Οι σχέσεις συνθλίβονται µέσα στη µοναξιά. Τα τεχνολογικά επιτεύγµατα µας καταπίνουν και οι άνθρωποι αρχίζουν να τρελαίνονται από τις ίδιες τους τις συσκευές.
Ένα έργο µε στοιχεία κοµέντια ντελ άρτε, ψυχολογικού θρίλερ και βρετανικής φάρσας. Συνάντησα τις πρωταγωνίστριες της παράστασης στο θέατρο Αλφα Ιδέα λίγο πριν από την πρόβα. Η Ιωάννα Ασηµακοπούλου µιλάει µε ενθουσιασµό γι’ αυτήν τη δουλειά και τα µάτια της λάµπουν. Η Νεφέλη Κουρή µοιάζει πιο εύθραυστη, αλλά οι σκέψεις της διαθέτουν συγκρότηση.
«Στο έργο βλέπουµε αυτά τα αχώριστα ζευγάρια που είναι αναπόφευκτα συνέχεια µαζί, αλλά δεν τα πηγαίνουν καλά. Προσπαθήσαµε να ανακαλύψουµε το κείµενο µε διαφορετικούς τρόπους. Το φέραµε κοντά στα ελληνικά δεδοµένα και στους νέους» λέει η Νεφέλη Κουρή και η Ιωάννα Ασηµακοπούλου συνεχίζει: «To έργο εστιάζει στη µοναξιά, στο πόσο έχουµε σταµατήσει να εκφραζόµαστε. Ισως έχουµε χάσει την αλήθεια µας. Ισως µας έχουν πείσει ότι η αλήθεια είναι κάτι άλλο. Ενα αλληγορικό και ανεξάντλητο κείµενο που κρύβει πολλά µυστικά κάτω από κάθε φράση. Κάθε µέρα και µία αποκάλυψη».
Το γέλιο και το κλάµα
Ο συγγραφέας προσεγγίζει το θέµα µέσα από την κωµικότητα των καταστάσεων και των χαρακτήρων. «Η παράσταση έχει στοιχεία φάρσας και παιχνιδιού. Το χιούµορ βάζει στο κάδρο τη σύγχρονη πραγµατικότητα. Υπάρχουν βέβαια και βαθιά συναισθηµατικές στιγµές που έχουµε φωτίσει» λέει η Νεφέλη. «Η κωµωδία ρίχνει φως στις µεγαλύτερες ρωγµές µας. Στην κωµωδία παίζεις µε το κοινό. Συνοµιλείς. Παίρνεις ατάκα. Αλλάζεις θερµοκρασία επί σκηνής. Είναι κείµενο που αναπνέει, που είναι πραγµατικό, δεν έχει χάρτινους χαρακτήρες. Η εναλλαγή από το δραµατικό στο κωµικό είναι ουσιαστικά η ίδια η ζωή. Πόσες φορές δεν βλέπεις ανθρώπους να κλαίνε στις κηδείες και ξαφνικά να ξεκινάει ένα γέλιο από το πουθενά;» λέει η Ιωάννα.
Και για τις δύο είναι η πρώτη συνεργασία µε την οµάδα Ιδέα. «Εχουµε ταιριάξει πολύ µε τα παιδιά. Τόσο που κάποιες φορές δεν µπορούµε να κάνουµε πρόβα από τα γέλια. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Κώστας Γάκης αλλά έχουµε δουλέψει και όλοι µαζί και προκύπτει ένα συλλογικό αποτέλεσµα» πιστεύει η Νεφέλη. «Χαίροµαι πάρα πολύ γιατί τα παιδιά έχουν πάντοτε να προτείνουν κάτι φρέσκο και ουσιαστικό» προσθέτει η Ιωάννα.
Το έργο γράφτηκε το 1998 και ο λόγος του σε σχέση µε την αποξένωση λόγω της τεχνολογίας µοιάζει προφητικός. «Εάν πάρεις από ένα µωρό το τάµπλετ σήµερα θα πάθει κατάθλιψη. Υπάρχουν βέβαια και θετικές πλευρές. Οι άνθρωποι εκφράζονται, φιλτράρουν τις ειδήσεις, εκπαιδεύονται. Και εγώ έχω µεγαλώσει ανάµεσα σε εφηµερίδες και πολιτικές συζητήσεις επειδή ο πατέρας µου ήταν δηµοσιογράφος. Για να µη φτάσουµε όµως στον κανιβαλισµό, πρέπει να υπάρχει και ένα µέτρο. Και το µαχαίρι εργαλείο είναι. Μπορείς να κόψεις ψωµί, µπορείς να κάνεις και φονικό…». Για τη Νεφέλη πολλοί άνθρωποι παρακολουθούν τη ζωή άλλων για να καλύψουν τη δική τους µοναξιά. «Υπάρχει µια τάση κουτσοµπολιού στα social media. Φωτογραφίες στο Instagram, ζωντανές µεταδόσεις, ιστορίες. Η οθόνη είναι µαγνήτης. Είχα πάει σινεµά πριν από λίγο καιρό και σκέφτηκα ότι για δύο ώρες δεν κοίταξα το κινητό µου, όπως και κανένας άλλος δίπλα µου. Μου φάνηκε παράξενο. Είναι βέβαια εργαλείο δουλειάς, δεν µπορούµε να ζήσουµε κλεισµένοι σε µια σπηλιά».
Ανθρώπινες σχέσεις και κρίση
Σε µια εποχή που θεωρητικά υπάρχει µεγαλύτερη απελευθέρωση γιατί οι άνθρωποι να νιώθουν τόσο µόνοι; «Αναρωτιέµαι. Υπάρχει στην πραγµατικότητα απελευθέρωση; Μάλλον φταίει ότι έχουµε πάψει να προσπαθούµε. Στο θέατρο οφείλεις να ζεστάνεις τον εαυτό σου ακόµη και στην πιο κακή σου µέρα. Το ίδιο και στις σχέσεις. ∆ηλαδή στις πιο δύσκολες εποχές δεν ερωτεύονταν οι άνθρωποι; ∆εν έκαναν θέατρο; Ο Κάρολος Κουν έκανε πρόβα µέσα στις βόµβες» λέει η Ιωάννα και η Νεφέλη προσθέτει: «Σκεφτόµασταν µε τα παιδιά πώς ζούσαν οι άνθρωποι στην Κατοχή και στον Εµφύλιο αν εµείς σήµερα είµαστε τόσο κουµπωµένοι. Τότε όµως υπήρχε µια ανάταση, κάτι ροµαντικό και ελπιδοφόρο στην ατµόσφαιρα. Ολοι περίµεναν να φύγει ο πόλεµος, να πέσει η δικτατορία και µετά να ζήσουν. Η συλλογική ζωή σήµερα µας λείπει πολύ. Το σύννεφο της κρίσης µάς έχει επηρεάσει. Εκανα ένα παιδί και αισθάνοµαι ότι πήγα κόντρα στην εποχή. Πολλές γυναίκες φοβούνται να κάνουν οικογένεια για να µη χάσουν τη δουλειά τους».
Η Ιωάννα από την άλλη βλέπει τα πράγµατα λίγο πιο αισιόδοξα. «Πάντοτε θα είµαστε µαγκωµένοι, αλλά οι µεγαλύτερες αλλαγές και επαναστάσεις γίνονται όταν υπάρχουν εκλάµψεις φωτός. Πρέπει να διεκδικούµε τη χαρά. Eτσι ενεργοποιείται ο έλικας του συναισθήµατος. Και ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει ευαίσθητες χορδές».
