Διάδρομοι γεμάτοι με ασθενείς, παντού καλώδια και ήχοι από μηχανήματα συνδεδεμένα με ζωτικά όργανα ασθενών, γιατροί και νοσηλευτές τρέχουν πανικόβλητοι για να φροντίσουν τους εκατοντάδες ασθενείς.
Αυτή είναι η εικόνα στο νοσοκομείο Βαγ ντε Εμπρόν της Βαρκελώνης αλλά και σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας που έχουν πλημμυρίσει από ασθενείς με κορονοϊό.
Η ισπανική εφημερίδα El Pais, μπήκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Βαγ ντε Εμπρόν καταγράφοντας τις δραματικές σκηνές που εκτυλίσσονται. Όπως αναφέρει στο ρεπορτάζ της και οι δυο πλευρές του διαδρόμου είναι γεμάτες με καροτσάκια νοσηλευτών. Παντού οθόνες και καλώδια με τα οποία παρακολουθούν τα ζωτικά όργανα των ασθενών. Δεκατρείς ασθενείς με κορονοϊό δίνουν μάχη για τη ζωή τους. Το νοσοκομείο διαθέτει 200 κλίνες ΜΕΘ, ωστόσο καμία δεν είναι κενή. Δεν νοσηλεύονται μόνο ασθενείς με κορονοϊό, αλλά και άνθρωποι με σοβαρές ασθένειες.
Σε μία από τις αίθουσες εντατικής, με τις γυάλινες πόρτες και την αρνητική πίεση (ώστε να αποφευχθεί η απελευθέρωση ιογενών σωματιδίων στους υπόλοιπους χώρους), ένας μεσήλικας άνδρας, αγωνίζεται σιωπηλά, περιγράφει η El Pais. «Οι ασθενείς που γίνονται δεκτοί εδώ μέσα, έχουν εκτός από πνευμονία, οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια και το 90% των περιπτώσεων χρειάζεται διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό. Έχουμε ανθρώπους από 30 έως 70 ετών, σε προχωρημένη φάση», αναφέρει ο Ρίκαρντ Φερέρ, επικεφαλής της εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου. Χθες, 168 ασθενείς με κορωνοϊό και μία ντουζίνα αρρώστων με άλλες ασθένειες, εισήχθησαν στις ΜΕΘ του νοσοκομείου.
Όπου διατηρείται ο παλμός της ζωής, αυτό που υπερισχύει είναι μία τέλεια τάξη έναντι του χάους που προκαλεί η πανδημία. Αν και ο διάδρομος είναι ανάστατος, όλα βρίσκονται στη θέση τους. Ντυμένη με τον λευκό με τις πράσινες ρίγες ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό, μία νοσοκόμα βγαίνει από μία ΜΕΘ. Μία συνάδελφός της, τη βοηθά, δίνοντάς της οδηγίες να βγάλει τον εξοπλισμό. Πρέπει να γίνεται αλλαγή στις βάρδιες ανά δύο ώρες. «Δεν αντέχεις με αυτό τον εξοπλισμό για πάνω από δύο ώρες. Ιδρώνεις. Φοράμε τριπλά γάντια. Δεν νιώθουμε καν καλά καλά τις φλέβες μας», αναφέρει η Ελία Ολιβέρα, ειδικευόμενη νοσοκόμα σε ΜΕΘ.
Στη ΜΕΘ δεν υπάρχει ίχνος των κλασικών χαρακτηριστικών ενός ήρωα. Ούτε η κάπα, ούτε σούπερ δυνάμεις. Το μόνο που υπάρχει είναι εξαντλημένοι γιατροί και νοσηλευτές, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και απίστευτη κούραση στο πρόσωπο που κρύβεται κάτω από τη μάσκα που υποχρεωτικά φοράνε. «Στον πόλεμο δεν υπάρχουν ωράρια. Ούτε εδώ», λέει ο Άντονι Ρομάν, διευθυντής της υγειονομικής περίθαλψης του νοσοκομείου Βαγ ντε Εμπρόν. Οι γιατροί κάνουν 24ωρη βάρδια και στη συνέχεια κάθονται δύο ημέρες για να ανακτήσουν δυνάμεις.
