Το τιμώμενο πρόσωπο του 9ου Beyond Borders Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου είναι ο Παλαιστίνιος γιατρός Ιζελντίν Αμπουλέις και πρωταγωνιστής της ταινίας «I shall not hate», που κουβαλά μια τραγική ιστορία.
Το λουτρό αίματος στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζεται πριν από λίγες μέρες μετά τη διακοπή της δίμηνης εκεχειρίας, με τους νέους βομβαρδισμούς του Ισραήλ να προκαλούν εκατόμβες νεκρών, οι οποίοι στην πλειονότητά τους ήταν άμαχοι και παιδιά. Τραγική συγκυρία λοιπόν για τη συνομιλία μας με τον γιατρό Ιζελντίν Αμπουλέις από την Παλαιστίνη, του οποίου η προσωπική ιστορία παρουσιάζεται στο καναδικό ντοκιμαντέρ «I shall not hate» της Ταλ Μπάρντα, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του δρος Αμπουλέις και περιλαμβάνει συνταρακτικά ντοκουμέντα από τη ζωή του.
Το φιλμ, που έκανε την ελληνική πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Καστελλόριζου αποσπώντας το Χάλκινο Στεφάνι της Μεγίστης, ανοίγει το τριήμερο προβολών του 9ου Beyond Borders Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος την Παρασκευή 28 Μαρτίου στις 19.45. Στην προβολή θα παρευρεθεί ο δρ Αμπουλέις –σε μια από τις σπάνιες ευρωπαϊκές εμφανίσεις του– για να παρουσιάσει την ταινία και να συνομιλήσει με το κοινό.
Ζείτε εδώ και χρόνια στον Καναδά, αλλά περάσατε τα παιδικά σας χρόνια στην Παλαιστίνη. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Η ζωή μου στην Παλαιστίνη από παιδί κιόλας ήταν η ζωή ενός πρόσφυγα, γιου επιζώντων γονέων της Νάκμπα, που πάλευε για να επιβιώσει. Δεν γεύτηκα την παιδική μου ηλικία, αφού γνώρισα μόνο βάσανα, αγώνες για επιβίωση και φτώχεια. Ηταν ένας διαρκής αγώνας με περιορισμένες ευκαιρίες. Ωστόσο, δεν επέτρεψα σε όλες αυτές τις προκλήσεις να με σταματήσουν από το να ονειρεύομαι. Βρήκα τον δρόμο μου μέσω της εκπαίδευσης, την αξία της οποίας έμαθα από τους γονείς μου. Σε αυτό τον κόσμο ο καθένας μπορεί να σκοτώσει και να καταπιέσει, όμως κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει να ονειρεύεσαι. Εμείς οι Παλαιστίνιοι είμαστε ονειροπόλοι, ονειρευόμαστε να είμαστε ελεύθεροι και εργαζόμαστε σκληρά για την ελευθερία μας. Στην Παλαιστίνη έχουμε την πιο παρατεταμένη κατοχή, με συνθήκες διαρκούς αβεβαιότητας. Θυμάμαι έντονα την αίσθηση της πείνας και της δίψας. Υπήρχαν φορές που πήγαινα στο σχολείο χωρίς να έχω φάει τίποτα. Στα επτά μου χρόνια οι καλοκαιρινές διακοπές ισοδυναμούσαν με το να κάνω κάθε είδους δουλειά για να επιβιώσω και να βοηθήσω την οικογένειά μου. Πιστεύω όμως ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο και η ζωή είναι αυτό που φτιάχνουμε εμείς. Ετσι, συνειδητοποίησα ότι η εκπαίδευση είναι το κλειδί για ένα καλύτερο μέλλον. Ακόμα και όταν μελετούσα στο σπίτι, όπου δεν υπήρχαν ούτε γραφείο ούτε φως, περίμενα να ανατείλει ο ήλιος για να βγω στους δρόμους και να αρχίσω να διαβάζω.
Ποια είναι η πιο σκληρή ανάμνηση που έχετε;
Ο θάνατος των αγαπημένων μου. Πρώτα ήρθε η τραγική απώλεια της γυναίκας μου στις 16 Σεπτεμβρίου 2008, στις 4.45 μ.μ. Ακριβώς τέσσερις μήνες μετά, στις 16 Ιανουαρίου 2009, σκοτώθηκαν οι τρεις κόρες μου όταν το σπίτι μας βομβαρδίστηκε από ισραηλινό τανκς. Η 20χρονη Μπεσάν, η Μάγιαρ, που ήταν 15 ετών, και η Αγια, 14 ετών. Σκοτώθηκε και η ανιψιά μου, η Νουρ, που ήταν 17 ετών. Αυτό ήταν το καθοριστικό σημείο στη ζωή μου. Κανείς δεν γνωρίζει τι σημαίνει απώλεια μέχρι να χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο, κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει ελευθερία και υγεία μέχρι να τις στερηθεί. Αυτό με έκανε να υποστηρίζω τη ζωή, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αξιοπρέπεια για όλους. Η ανθρώπινη ζωή και η ελευθερία είναι τα πολυτιμότερα πράγματα στο σύμπαν, όπου όλοι γεννηθήκαμε ελεύθεροι και ίσοι και έτσι πρέπει να ζούμε. Σκοτώνοντας έναν, σκοτώνουμε όλο τον κόσμο, σώζοντας έναν, τους σώζουμε όλους.
