Ο Ιωάννης Βαπτιστής Πρετεντέρης έχει καταφέρει αυτό που ελάχιστοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, ελάχιστα γενικώς δημόσια πρόσωπα, κατάφεραν.
Να προβιβαστεί από τη φθαρτή σάρκα στο πνεύμα το αθάνατο. Από τη γήινη παρουσία στην αιωρούμενη πάνω από την κοινωνία πτήση του συμβόλου. Από το ξαναμμένο πληκτρολόγιο στο ψυχρό βάθρο αγάλματος. Να γίνει εν ζωή, και όχι μετά θάνατον όπως συνηθίζεται, κάτι σαν το σύμβολο μιας πίστεως που οφείλουν όλοι οι δημοσιογράφοι να ενστερνιστούν, αν δεν θέλουν να έχουν την κακή τύχη της Ακρίτα ή της Κρυστάλλη. Και θέλουν να έχουν την καλή τύχη τής λίγο πολύ γνωστής ελεεινής ελίτ της σύγχρονης ελληνικής δημοσιογραφίας. Που μπορεί οι πολλοί να την τιμούν με ξεγυρισμένες μούντζες, αλλά οι λίγοι και ματσωμένοι την τιμούν με απείρως πιο προσοδοφόρους τρόπους.
Δύο είναι οι σταθερές που του εξασφάλισαν την αθανασία του συμβόλου. Η πρώτη ότι είναι ο πρώτος εργάτης, ο πρώτος αλχημιστής, αλλά και ο πιο διακεκριμένος εκπρόσωπος μιας βιομηχανίας που παράγει και διακινεί εμπάθεια, διχασμό, ακόμη και μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη ότι είναι ο πιο αποδοτικός παραγωγός παχύρρευστης και κολλώδους προσωπολατρίας για τον Μητσοτάκη. Σφήκα κακιά για τον Τσίπρα, για κάθε συριζαίο, αλλά και για κάθε ύποπτο συνοδοιπόρο. Και Μάγια η μέλισσα για τον Κυριάκο, για κάθε γνήσιο εθνικόφρονα, όπως και για τον καθένα, από όπου κι αν προέρχεται, που στηρίζει τον Μητσοτάκη. Θέλετε παραδείγματα; Δείτε πώς έλουσε με χημικά fake news τον Βαξεβάνη προχτές. Η πώς ξέπλυνε με μέλι και γάλα τον Μητσοτάκη τον περασμένο Οκτώβρη σε συνέντευξη που του πήρε για τα «Νέα».
Κι επειδή όλα τα αγάλματα, που θέλουν να συμβολίσουν το κατιτίς μιας εποχής, στήνονται ή δημοσία δαπάνη ή με τη συνδρομή κάποιου εθνικώς σκεπτόμενου σπόνσορα, ο Πρετεντέρης δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Απλώς στην περίπτωσή του κράτος και σπόνσορας ταυτίζονται στο πρόσωπο του Βαγγέλη Μαρινάκη, αφού ως γνωστόν «Κράτος είναι ο Ολυμπιακός και όχι ο μαλάκας ο πρωθυπουργός». Και εδώ οι ιστορικοί είναι διχασμένοι: θα μείνει στην Ιστορία η σημερινή εποχή των τεράτων στην ενημέρωση ως εποχή Πρετεντέρη; Με τα κείμενα, τις εκπομπές, τις εικόνες του, είτε ως σφήκα είτε ως Μάγια η μέλισσα, να κοσμούν τα δημοσιογραφικά μουσεία; Η θα τον επισκιάσει η λάμψη του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος με το δημόσιο ανάστημα και το ιδιωτικό του θάρρος έδωσε φωνή και χώρο στη δημοσιογραφία της δυστοπίας;
Οι απόγονοι θα δουν και θα κρίνουν. Εμείς εδώ στη σύγχρονη Ελλάδα του Μητσοτάκη και του Μαρινάκη είμαστε υποχρεωμένοι, αν δεν προσκυνούμε τη Μάγια τη μέλισσα, να βρούμε την κατάλληλη αγωγή που μπορεί να εξουδετερώσει το κεντρί της κακιάς σφήκας…