Παρακολουθήσαμε πρόβα του «Glorious epic» στο Strip Club Athens Alcatraz και μιλήσαμε με τη χορογράφο Σοφία Μαυραγάνη για το έργο και την επιλογή του χώρου
Οταν έφτασα στο Strip Club Athens Alcatraz το πρόγραμμα δεν είχε ακόμη ξεκινήσει. Εκείνη την ώρα άναβαν τα φώτα και έξω από την είσοδο έπαιρνε θέση το υπερμέγεθες χρυσό άγαλμα ενός σκύλου, σήμα κατατεθέν του μαγαζιού.
Ο κ. Μιχάλης με την ασκητική του φιγούρα και τρόπους που θύμιζαν δανδή με καλωσόρισε προσπαθώντας να μάθει για ποιο λόγο μια δημοσιογράφος επισκέπτεται ένα από τα παλαιότερα strip club της Αθήνας. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ με μια απορία ξεκίνησα το θέμα μου. Για ποιο λόγο μια από τις πιο γνωστές χορογράφους, της οποίας δουλειές έχουν παιχτεί μεταξύ άλλων στο Εθνικό Θέατρο, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, το Διεθνές Φεστιβάλ Μπουένος Αϊρες, στην Documenta14, επέλεξε ένα διάσημο στριπτιζάδικο για να παρουσιάσει τη νέα της παράσταση χορού με τίτλο «Glorious epic»; «Μου αρέσει να πειραματίζομαι, να βουτάω σε πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Αυτά που καταλαβαίνω γρήγορα τα βαριέμαι γιατί για κάποιο λόγο δεν εξιτάρουν τη σκέψη και το σώμα μου. Νιώθω να μη με πάνε παραπέρα. Με ενεργοποιεί το αναπάντεχο κι αυτό που προκαλεί και αμφισβητεί ακόμη και τις ίδιες μου τις αποφάσεις. Η επιλογή του συγκεκριμένου χώρου έχει ρίσκο και περιέργεια για το ποια θα είναι η τελική μορφή του έργου, τι μπορεί να συμβεί εδώ πέρα. Oπως και η προηγούμενη δουλειά μου, το “A live” που παίχτηκε σε διαφορετικούς χώρους, έτσι και εδώ πιστεύω ότι το παραστατικό γεγονός μπορεί να γίνει μια φοβερή εμπειρία. Οταν άρχισα να δουλεύω για το συγκεκριμένο έργο δεν μπορούσε το κεφάλι μου να το τοποθετήσει σε κάποιο συμβατικό θεατρικό πλαίσιο. Μαζί με την καλλιτεχνική μου ομάδα σκεφτήκαμε διάφορους πιθανούς χώρους αλλά δύσκολα κάποιος μας έκανε κάτι: επισκέφτηκα χώρους από τον Βοτανικό μέχρι τη Λαχαναγορά. Εδώ ήρθαμε Μεγάλη Δευτέρα, ύστερα από μερικά ποτά στα Εξάρχεια και για να πω την αλήθεια χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Αλλά μόλις μπήκαμε στο Αλκατράζ νιώσαμε πως κάτι γίνεται, πως είναι ο χώρος για το “Glorious epic”. Με ενδιαφέρουν οι χώροι που ξαφνιάζουν, που είναι πραγματικοί και που προκαλούν φαινομενικά αταίριαστες συναντήσεις» μου απάντησε για την ιδιαίτερη επιλογή της. Η παράσταση, πάντως, θα παίζεται πριν από τη λειτουργία του μαγαζιού, δηλαδή νωρίς το απόγευμα και θα διαρκεί 37 λεπτά.
Στο «Glorious epic» η Σοφία Μαυραγάνη μαζί με τον Ευθύμιο Μοσχόπουλο και τη Μαρία Μπρέγιαννη καταπιάνονται με τον χορό της αρχαίας τραγωδίας. Πώς ένα σώμα υπάρχει, πάλλεται και διαμαρτύρεται. Πώς ξαναγεννιέται μέσα από τη φθορά του. Σώματα ενωμένα και διαιρεμένα. Σώματα που αγωνιούν να διατηρήσουν τη μοναδικότητά τους ανάμεσα σε άλλα που τους μοιάζουν. Αυτό είναι το «Glorious epic». Μια ένδοξη στιγμή για σώματα που είτε χορεύουν σε μια μεγάλη σκηνή είτε σε ένα strip show.
«Τον τελευταίο χρόνο κάνω μια έρευνα πάνω στους χορούς των αρχαίων τραγωδιών σχετικά με την ταυτότητα, τα λόγια και τα συναισθήματα αυτών των ομάδων και τους ρόλους τους μέσα στα έργα» λέει η Μαυραγάνη. Και εξηγεί: «Δεν ήταν δυνατή η συμμετοχή περισσότερων ερμηνευτών στη συγκεκριμένη παραγωγή, οπότε αποφάσισα το έργο να είναι ντουέτο και όσο γίνεται πιο αιρετικό. Μια δυάδα που μπορεί να είναι και μονάδα και σύνολο και ήρωες και άσημοι. Σώματα αυτόνομα, αυτούσια και μοναδικά που υμνούν τη διαφορετικότητά τους. Αυτό που με ενδιαφέρει χορογραφικά είναι να πετύχω μια σύνθεση που δεν εξισώνεται ή εξομοιώνεται η ιδιαιτερότητα των στοιχείων της. Μια δυναμική σύνθεση των αντιθέτων και των αταίριαστων».
Η συζήτηση συνεχίζεται κι εγώ παρατηρώ τις χορεύτριες. Χαιρετιόμαστε και δεν μπορώ να απαλλαγώ από τη σκέψη ποιες επιλογές τις οδήγησαν σε αυτό το επάγγελμα. Και αναρωτιέμαι εάν για τη σκηνοθέτρια η επιλογή του χώρου είναι μια κίνηση εντυπωσιασμού ή κάτι άλλο.
Τα πατριαρχικά «ιερά κείμενα»
«Κανείς δεν αναρωτιέται για τη διαιώνιση του πατριαρχικού προτύπου στην αρχαία τραγωδία στην οποία η θέση της γυναίκας είναι αδιανόητη. Ακόμη πυροβολούμε την Ωραία Ελένη και την Κλυταιμνήστρα. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να μιλήσει για τα “ιερά κείμενα” και τι κρύβουν στα σπλάχνα τους. Αλλά εύκολα θα μας απασχολήσει αν το Αλκατράζ είναι χώρος εμπορευματοποίησης του σώματος. Παντού τα σώματα είναι ιερά. Είτε είναι στην Επίδαυρο είτε σε στριπτιζάδικο. Η γυναίκα είναι ιερή».
Το μαγαζί, αν και καθημερινή, ήταν γεμάτο. Νομίζω ότι δεν έχω δει άλλη φορά τόσο όμορφα κορίτσια μαζεμένα. Μιλήσαμε για τις δουλειές μας, για τις ζωές μας, για ψηλοτάκουνα και φεύγοντας η Α. μου είπε να βάζω δαφνέλαιο στις άκρες των μαλλιών μου για να μην αφυδατώνονται κι αυτό είναι ό,τι πιο τρυφερό έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.