Διάβασα ένα άρθρο σας στο οποίο περιγράφετε τη στιγμή που κάνατε αίτηση για να αποκτήσετε καναδικό διαβατήριο και σας είπαν ότι δεν αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη ως ανεξάρτητο κράτος.
Είχα κάνει αίτηση στον Καναδά για το διαβατήριο και την καναδική υπηκοότητα, για την οποία είμαι περήφανος. Οταν με ρώτησαν για τη γενέτειρά μου, απάντησα: «Παλαιστίνη». Ο υπάλληλος μου είπε ότι δεν αναγνωρίζεται ως κράτος. Τον ρώτησα χαμογελώντας: «Τι εννοείτε; Υπάρχω, είμαι Παλαιστίνιος όσο θα ανασαίνω». Με ρώτησε αν μπορώ να βρω κάτι άλλο και μου πρότεινε τη Γάζα. Του απάντησα ότι η Γάζα δεν είναι το κράτος, αλλά μέρος της Παλαιστίνης. Αντί της Γάζας τελικά έγραψα το στρατόπεδο Τζαμπάλια, το οποίο πλέον γνωρίζουν όλοι. Απάντησα στον υπάλληλο μετανάστευσης με αξιοπρέπεια ότι είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω τις προσπάθειές μου για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα δεινά των Παλαιστινίων και τη σημασία της αναγνώρισης, της δικαιοσύνης και της ισότητας. Αυτό ενίσχυσε τη δέσμευσή μου στην παλαιστινιακή ταυτότητα. Κι εγώ όπως όλοι ζω σε μια χώρα, η Παλαιστίνη όμως ζει μέσα μου. Είμαι περήφανος για την παλαιστινιακή μου κληρονομιά και είναι σημαντικό να κατανοήσω ότι η ταυτότητα δεν παρέχεται από έγγραφα ή πολιτική αναγνώριση, αλλά από την Ιστορία, τον πολιτισμό και την προσωπική εμπειρία. Από τον ίδιο τον λαό, από το πνεύμα του λαού.
Πρόσφατα ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε λόγο για μετατροπή της Γάζας σε τουριστικό θέρετρο. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτές τις πολιτικές;
Η γνώμη μου για τις πολιτικές του Τραμπ δεν θα με αποσπάσει ποτέ από αυτό που πιστεύω, δηλαδή την ειρηνική αντίσταση. Αντί να αντιδρούμε με θυμό, είναι καιρός να γνωστοποιήσουμε περισσότερο τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι σε όλο τον κόσμο. Οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι που παρά τους αγώνες τους συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Η προσέγγιση του Τραμπ στην παλαιστινιακή καταστροφή θεωρείται ευρέως μονόπλευρη, καθώς περιφρονεί τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι νέο. Και στην πρώτη του θητεία το ίδιο συνέβαινε. Μεταξύ των πολιτικών που ενέκρινε και εφάρμοσε ήταν η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, η περικοπή της βοήθειας Παλαιστίνιων προσφύγων και η πρόταση για ειρήνευση που ευνοούσε σε μεγάλο βαθμό το Ισραήλ. Ολα αυτά υπονομεύουν τη δυνατότητα μιας δίκαιης επίλυσης και αποτελούν παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Ο πρόεδρος Τραμπ θέλει να μετατρέψει τη Γάζα σε τουριστικό θέρετρο, να την αγοράσει, να την κατακτήσει κ.ο.κ. Η Γάζα υποφέρει από αποκλεισμούς και καταστροφές. Η ανθρωπιστική κρίση είναι τεράστια. Αυτό που συμβαίνει εκεί είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, πραγματική εθνοκάθαρση.
Τι θα του λέγατε αν μπορούσατε να του απευθυνθείτε προσωπικά;
Οτι η Γάζα δεν είναι προς πώληση, δεν είναι τράπεζα για ανάπτυξη, αλλά μια γη ποτισμένη με πόνο, που ανήκει σε ανθρώπους που χρειάζονται ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Οι παγκόσμιοι ηγέτες πρέπει να επικεντρωθούν στην άρση του αποκλεισμού διασφαλίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και να παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια. Πριν καν σκεφτεί οικονομικά ή τουριστικά έργα ο Τραμπ θα πρέπει να ακούσει τις ιστορίες των μητέρων που έχασαν τα παιδιά τους. Ή τα μέλη των οικογενειών που ζουν χωρίς ρεύμα, φαγητό, νερό, χωρίς υγειονομική περίθαλψη, που είναι άστεγοι, χωρίς γονείς, χωρίς παιδιά, χωρίς σχολεία, ή τους νέους που τα όνειρά τους συντρίβονται από τον πόλεμο. Προτρέπω τον Τραμπ να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Μια μέρα θα φύγει από τον Λευκό Οίκο και από τον κόσμο. Πρέπει να αναρωτηθεί τι είδους κληρονομιά πρόκειται να αφήσει πίσω του.
