Εναν μήνα μετά τις εθνικές εκλογές του 2008 ο 34χρονος τότε νέος πρόεδρος του Συνασπισμού (είχε αναλάβει το τιμόνι του κόμματος μόλις λίγους μήνες πριν – Φεβρουάριος 2008) εισηγήθηκε στην ΚΠΕ του κόμματός του ότι «έφτασε η ώρα της κυβερνώσας Αριστεράς», της Αριστεράς που έπρεπε θαρραλέα να απευθυνθεί στον λαό δηλώνοντας ότι σκοπό είχε την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.
Κάποιοι σάστισαν, κάποιοι αντιμετώπισαν την πρόταση του προέδρου με σκεπτικισμό, αν όχι και με σκωπτικά χαμόγελα.
Βλέπεις, στις εκλογές που είχαν προηγηθεί ο ΣΥΝ είχε καταταγεί πέμπτο κόμμα στο κοινοβούλιο με ποσοστό μόλις 4,6% (πίσω από τον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη που είχε λάβει 5,63%) και ενώ ο δικομματισμός (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) συγκέντρωσε αθροιστικά το 77,39% στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.
Ωστόσο ευρείες μάζες του λαού μας, κυρίως από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, συσπειρώθηκαν γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ (μετεξέλιξη του ΣΥΝ), διατηρώντας ομολογουμένως κάποιες φοβίες, αντιρρήσεις, ερωτήματα και αστερίσκους.
Εμπιστεύθηκαν την –για πρώτη φορά– απεύθυνση της Αριστεράς που ζήτησε να αναλάβει την «καυτή πατάτα» μαζί με τη «μουτζούρα από τ’ αναμμένα κάρβουνα» και δικαιώθηκαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ πρόσφατα βρέθηκε ξανά στην αξιωματική αντιπολίτευση, έπειτα από τη μεγαλύτερη σύμπραξη και ανοίκεια πολεμική εναντίον του, από μιντιάρχες, διαπλεκόμενους, υπόδικους, κρατικοδίαιτους και μεγαλοσυμφέροντα.
Κατόρθωσε όμως το ακατόρθωτο, κόντρα σε όλο το παλιό και διεφθαρμένο σύστημα: να λάβει ένα ποσοστό κοντά στο 32% που τον καθιστά αδιαμφισβήτητη ηγέτιδα δύναμη του άλλου πόλου. Της κεντροαριστεράς.
Στην ταινία του Φ. Φ. Κόπολα «Ο αταίριαστος» ο μεγάλος αδερφός (Μίκι Ρουρκ) λέει κάποια στιγμή στον μικρότερο (Ματ Ντίλον): «Σημασία δεν έχει μόνο πόσοι σε ακολουθούν. Σημασία κυρίως έχει πού τους πας».
Στο νέο σταυροδρόμι που ανοίχτηκε η Δημοκρατική, Ριζοσπαστική και Πράσινη Αριστερά έχει ιστορικό χρέος να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις των προπατόρων της, από την περιχαράκωση του αντισηπτικού περιβάλλοντος και τη μικροβιοφοβία της, από τον εσωστρεφή κλειστό κύκλο της κομματίλας, από την ορθοδοξία της ελεγχόμενης ιδεολογικής ζύμωσης, από το θέσφατο της κατοχής της απόλυτης αλήθειας που πρέπει –ως αντίδωρο– να προσφέρεται στον λαό με σκοπό τον προσπορισμό της ψήφου.
Το κόμμα που απευθύνεται στις ευρείες και ασθενέστερες διαστρωματώσεις του λαού οφείλει να έχει άμεση και οργανωτική διασύνδεση και διάδραση μαζί του.
Κάθε διαφορετική κατάσταση (που παραπέμπει σε ελιτίστικη αντίληψη με καταγραφικό αποτύπωμα) είναι πολιτική στρέβλωση που θα πληρωθεί ακριβά.
Η πρόσφατη ιστορία είναι άκρως διδακτική. Το Αριστερό Ρεύμα του Π. Λαφαζάνη (ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) τον Ιανουάριο του 2015 κατέγραφε συμμετοχή στην ηγεσία του κόμματος (ΚΕ) με ποσοστό 47%, στις ΟΜ με ποσοστό 15%, ενώ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς έλαβε, από τον λαό, ποσοστό 2,9%. Οποία αναντιστοιχία!
Οι προβαλλόμενες αντιρρήσεις και φοβίες περί «πασοκοποίησης» (κυρίως από μερίδα στελεχών) στην επιχειρούμενη μαζική διεύρυνση του κόμματος, από ένα ευπρόσωπο υποσύνολο των ψηφοφόρων του, είναι τουλάχιστον αναχρονιστική, αν όχι ύποπτη.
Ο κίνδυνος της «πασοκοποίησης» δεν προέρχεται από τον αριθμό των νέων μελών της διεύρυνσης που θα προσέλθουν ούτε προφανώς από τις προηγούμενες προτιμήσεις τους στην κάλπη.
Η αποτροπή ενός τέτοιου κινδύνου έχει άμεση σχέση με την απάντηση στο ερώτημα «Γνωρίζεις πού να τους πας;».
Ο ΣΥΡΙΖΑ των μικρών ΟΜ, ο συμμετοχικός ΣΥΡΙΖΑ στα ακηδεμόνευτα κινήματα και ο ΣΥΡΙΖΑ της κυβερνητικής θητείας (στην πιο κρίσιμη ιστορικά περίοδο σε καιρό ειρήνης) έχει κατακτήσει έναν οδικό χάρτη και έχει δημιουργήσει μια παρακαταθήκη η οποία όχι απλώς του επιτρέπει αλλά του επιβάλλεται να την καταθέσει στην κοινωνία, ανοίγοντας διάπλατα «παράθυρο με θέα»:
• Οικονομία που χρησιμοποιεί τα δημοσιονομικά εργαλεία για την αναδιανομή των εισοδημάτων υπέρ των ασθενέστερων, συμμετοχικές και νεοφυείς δράσεις, εργασία για όλους με κατοχυρωμένο θεσμικό πλαίσιο αμοιβών.
• Ενίσχυση (και συνταγματικά) των δημοκρατικών, αλληλέγγυων και συμμετοχικών θεσμών.
• Κατοχύρωση των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και του δικαιώματος της έκφρασης και του αυτοπροσδιορισμού.
• Πολιτικές που σέβονται το περιβάλλον και ανάπτυξη με πράσινο πρόσημο.
«Εξ όνυχος τον λέοντα» ή «εξ απαλών ονύχων»;
Λιοντάρι ή pussycat;
