Σύµφωνα µε τα θρυλούµενα, το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές για να πραγµατοποιήσει το «ραντεβού µε την Ιστορία και να βάλει στο χρονοντούλαπο τη ∆εξιά», ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης τού τηλεφώνησε για να τον συγχαρεί. Ο Ανδρέας λέγεται ότι δέχθηκε µε ενθουσιασµό το τηλεφώνηµα και του είπε: «Χαρίλαε, αύριο µην αποµακρυνθείς από την Αθήνα, θα σε πάρω τηλέφωνο να φτιάξουµε την κυβέρνηση».
Το τηλέφωνο του Ανδρέα προς τον Φλωράκη φυσικά δεν έγινε ποτέ. Ο χώρος της «δηµοκρατικής παράταξης» και των κοινών αγώνων για τη δηµοκρατία δεν έµελλε να αποκτήσει κοινή πολιτική έκφραση σε κάποια κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση οδηγήθηκε στον σηµιτισµό µε φόντο τον νεοφιλελευθερισµό και την τεχνοκρατία για να συνθλιβεί κάτω από το βάρος και την εξουσιαστική βουλιµία του Βαγγέλη Βενιζέλου. Σήµερα αναζητά πολιτικά χαρακτηριστικά και ψήφους βιώνοντας έναν από τους πιο απαξιωτικούς χαρακτηρισµούς: «το κόµµα του Νίκου Ανδρουλάκη και των… αδυναµιών του».
Η Αριστερά, από την πλευρά της, κοµµουνιστική και µη, υπηρέτησε σταθερά το δόγµα της αµοιβάδας, σύµφωνα µε το οποίο κάθε µονάδα της Αριστεράς οφείλει να πολλαπλασιάζεται διά της διαίρεσης. Τα διαιρεµένα κοµµάτια της ωστόσο, ακόµη και τα µικρά και αδιόρατα, έχουν την πεποίθηση ότι σε αυτά και µόνο σε αυτά ανήκουν το πολιτικό χάρισµα και η ορθή ερµηνεία των λαϊκών αναγκών. Κάθε φορά που η Αριστερά και η προοδευτική παράταξη χάνουν το στοίχηµα ή το ραντεβού µε την Ιστορία, ανακαλύπτουν την ανάγκη κοινής πολιτικής δράσης, των µετώπων ή των συνεργασιών.
Αν µπεις στον κόπο να κάνεις µια ιστορική ανασκόπηση, ανακαλύπτεις ότι οι αντίπαλοι της προοδευτικής παράταξης πιστεύουν περισσότερο στην ενιαία µοίρα της απ’ ό,τι η ίδια. Στη δεκαετία του 1960, για παράδειγµα, η εµφυλιοπολεµική ∆εξιά µίλαγε περισσότερο για την «Αριστερά και τους συνοδοιπόρους της», φωτογραφίζοντας τον κίνδυνο µιας ενιαίας δράσης, απ’ ό,τι µίλαγαν οι προοδευτικές δυνάµεις για την ανάγκη πολιτικής συνένωσής τους.
Μήπως τελικώς η συµπόρευση των προοδευτικών δυνάµεων (ή όπως αποκαλείται ένα τέτοιο σχήµα που προσβλέπει στη στήριξη της δηµοκρατίας, της εργασίας και του κράτους δικαίου) είναι ένας µονόκερος; Ενα γοητευτικό και ευχάριστο πολιτικό φιλοτέχνηµα αλλά τελείως φανταστικό;
Η Αριστερά έχει µια προσήλωση στην ανάγκη ωρίµανσης των συνθηκών που θα οδηγήσουν στις αναγκαίες πολιτικές κινήσεις της. Πώς γίνεται όµως και αποδεικνύει κατ’ επανάληψη ότι, ακόµη και όταν ωριµάζουν οι συνθήκες, ακόµη και όταν η κοινωνία επιλέγει να ενωθεί στη βάση µιας ανάγκης που η ίδια η Αριστερά προωθεί, στο τέλος το αποτέλεσµα είναι το ίδιο; Η κοινωνία χάνει και µαζί της η Αριστερά, κερδίζοντας ωστόσο ένα παράσηµο αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και θυµατοποιηµένου ηρωισµού.
Μετά την Εθνική Αντίσταση, η Αριστερά, παρότι κυρίαρχη στον αγώνα της απελευθέρωσης, έζησε την ήττα, στην οποία δεν οδήγησαν µόνο οι αντικειµενικές συνθήκες και οι εξωτερικοί παράγοντες αλλά συνέβαλε και η ίδια. Τη δεκαετία του 1960, που αποτέλεσε τη δεκαετία δράσης του παρακράτους, η Αριστερά κατάφερε και πάλι µε την Ε∆Α να συγκεντρώσει τον κόσµο γύρω της µε αίτηµα τη δηµοκρατία. Η Ενωση Κέντρου έθετε τα ίδια αιτήµατα και οι δύο δυνάµεις εξέφραζαν την πλειοψηφία της κοινωνίας. Οχι µόνο δεν κατάφεραν να φέρουν τη δηµοκρατία, αλλά η χώρα φορτώθηκε τη χούντα.
