Λόγω των συχνών επαναστάσεων κατά τον 19ο αιώνα είχε επικρατήσει η άποψη πως όταν η Γαλλία φτερνίζεται παθαίνει γρίπη όλη η Ευρώπη. Σ’ αυτή την πρώιµη θεωρία του χάους αποτυπώνεται η αγωνία µετά τα αποτελέσµατα τόσο των ευρωεκλογών όσο και του πρώτου γύρου των βουλευτικών.
∆ικαιολογηµένα άνοιγαν σαµπάνιες οι οπαδοί της Λεπέν, ωστόσο το πιο εύγλωττο πολιτικό σχόλιο ήταν το πρωτοσέλιδο της ιταλικής εφηµερίδας «Ιl Manifesto». Ο Γάλλος πρόεδρος µε το βλέµµα στραµµένο στον ορίζοντα και τον τίτλο «Veni, Vidi, Vichy». Αντικαθιστώντας το ρήµα vici από το ρητό του Ιουλίου Καίσαρα «ήλθα, είδα, νίκησα» µε το Vichy που παραπέµπει στην κυβέρνηση του στρατηγού Πετέν και τη συνεργασία της µε το ναζιστικό καθεστώς δηλώνεται πως ο Μακρόν φέρει ακέραιη την ευθύνη για την άνοδο του µεταφασισµού. Αλλωστε ο ίδιος, προκειµένου να εµφανιστεί ως ο γνήσιος εκπρόσωπος του µετριοπαθούς κέντρου, κατηγορούσε συχνά τόσο τη Λεπέν όσο και τον Μελανσόν ως τα δύο επικίνδυνα άκρα.
Το κέντρο είχε αναδυθεί µέσα από τη διαµάχη µοναρχικών και υποστηρικτών της επανάστασης. Νεκραναστήθηκε στο πρόσωπο ενός νεαρού πολιτικού απελευθερωµένου από τους διαχωρισµούς και τις χίµαιρες του παρελθόντος. Ο φέρελπις τραπεζίτης και πολιτικός βραχίονας των ελίτ «κατάφερε» να αυξήσει το χρέος της χώρας του, να υποβαθµίσει δραµατικά την ποιότητα ζωής των συµπατριωτών του, να εφαρµόσει την πιο άγρια καταστολή σε βάρος των διαµαρτυρόµενων κοινωνικών οµάδων –όπως «κίτρινα γιλέκα», φοιτητές, αγρότες–, να παραµερίσει αδιέξοδες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Στην εξωτερική πολιτική να µετατραπεί σε εν δυνάµει µπουρλοτιέρη της ειρήνης, παίζοντας ρώσικη ρουλέτα, αλλά ξεχνώντας πως το όπλο είναι γεµάτο και µπορεί να εκπυρσοκροτήσει.
Ετσι έφτασε η ώρα της «λυπητερής» µε την πιθανότητα η αστική τάξη να παραδοθεί στην ακροδεξιά και ταυτόχρονα να ανατραπεί το αφήγηµα ότι οι εχθροί της φιλελεύθερης δηµοκρατίας ήταν ο λαϊκισµός, οι αγανακτισµένοι, τα πουτινάκια, τα συνδικάτα κ.λπ. Αν η Λεπέν εξασφαλίσει τις έδρες που απαιτούνται για να συγκυβερνήσει, η Γαλλία θα αποτελέσει το ζωντανό παράδειγµα πώς µεταλλάσσεται η εξουσία, πόσο εύκολα περνάµε από την τεχνοκρατική ηγεµονία της γραβάτας στο µαύρο κοστούµι.
Η Λεπέν, που γιγαντώθηκε από την αποτυχία της ΕΕ να εξασφαλίσει την ευηµερία των πολιτών και ποντάροντας στη λαϊκή δυσαρέσκεια και τη διογκούµενη φτώχεια, αποτελεί τη µεταµοντέρνα εκδοχή του νεοφασισµού. ∆εν απειλεί τη δηµοκρατία θέλοντας µόνο να καταστεί η χρυσή εφεδρεία του συστήµατος. Αλλωστε µετράει ήδη αρκετές υπαναχωρήσεις, ενώ το πρόγραµµά της σε πολλά σηµεία είναι πανοµοιότυπο µε του Μακρόν. Παραµένει πιστή στην ισλαµοφοβία και τη βαλλόµενη πολιτισµική ταυτότητα, που της έδωσαν τα υψηλά ποσοστά στα κατώτερα στρώµατα, τα οποία έχασε από δικά της λάθη και στρατηγικές η Αριστερά. Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, παρά τις ελπίδες που δηµιούργησε, αδυνατώντας να ενσαρκώσει το σύνθηµα «Liberté, égalité, fraternité», βρίσκεται σε άµυνα.
Στο σηµερινό ιστορικό δίληµµα Αριστερά – ακροδεξιά µακάρι να µη δούµε όλη την ταξική πραγµατικότητα του φιλελευθερισµού ζωγραφισµένη στο ανανεωµένο του πρόσωπο. Μακάρι η Γαλλία να µην είναι η απαρχή ώστε να επαληθευτούν οι φόβοι του Μάνου Χατζιδάκι για την ΕΕ: «∆εν θα µας κυβερνά µια δηµογεροντία του πνεύµατος, αλλά η αγία οικογένεια του πρίγκηπος Φρανκενστάιν».
