Πρόλογος
Είναι μια παραλία. Μάλλον σαν άκρη του κόσμου…
Πάροδος
Στη γη που γέννησε τον Ερωτόκριτο. Δίπλα ακριβώς στο βουνό (Σταυρός ο οικισμός) όπου χόρεψε κάποτε σε ασπρόμαυρο φιλμ ο Αντονι Κουίν εκείνες τις ρωμαλέες νότες του Μίκη. Ξεσκισμένες από τον τουρισμό. Ναι. Εστω κι έτσι, είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας σαν θηρίο που κοιμάται. Κι όταν ένα μικρό κορίτσι σήμερα τύχει να τις πρωτακούσει θα ξυπνήσει μέσα της μιαν άλλη Ελλάδα. Η μόνη αληθινή. Ναι.
Στάσιμο Α΄
Εγώ. Χρόνια. Ενα παιδί 57 χρονών το οποίο αρνείται πεισματικά να αφήσει το καλάμι του κάθε καλοκαίρι. Εκεί. Κάθε καλοκαίρι. Από τα χρόνια του δημοτικού. Με ζύμη από ταραμά, τυρί και άμμο. Με γαρίδες μικρές. Με κύματα να σκάνε στα πόδια. Καπέλο. Το πρώτο φως του ήλιου πάνω στον βράχο. Καφές και τσιγάρο. Πάντα. Εγώ. Χρόνια.
Χορός
Καλοκαίρι. Στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει…
Στάσιμο Β΄
Σήμερα έκανα το πρώτο μου ψάρεμα. Αυτή είναι για μένα η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού. Ελευθερία. Αισιοδοξία. Ελπίδα. Αναμονή. Και όταν προς τα τέλη Αυγούστου περνώ στο αγκίστρι το τελευταίο δόλωμα, μαζεύω και κλείνω μετά το καλάμι, πάνω στον ίδιο βράχο, γνωρίζοντας ότι θα περάσει ένας χρόνος μέχρι να ξαναβρεθώ στο ίδιο σημείο, αυτή είναι μια απόλυτα μελαγχολική στιγμή. Ενας μικρός θάνατος. Το καλοκαίρι τέλειωσε. Για τον συνάδελφό μου τον Τάσο τελειώνει όταν αντικρίσει τα πρώτα σύκα σε κάποιον πάγκο. Οπότε πάλι καλά… σκέφτομαι.
Χορός
Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι κάποιο ωραίο καλοκαίρι
ζεστή η μέρα ξαπλωμένη, στα κύματα αφημένη
Στάσιμο Γ΄
Στα δεξιά σου μεγάλοι κοφτοί βράχοι που σχηματίζουν ένα είδος αρχαίου πεταλωτού θεάτρου. Από πίσω τους το πέλαγος. Αλλά και από την μπροστινή πλευρά των βράχων που κοιτούν την παραλία πάλι νερό έχει κατακλύσει τη σκηνή, δημιουργώντας μια μεγάλη αυτοσχέδια πισίνα. Τα τελευταία οκτώ χρόνια κάποιο γραφείο που διοργανώνει γάμους είχε τη «φαεινή» (θα άλλαζα το ειν με το ιδρ) ιδέα να χρησιμοποιεί κάθε απόγευμα που βρίσκομαι εδώ το αγαπημένο μου αυτό «βραχώδες» σκηνικό ως επιστέγασμα των φωτογραφιών ενός γάμου. Η ώρα του ηλιοβασιλέματος εδώ είναι η πεμπτουσία του «ο βασιλιάς ο ήλιος ζει». Χρόνια ολόκληρα ζευγαράκια καταλάμβαναν τις γωνιές, τα καβουράκια τολμούσαν να ξεμυτίσουν από τις σχισμές, ο φελλός ξαφνικά τρελαινόταν (μόλις ο ήλιος χαθεί, είτε από σύννεφο είτε από άλλο λόγο, πάντα γίνεται αυτό). Χθες πάλι παραλίγο να τσακωθώ.
Διότι το σωτήριον έτος 2022 δύο νύφες πίσω μου (με τους «άβουλους» και πλήρως υπάκουους γαμπρούς) έχουν έρθει (δυο τρεις μέρες, φαντάζομαι, μετά τον γάμο) να φωτογραφηθούν. Ολα αυτά συμβαίνουν πίσω μου, στα 15 μέτρα. Τα νυφικά βουτάνε στο νερό, στήνονται ενίοτε και μικροί προβολείς. Από πέρσι επιστρατεύτηκαν και drones (λέτε ο θόρυβός τους να διώχνει τα ψαράκια μου;). Κάνουν πως χορεύουν ταγκό, τις παίρνουν μετά στα χέρια. Οχι όλοι βέβαια. Οι πιο μπρατσωμένοι. Και φαντασία μηδέν. Γιατί ποτέ κανείς σκηνοθέτης γάμου δεν βάζει τη νύφη να σηκώνει τον γαμπρό; Να, κάτι τέτοια σκέφτομαι κάνοντας υπομονή μέχρι να τελειώσουν. Εχει τύχει να πετάω το μελανούρι με δύναμη πίσω και να πέφτει πάνω στο νυφικό. Εχει τύχει να μου πουν να φύγω (δεν έφυγα) γιατί «χαλάω» τη σκηνή έτσι καθώς πηγαινοέρχομαι να ξαγκιστρώνω τα ψάρια και να τα κυνηγάω στις αυτοσχέδιες γούβες με την απόχη. Εχει τύχει στο ίδιο σημείο κάποτε μια όμορφη κοπέλα να έρθει το απόγευμα και να παίζει τσέλο καθισμένη σε μια καρέκλα. Στη μέση του πουθενά. Με το νερό να της γλείφει τα πόδια (καμία σχέση με τις… νύφες αυτή)!
Χορός
I am a rock, I am an island…
And a rock feels no pain
And an island never cries
Στάσιμο Δ΄
«Ους ο φωτoγράφος συνέζευξεν» εκεί στον Σταυρό των Χανίων, μέσα από ένα κλικ της μηχανής, γαμπροί και νύφες ας είναι τυχεροί. Η δική μου ευχή φέτος καθώς τις προσπερνώ θα μπορούσε να είναι να μην υπάρξει πλέον ούτε μία κακοποιημένη γυναίκα που (παραφράζοντας τον αγαπημένο μου Ελευθερίου) να νιώσει ότι «σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα»… Εξαρτάται ΚΑΙ από αυτήν.
Έξοδος
Και κάπως έτσι τις φετινές «ήσυχες μέρες του Αυγούστου» για άλλη μια χρονιά θα είμαι εκεί. «Πάλι στους βράχους» θα με βρεις, που θα ’γραφε περίπου κι ο Ελύτης, να προσπαθώ να μη γλιστρήσω με τα μπλε κροκς μου ψαρεύοντας… νύφες.
- Θερινό υστερόγραφο (με σειρά εμφάνισης, στίχοι που σημάδεψαν τα καλοκαίρια μου): Λένα Πλάτωνος, Διονύσης Σαββόπουλος, Αρλέτα, Πολ Σάιμον
