Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα σε μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δημοσιεύεται η πλήρης σειρά των Ιστοριών του κυρίου Κόινερ, τις οποίες ο Μπρεχτ έγραφε από το 1927 έως το τέλος της ζωής του. Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει Ιστορίες που ανακάλυψε ο Ελβετός ιδιοκτήτης του σπιτιού σε ένα μπαούλο στην αποθήκη με τα κατάλοιπα του Μπρεχτ. Τα κατάλοιπα αυτά ανήκουν στο Αρχείο Bertolt Brecht, γνωστό ως Χειρόγραφο της Ζυρίχης.
Όπως έχει σημειώσει ο μεταφραστής (και εισηγητής του Μπρεχτ στο ελληνικό κοινό) Πέτρος Μάρκαρης, «Οι Ιστορίες του κυρίου Κόινερ έχουν έναν κοινό άξονα: δείχνουν τη συμπεριφορά του ατόμου, του κυρίου Κόινερ εν προκειμένω, σε φαινόμενα της καθημερινής ζωής, και τις αντιδράσεις του απέναντι σε καθιερωμένες αντιλήψεις και καταστάσεις. […]
Ο κύριος Κόινερ απαλλάσσει το άτομο από την αλλοτριωμένη ματιά του και το βοηθάει να δει το γεγονός, όχι σαν φυσικό, καθημερινό γεγονός, μα σαν κάτι αφύσικο, σαν αποτέλεσμα διαδικασιών που πηγάζουν από μια ταξική κοινωνία, προκαθορίζουν το γεγονός και το κατευθύνουν».
Τίτλος πρωτοτύπου: Geschichten vom herrn Keuner
Επιμέλεια: Βάσω Κυριαζάκου
Σχεδιασμός έκδοσης: Φοίβος Βλάχος
Έκδοση: δ’ / Δεκέμβριος 2022
Σελίδες: 168
Διαστάσεις: 12 x 20
ISBN: 978-618-5642-12-9
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1898 στο Άουγκσμπουργκ. Το 1917 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μονάχου, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του, ξαναγύρισε στο Άουγκσμπουργκ, και υπηρέτησε για ένα διάστημα σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Οι θεατρικές του αναζητήσεις γνώρισαν πολύ γρήγορα την καταξίωση, με το βραβείο Κλάιστ (1922). Αντικομφορμιστής, ορκισμένος εχθρός του πολέμου και του καπιταλισμού, βρίσκεται ήδη από το 1923 πέμπτος στον μαύρο πίνακα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Όταν οι Εθνικοσοσιαλιστές καταλαμβάνουν την εξουσία το 1933, ο Μπρεχτ παίρνει το δρόμο της εξορίας: Ελβετία, Δανία, Φινλανδία, Ρωσία, και τέλος Αμερική, όπου συνεργάζεται στην Καλιφόρνια με τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Τσαρλς Λώτον. Το 1949 εγκαθίσταται οριστικά στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου πεθαίνει το 1956.
Απόσπασμα από το βιβλίο
ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΪΝΕΡ για το ύφος ήταν: «Πρέπει να είναι αποφθεγματικό. Το απόφθεγμα είναι απρόσωπο. Ποια είναι τα καλύτερα παιδιά; Εκείνα που μας κάνουν να ξεχνάμε τον πατέρα τους».
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ σήμερα αντικείμενο εκμετάλλευσης σε ατομικό επίπεδο, κάτι που βέβαια δεν το θέλουν, δε θα πρέπει να μας ξεγελάει ότι οι άνθρωποι θέλουν εν γένει να είναι αντικείμενα προς εκμετάλλευση. Η ευθύνη αυτών που τους βλάπτουν ως προς την εκμετάλλευση είναι ακόμα μεγαλύτερη, επειδή παραβιάζουν μια επιθυμία μεγάλης ηθικής εμβέλειας.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΟΪΝΕΡ: Οι δικαστές μας είναι εξαγοράσιμοι. Ο κύριος Κόινερ απάντησε: Δυστυχώς δεν ισχύει ούτε καν αυτό. Είναι αδέκαστοι. Δεν μπορείς να τους εξαγοράσεις ούτε με το μεγαλύτερο ποσό για να αποδώσουν δικαιοσύνη.
ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ρώτησαν έναν προλετάριο στο δικαστήριο αν ήθελε να δώσει πολιτικό ή θρησκευτικό όρκο. Εκείνος απάντησε: «Είμαι άνεργος». «Αυτό δεν το είπε μόνο από αφηρημάδα» παρατήρησε ο κύριος Κ. «Με αυτήν την απάντηση τους έδωσε να καταλάβουν ότι βρισκόταν σε μια κατάσταση, όπου τέτοιες ερωτήσεις, ακόμα και ολόκληρη η δικαστική διαδικασία, δεν έχουν γι’ αυτόν πια κανένα νόημα».