«Τα μέτρα προφύλαξης είναι πολύ σκληρά. Εγώ στο σπίτι μου, κοιμάμαι σε ένα δωμάτιο μόνος μου, εδώ και ένα μήνα. Δεν αγκαλιάζω τα παιδιά μου. Η απομόνωση μέσα στο ίδιο σου το σπίτι είναι σκληρό πράγμα. Στο νοσοκομείο υπάρχει μεγάλη πίεση, πολλή δουλειά και βλέπεις τους ασθενείς να είναι τόσο μόνοι» παραδέχεται ο Φερέρ. Η επιδημία μας έχει επηρεάσει ψυχολογικά όλους. «Τις πρώτες μέρες, φώναζα όλη την ώρα, τώρα έχω συνηθίσει την κατάσταση. Η αδρεναλίνη μας κατακλύζει συνεχώς» λέει η Ελία Ολιβέρα. Στέκεται μπροστά σε μία αίθουσα αιμοκάθαρσης που και αυτή μετατράπηκε σε ΜΕΘ.
Μάλιστα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της El Pais, η ψυχιατρική ομάδα του νοσοκομείου διαθέτει υπηρεσία συναισθηματικής υποστήριξης για τους επαγγελματίες αλλά και για τις οικογένειες των ασθενών. Η επικεφαλής της νοσηλευτικής υπηρεσίας των μονάδων εντατικής θεραπείας, Πιλάρ Χιρόν, παραδέχεται ότι είναι δύσκολο να διαχειριστεί κανείς την κούραση. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα νιώθω ότι δεν μπορώ άλλο, αλλά υπάρχει μια αίσθηση ότι είμαστε μέσα σε ένα σπήλαιο και δεν μπορούμε καν να δούμε την έξοδο. Είχαμε χάσει το κίνητρο του να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Όμως, τώρα, όλος ο κόσμος σταδιακά το ξαναβρίσκει», αναφέρει.
Ο χρόνος στη ΜΕΘ περνάει αργά, αναφέρει το δημοσίευμα της ισπανικής εφημερίδας. Οι ασθενείς περνούν, τουλάχιστον δύο ή τρεις εβδομάδες εκεί, μόνοι τους. «Ο ασθενής θα υποστεί καταστολή ή μυική παράλυση και θα χρειαστεί να συνδεθεί με αναπνευστήρα για μία ή δύο εβδομάδες. Στη συνέχεια θα πρέπει να μείνει για μερικές μέρες με τραχειοστομία μέχρι να ανακτήσει τη μυική του δύναμη και την ικανότητα να αναπνέει μόνος του, ώστε να περάσουμε στην απλή νοσηλεία», εξηγεί ο Φερέρ. Οι γιατροί έχουν αναπτύξει μία συσκευή για να ενημερώνουν τις οικογένειες των ασθενών καθημερινά και όταν ο ασθενής είναι ξύπνιος, οι νοσηλευτές προσπαθούν να επικοινωνήσουμε την οικογένεια μέσω βίντεοκλήσης. «Αν κάποιος ασθενής πεθάνει, αισθάνεσαι τη μοναξιά που ένιωθε ο ασθενής. Για αυτό προσπαθούμε να επικοινωνούν καθημερινά» λέει η Χιρόν.
Από την άλλη υπάρχουν και οι ασθενείς που τα καταφέρνουν και βγαίνουν από τις ΜΕΘ. «Είναι μία από αυτές τις χαρές», λέει ο Φέρρερ, δείχνοντας μία ασθενή που έχει ήδη αποσωληνωθεί. Υποστηρίζοντας ακόμα από οξυγόνο αλλά μιλά και αναπνέει από μόνος του. Τον κοιτάζει και με ένα πάτημα ενός κουμπιού ο γιατρός ανοίγει την γυάλινη πόρτα που την χωρίζει από τον έξω κόσμο. «Πώς είσαι; Τι κάνεις, Πώς είναι οι δυνάμεις σου;» την ρωτάει ο γιατρός.«Μπορείτε να σηκώσετε τα χέρια σας;» της ζητάει ο γιατρός. Κουνάει και σηκώνει και τα δύο άκρα. Ο Φέρρερ χαμογελά πίσω από τη μάσκα. Η ασθενής έχει ανακτήσει τη μυϊκή της δύναμη και σε λίγες μέρες θα μπορέσει να εγκαταλείψει τη ΜΕΘ.
Στο μεταξύ, μια καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια θέτει σε επιφυλακή δεκάδες νοσηλευτές και γιατρούς γύρω από ένα θάλαμο. Οι ασθενείς συνεχίζουν να πολεμούν», εξηγεί η Χιρόν.