Μετά τη µεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά εξέφραζαν σε µεγάλο βαθµό θέσεις που οδηγούσαν στον ίδιο δρόµο για τη δηµοκρατία. Η ταύτιση ήταν τέτοια που το ΚΚΕ κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ ότι του έκλεψε τα συνθήµατα. Το επιθυµητό για τον προοδευτικό κόσµο δεν επήλθε ποτέ. Το 2015, µε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, φάνηκε ότι υπάρχει ακόµη µία ευκαιρία να συµπορευτούν οι προοδευτικές δυνάµεις για να αντιµετωπίσουν τις πολιτικές της λιτότητας, των διακρίσεων και του περιορισµού των δηµοκρατικών δικαιωµάτων. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε ισοπεδωθεί µετά τη συµπόρευσή του µε τη Ν∆ και τις πολιτικές λιτότητας, µε ευθύνη των ηγετικών στελεχών του, προσχώρησε στο αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο και σε ΙΧ πολιτικές στελεχών του που σήµερα πλέον φιγουράρουν δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Μετά το 2019 και την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε και πάλι η ανάγκη για την ανασύσταση του δηµοκρατικού χώρου. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ήταν αυτή που θα µπορούσε να πάρει τις πρωτοβουλίες, βάφτισε την τεχνητή σύναξη αποτυχηµένων και γυρολόγων της πολιτικής δηµοκρατική συµπαράταξη. Λίγο πριν από τις εκλογές του 2023 ο Αλέξης Τσίπρας, αντιλαµβανόµενος προφανώς την επερχόµενη συντριβή, άρχισε να κάνει κάλεσµα πολιτικής και αναµφίβολα τεχνητής σύµπραξης στο ΠΑΣΟΚ. Κατέστησε έτσι τον αόρατο, άγευστο και άχρωµο Ν. Ανδρουλάκη σε υπολογίσιµη δύναµη, η οποία µάλιστα είναι σε θέση ρίχνει πόρτα στον κλυδωνιζόµενο ΣΥΡΙΖΑ.
Σήµερα το φαΐ ξαναζεσταίνεται. Ο Σωκράτης Φάµελλος δίνει χέρι συνεργασίας τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στους διασπαστές του κόµµατός του. Το θέµα όµως είναι, για να ξαναθυµηθούµε τον Χαρίλαο Φλωράκη, ότι ζεύεται το κάρο µπροστά από τα άλογα. Η αιτούµενη συνεργασία δεν εµφανίζεται ως αποτέλεσµα κοινών πρωτοβουλιών για θέµατα που αντιµετωπίζει η κοινωνία εξαιτίας της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά ως µικρόπνοη κίνηση επιβίωσης. Υπάρχουν παρασκηνιακές κινήσεις για να ενωθεί κοινοβουλευτικά ο ΣΥΡΙΖΑ µε τη Νέα Αριστερά, µε στόχο να φαντάζει το άθροισµα ως αξιωµατική αντιπολίτευση και όχι να είναι. Οι «ενωσιακοί» της Αριστεράς δεν έχουν επιλέξει τον δρόµο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, της σύγκρουσης και της αντιπαράθεσης µε το κατεστηµένο που φέρνει –απ’ ό,τι φαίνεται– αποτελέσµατα, αλλά προσθέτουν τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι για να πάνε στην τελική τιµή του λαδόξιδού τους. Ο τακτικισµός, η υποβάθµιση της πολιτικής σε δράση συνδικαλιστικού τύπου και το βάφτισµα των προσωπικών φιλοδοξιών σε ανάγκη της κοινωνίας (στοιχεία µε τα οποία κινήθηκε και απέτυχε η προηγούµενη ηγεσία) αποτελούν πλέον φύση του κόµµατος του ΣΥΡΙΖΑ.
Οσο πιο µεγάλη γίνεται η ανάγκη να υπάρξει εναλλακτική κατάσταση απέναντι στον Μητσοτάκη, που χάνει πλέον τα λαϊκά ερείσµατα, τόσο πιο παιδαριώδης και τεχνητή γίνεται η διαδικασία δηµιουργίας µιας λύσης από την Αριστερά. Ο λόγος µάλλον είναι εµφανής. Οι έχοντες και κατέχοντες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ φοβούνται ότι το rebranding Τσίπρα, µε φωτογραφίες από το Χάρβαρντ και διαβεβαιώσεις ότι πλέον µιλάει πολύ καλά αγγλικά, δεν αποτελεί ένα απωθηµένο του πρώην προέδρου που θέλει να έχει τον ρόλο «Καραµανλή του Σουνίου», αλλά απειλή. Τρέχουν λοιπόν να ανακόψουν την ενδεχόµενη επάνοδό του, κατασκευάζοντας ως ανάχωµα ένα κόµµα που έχει αρχηγό και δεν χρειάζεται άλλον. Οπως και πολλά άλλα στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί µια µάχη περί του γαϊδάρου και της σκιάς του, ο οποίος κατά τα άλλα βόσκει ανέµελος ενώ η κοινωνία καίγεται.
Διαβάστε επίσης
Έναν χρόνο δεν έβλεπαν τον Κολοσσό της μαφίας – Στο Documento που κυκλοφορεί – Μαζί το Docville
ΗΠΑ – «Hands Off!»: 1.200 διαδηλώσεις στις ΗΠΑ εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ και του Έλον Μασκ
Ουκρανία: Τουλάχιστον 3 τραυματίες σε ρωσική «πυραυλική επίθεση» στο Κίεβο
ΗΠΑ: Ο δεύτερος θάνατος παιδιού από ιλαρά «συγκίνησε» τον υπουργό Υγείας Κένεντι Τζούνιορ