Το ιστορικό λάθος που ξεκίνησε όλη αυτή την τραγωδία θεωρείτε ότι είναι η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στα εδάφη της Παλαιστίνης;
Το ιστορικό λάθος και η τραγωδία εντοπίζονται πριν από 100 και πλέον χρόνια με τη Διακήρυξη Μπάλφουρ για μια γη χωρίς λαό και για έναν λαό δίχως γη. Αυτό προκάλεσε την παλαιστινιακή Νάκμπα το 1948 και την υπό όρους αναγνώριση και ίδρυση του κράτους του Ισραήλ που οδήγησε στον μαζικό εκτοπισμό Παλαιστινίων, με πάνω από 750.000 ανθρώπους να απομακρύνονται βίαια από τα σπίτια τους. H καταπίεση για τον παλαιστινιακό λαό ξεκίνησε τότε, με τις αποικιστικές πράξεις και τη συνεχιζόμενη ακόμη και σήμερα μεροληψία, αδιαφορία και συνέργεια του Ηνωμένου Βασιλείου, των δυτικών χωρών και των ΗΠΑ. Οι Παλαιστίνιοι ζητούν ίση μεταχείριση με τους άλλους λαούς και υποστηρίζουν το διεθνές Ισραήλ. Οταν βλέπω κάποιον που υποφέρει, δεν παρακολουθώ αλλά πράττω. Το κλάμα του νεογέννητου για μένα είναι το κλάμα της ελπίδας και της ζωής. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο κλάμα του νεογέννητου μωρού από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ ή την Ελλάδα. Εχω επιλέξει να μη με τρώει το μίσος αλλά να διοχετεύσω τον πόνο μου σε έναν μεγαλύτερο σκοπό: στην υπεράσπιση της ζωής, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας και της ισότητας για όλους. δίκαιο και τα Ηνωμένα Εθνη. Πρέπει να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη μας στη διεθνή κοινότητα και να εντοπίσουμε τα ιστορικά λάθη που έγιναν ειδικά στη διαμόρφωση των συνεχιζόμενων δεινών του παλαιστινιακού λαού. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά μια διαρκής πραγματικότητα που εξακολουθεί να επηρεάζει γενιές και γενιές.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη στάση της διεθνούς κοινότητας όσον αφορά το διαρκές έγκλημα στη Γάζα;
Οι πολιτικοί ηγέτες της Δύσης είναι προκατειλημμένοι, αδιάφοροι, συνένοχοι στο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα και παρέχουν άνευ όρων υποστήριξη στο Ισραήλ. Τροφοδοτούν το έγκλημα με πολιτική, οικονομική, στρατιωτική υποστήριξη και βέτο κατά του τερματισμού του πολέμου. Υπάρχει ένα αυξανόμενο κίνημα ευαισθητοποίησης και αλληλεγγύης εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων. Βλέπετε τις μαζικές διαδηλώσεις στις δυτικές πρωτεύουσες, τους φοιτητές που αντιδρούν και τον ακτιβισμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται για μια νέα παγκόσμια αφύπνιση άνευ προηγούμενου που δείχνει ότι, παρά τις δεκαετίες της πολιτικής χειραγώγησης μέσω των ΜΜΕ, η αλήθεια για την κατοχή του Ισραήλ, τις πολιτικές αποκλεισμού και τα εγκλήματα πολέμου είναι γεγονότα αναμφισβήτητα για όλο τον κόσμο.
Εχετε εργαστεί σε νοσοκομείο του Ισραήλ. Εχετε μετανιώσει γι’ αυτό ύστερα κι από τα τραγικά γεγονότα στην προσωπική σας ζωή;
Ποτέ δεν θα μετανιώσω που εργάστηκα σε ένα ισραηλινό νοσοκομείο. Οφείλουμε να έχουμε αίσθηση του σκοπού που έχει η αποστολή στη ζωή μας και βασίζεται σε ηθικές και ανθρώπινες αξίες. Ως γυναικολόγος δεν κάνω διάκριση μεταξύ των γυναικών που είναι από την Παλαιστίνη, την Αμερική, τον Καναδά ή το ή τουριστικά έργα ο Τραμπ θα πρέπει να ακούσει τις ιστορίες των μητέρων που έχασαν τα παιδιά τους. Ή τα μέλη των οικογενειών που ζουν χωρίς ρεύμα, φαγητό, νερό, χωρίς υγειονομική περίθαλψη, που είναι άστεγοι, χωρίς γονείς, χωρίς παιδιά, χωρίς σχολεία, ή τους νέους που τα όνειρά τους συντρίβονται από τον πόλεμο. Προτρέπω τον Τραμπ να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Μια μέρα θα φύγει από τον Λευκό Οίκο και από τον κόσμο. Πρέπει να αναρωτηθεί τι είδους κληρονομιά πρόκειται να αφήσει πίσω του.
