Αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτοφανές για πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα.
Σε κόμμα τσακισμένο από το εκλογικό αποτέλεσμα, σηκώθηκαν 150.000 άνθρωποι επί δύο Κυριακές, πήγαν και είπαν «είμαστε εδώ, θέλουμε ισχυρή αντιπολίτευση», ψήφισαν πρόεδρο με 56%, επέβαλαν μία καινούργια αρχή.
Και τους αγνοούν!
Αγνοούν 150.000 μέλη!
Οι μισοί έφυγαν γιατί δεν βγήκαν πρόεδροι εκείνοι -κι έχασαν και τις καρέκλες και το… stoiximan-, κι οι άλλοι που έμειναν έχουν δημόσια γνώμη επί παντός του επιστητού και κοιτούν πώς θα βγουν να κάνουν το κομμάτι τους. Αυτοί, το Εγώ τους και η αποψάρα τους.
Ο ένας δε θέλει, λέει, κομματική πειθαρχία. Λες και όταν ο Ανδρέας, ο Καραμανλής, ο Σημίτης και οι Μητσοτάκηδες έθεταν κομματική πειθαρχία, ρωτούσαν πρώτα τους βουλευτές αν συμφωνούν για την πειθαρχία που θα τους θέσουν!
Στον έναν βρομάνε οι Σπέτσες, στον άλλο ξινίζει το καράβι, η άλλη τους στέλνει επιστολή πρόσκλησης εκ μέρους του Προέδρου με μία φρασεολογία λες και θα τους κάνει ντα.
Λοιπόν, λάθος καταλάβατε. Δεν είστε τα Εγώ σας. Ούτε τηλεσχολιαστές είστε. Δεν είναι τηλεοπτικό πάνελ, κόμμα είναι. Ή θα έπρεπε να είναι.
Πριν εκφράσετε λοιπόν την επόμενη αποψάρα σας, καλό θα είναι να αναρωτηθείτε το απλό: Και ποιος σας ρώτησε;
Για δείτε λίγο τι γίνεται στο ΠΑΣΟΚ. Σιχαίνονται τον Ανδρουλάκη. «Γιδοβοσκό» τον ανεβάζουν, «ύπνο» τον κατεβάζουν, κανείς όμως δε βγαίνει να τα πει δημόσια.
Ξέρετε γιατί;
Γιατί το ΠΑΣΟΚ, ως παραδοσιακό, οργανωμένο κόμμα, έχει κάτι που λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ: Ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Για δείτε και τη ΝΔ. «Βράζει» για τους 500.000 μετανάστες που θα φέρει η κυβέρνηση, «βράζει» και για το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, όμως και εκεί οι διαφωνίες μένουν στο παρασκήνιο. Τους ενώνει το Κόμμα και το Ταμείο.
Ξέρετε ότι τα ΜΜΕ περιμένουν σαν κοράκια πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξουν διαφωνίες, εντάσεις, εσωκομματικές συγκρούσεις και να του φάνε τις σάρκες. Και τι κάνετε; Τους δίνετε το φαΐ στο πιάτο.
Τα γράφω όπως τα έγραφα και επί Τσίπρα μετά το 2019, όταν τον είχαν πείσει ότι η μαλθακή αντιπολίτευση θα του φέρει το Κέντρο. Κι έλεγα: Πάρτε το αλλιώς. Έρχεται η καταστροφή.
Λοιπόν, έρχεται η επόμενη καταστροφή. Αυτό το σκορποχώρι των πολλών Εγώ και των λίγων Εργατών πιθανότατα θα πάρει στον λαιμό του τον Κασσελάκη.
Και είναι πολύ εργατικός, πολύ νέος, πολύ ρηξικέλευθος – και πολύ κρίμα να τον κάψουν έτσι.
Ναι, θέλει δουλειά ο ίδιος.
Ναι, πρέπει να δούμε συγκεκριμένες προτάσεις από αυτόν.
Ναι, πρέπει να δούμε επειγόντως τα καινούργια πρόσωπα της επιλογής του.
Όμως είναι ένας άνθρωπος που φέρνει κάτι εντελώς νέο στην ελληνική πολιτική σκηνή και είναι κρίμα να πέφτουν πάνω του διαρκώς σοβάδες από το ερείπιο.
