Ψάχνουν τον ένατο από τους οχτώ, γιατί απολύθηκε όπως απολύθηκε από τον Γιάννη Αλαφούζο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και θρηνούν ορισμένοι γιατί το ποδόσφαιρο έχασε έναν άνθρωπο που το κεφάλι, το μυαλό και η γλώσσα του είχαν μείνει έξω από τη λάσπη των βαρόνων της μπάλας – και όχι μόνο της μπάλας. Που παρέμεινε πεισματικά διαφορετικός, αταίριαστος: Ιβάν ο Τρυφερός και όχι Ιβάν ο Τρομερός, όπως τον ήθελαν το αφεντικό του Παναθηναϊκού και η αριστεία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Που επέμενε να παραμένει λογικός εν μέσω εκρήξεων αμφισβήτησης, στοργικός με τους παίχτες του, ευγενικός στις δηλώσεις για τους αντιπάλους της ομάδας του. Αιώνιους και μη.
Για όλα αυτά και όχι παρ’ όλα αυτά κρίθηκε αποσυνάγωγος από τον ιδιοκτήτη του Σκάι και του Παναθηναϊκού. Και συνιδιοκτήτης της χώρας, μην το ξεχνάμε αυτό. Και αν κάτι αποτελεί απόδειξη για το χάλι μας, δεν είναι μόνο η βία, το αίμα, η διαφθορά που χαρακτηρίζουν την μπάλα και την κοινωνία μας. Είναι και η εξορία ανθρώπων όπως ο Ιβάν από ανθρώπους όπως ο Γιάννης Αλαφούζος. Τον έφαγε τον Ιβάν το σκοτάδι που έφαγε προηγουμένως τον Ράμμο της ΑΔΑΕ και τόσους άλλους. Το ίδιο σκοτάδι –λέγεται και καθεστώς– που καλύπτει παιδοβιαστές, κακοποιούς, λαθρεμπόρους. Διαπλοκή που λαφυραγωγεί, με όπλο το ποδόσφαιρο και τα μίντια, ταμεία, ψυχές και σώματα.
Ο Γιοβάνοβιτς και ο Αλαφούζος, τα δύο πρόσωπα του δράματος, αποκαλύπτουν όμως και κάτι άλλο. Ο πρώτος η προσωποποίηση του σεβασμού στην Ελλάδα. Που έμαθε και μιλάει τη γλώσσα της χώρας μας, σέβεται την ιστορία και τους ανθρώπους της, δεν μπλέχτηκε ποτέ με μαφίες και ύποπτες συναλλαγές.
Ο άλλος ένας «πατριώτης» περιωπής, που στα μέσα του ανεμίζει την ελληνική σημαία και το πατρίς – θρησκεία – οικογένεια του Μητσοτάκη και του Βορίδη. Και την ίδια στιγμή δεν έχει πρόβλημα να διατηρεί προσοδοφόρο νταλαβέρι με τον Ιλιτζαλί του «Survivor». Και μέσα από αυτό το νταλαβέρι, που βαφτίστηκε «φιλικές σχέσεις», να αντικαθιστά τον Ιβάν με τον Τερίμ.
Ρωτούν: Φωνάζετε δηλαδή επειδή ο Τερίμ είναι πολύ Τούρκος; Και τόσο πολύ φίλος του Ερντογάν που να μοιράζει το Αιγαίο; Οχι. Αλλά επειδή ο Αλαφούζος εμφανίζεται ως πολύ Ελληνας. Πιο Ελληνας από πολλούς από μας. Που καβάλησε τον πατριωτισμό με τον Τσίπρα, τις Πρέσπες, τα ελληνοτουρκικά. Και τον ξέχασε με τα γρόσια. Για να αποδειχτεί Ιτς Ογλάν, όπως ονομάζονταν τα παιδιά από «καλές» ελληνικές οικογένειες που διέπρεπαν ως υπηρέτες του σουλτάνου. Για να αποδειχτεί επίσης ότι για τους στυλοβάτες του καθεστώτος που μας εξουσιάζει και μας ορίζει ο πατριωτισμός δεν είναι παρά σημαία ευκαιρίας. Σανός για τους πολλούς, εξουσία και χρήμα για τους λίγους.
Συνεπώς ένα μένει να πούμε για τον άνθρωπο που έδιωξε τόσο βάναυσα τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς: Αφεριμ, κύριε Αλαφούζο.
