Όταν διάβασα την είδηση για την τοποθέτηση της προτομής του Γιώργου Ζαμπέτα στο αγαπημένο του Αιγάλεω έσπευσα να αναζητήσω τη φωτογραφία του γλυπτού. Φοβόμουν τι θα δω, γιατί την έχουμε ξαναπατήσει με προτομές γνωστών μας καλλιτεχνών.
Και φυσικά δεν είδα τον Ζαμπέτα. Να με συγχωρείτε αλλά εγώ στην προτομή αυτή βλέπω μια μίξη βαρελοφρόνων (ίσως οι πιο παλιοί τους θυμούνται) με λαϊκές αποδόσεις χαρούμενων ζουμπουρλούδικων πιωμένων που γίνανε αφίσες για τις ταβέρνες την εποχή του καρναβαλιού.
Η απόψη είναι καταδική μου. Δεν μιλώ ως ειδικός. Δεν έχω τις γνώσεις για να κρίνω την γλυπτική ικανότητα του κυρίου Γιώργου Μαυρογένη, του Κύπριου γλύπτη που φιλοτέχνησε την προτομή αυτή. Έχω μάτια όμως και βλέπω. Και δεν βλέπω τον Ζαμπέτα. Βλέπω ίσως την καλοσύνη που όλοι όσοι τον γνώρισαν λένε πως είχε. Δεν βλέπω τον πονηρό μάγκα που με ένα κλείσιμο του ματιού και μια πενιά ξεσήκωνε από τον απλό μεροκαματιάρη μέχρι τον Ωνάση στο κέφι.
Αν δε μου έλεγε κανείς ότι είναι ο Ζαμπέτας θα μπορούσα να πω κι άλλα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό όμως δεν το κάνω. Σας το αφήνω ως προσωπικό κουίζ!
Αυτός πάντως ο Γιώργος Ζαμπέτας δεν είναι.