56 νεκροί, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, είναι ο απολογισμός επίθεσης με τοξικά στην πόλη Ιντλίμπ της Συρίας, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Και ελάχιστοι ενδιαφέρονται.
Οι φωτογραφίες και τα βίντεο που έρχονται στο φως της δημοσιότητας είναι φρικτές. Νεκρά παιδιά, στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, άψυχα κορμάκια που οι υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών των τοπικών νοσοκομείων δεν κατάφεραν να σώσουν.
Και ελάχιστοι ενδιαφέρονται.
Πληροφορίες μιλούν για χρήση Σάριν, του τοξικότερου βιολογικού όπλου που έχει χρησιμοποιηθεί στην πρόσφατη ιστορία, σπέρνοντας φρικτό θάνατο.
Και ελάχιστοι ενδιαφέρονται.
Μια γύρα στα ελληνικά ειδησεογραφικά sites αποδεικνύει ότι είναι πιο πιασάρικα θέματα ο ληστής της ντουλάπας, ο Σπαλιάρας και τα αθλητικά.
Και ελάχιστοι ενδιαφέρονται.
Γιατί; Γιατί δεν είναι επίθεση που έγινε στον «πολιτισμένο» κόσμο. Στον δικό μας κόσμο, που κοιτάει από μακριά και δεν δίνει δεκάρα αν αυτά τα παιδιά είχαν γονείς, ελπίδες, όνειρα. Γιατί ο μικρόκοσμός μας δεν αντέχει τη φρίκη. Γιατί για πολλούς «οι πρόσφυγες έρχονται στην Ελλάδα για να μας φάνε τις δουλειές». Γιατί το ήθος εξαντλείται στα σχόλιά στο Facebook. Γιατί αν τέτοια επίθεση είχε γίνει στην Ευρώπη ή στην Αμερική, όλοι θα ήμασταν Je suis κάτι, αλλά τώρα παραμένουμε ληθαργικά απαθείς, χωμένοι πίσω από τις πλαστικές ενοχές μας και την άπλαστη συνείδησή μας. Γιατί δεν είναι «δικά μας» τα παιδιά αυτά.
Γιατί η υποκρισία μας περισσεύει και η ντροπή μας υπολείπεται…