Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πιστός ή όχι για να ξεχωρίσει τη Μεγάλη Παρασκευή τους ναούς όπου υπερισχύει η κατάνυξη, μακριά από τα φώτα και την επίδειξη, ή τους πιστούς των μερικών λεπτών…
Εκεί ανάμεσα στο εκκλησίασμα και ανάμεσα στους ναούς υπάρχει και ο κρυφός ανταγωνισμός του ποιος επιτάφιος θα ξεχωρίσει.
Πολύχρωμα λουλούδια, γιρλάντες, κεριά και φώτα συχνά κοσμούν τον Επιτάφιο σε μια προσπάθεια διαφοροποίησης, ίσως και υπερβολικής “υπερπαραγωγής”.
Μερικές ωστόσο εκκλησίες κρατούν ένα πιο παραδοσιακό στολισμό, με βιολέτες που μυρίζουν υπέροχα, έχουν θαυμάσια χρώματα, είναι ταυτόχρονα ταπεινές και παρούσες. Εκεί πλάι από το πρωί τις περνούν μία-μία σε κλωστή.
Εμείς ανάμεσα στους επιτάφιους, στο δικό μας σημερινό οδοιπορικό, ξεχωρίσαμε ένα μικρό εκκλησάκι απ’ όπου μπορεί να έχετε περάσει, ίσως όμως να μην έχετε προσέξει.
Βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, η Αγία Κυριακή, στην οδό Αθηνάς 28.
Την ακούσαμε από την πένθιμη καμπάνα της που μας οδήγησε σε αυτό και ξαφνιαστήκαμε.
Είναι μικρή, διαστάσεων 11Χ3,50μ., μονόκλιτη καμαροσκέπαστη βασιλική. Στη βόρεια και νότια πλευρά έχει από ένα χαμηλό τυφλό τόξο.
Η ανέγερση της τοποθετείται στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Μεταγενέστερα το νότιο τόξο ανοίχθηκε, και έτσι η εκκλησία επικοινωνεί με νεότερη στενή προσθήκη. Μεταγενέστερο είναι και το μεγάλο παράθυρο της βόρειας πλευράς.
Οι τοιχογραφίες του Ναού είναι νεότερες, αγνώστου αλλά έμπειρου αγιογράφου. Διακρίνονται για την τεχνική και τη θεματολογία τους.
Σύμφωνα με την παράδοση, η εκκλησία της Αγίας Κυριακής ήταν κοιμητηριακός Ναός νεκροταφείου, που υπήρχε μεταξύ αυτής και της Παντάνασσας στο Μοναστηράκι.
Εκεί ανάμεσα στο χαμηλό φωτισμό, στα κεριά, τα παλιά μανουάλια, τις φθαρμένες από το χρόνο αγιογραφίες, τους σιωπηλούς πιστούς ξεχώρισε ένας επιτάφιος γεμάτος βιολέτες και πασχαλιές με χρώματα και αρώματα…
Ταπεινός, πανέμορφος και παραδοσιακός…
