Ένα είναι το κόμμα και πέραν τούτου ουδέν.
Να σεβαστούμε τους αγώνες του ΚΚΕ και όχι μόνον αυτού αλλά το να διεκδικείς το αλάθητο, μόνον από τον Πάπα της Ρώμης το περιμένεις και αυτό αμφισβητείται.
Το να βρει κάτι καλό στα άλλα κόμματα το ΚΚΕ, δύσκολο θα ήταν εκτός από εκείνη την κυβέρνηση Τζαννετάκη -της συνεργασίας δηλαδή Ν∆-ΚΚΕ- που ίσως έμεινε ανάμεσα στις ψυχολογικές πληγές της Αριστεράς και του ΚΚΕ.
Τώρα το ΚΚΕ διά του Δημήτρη Κουτσούμπα υπερασπίζεται την καθαρότητα της γραμμής και κάποια Δευτέρα Παρουσία που θα λύσει όλα τα προβλήματα.
Βεβαίως και έχει το δικαίωμα το ΚΚΕ να κάνει ό,τι εκτίμηση θέλει, όπως και να εκφράζεται απαξιωτικά για οτιδήποτε γίνεται εκτός των τειχών του κόμματος.
Μπορεί να τα υποτιμά όλα σε επίπεδο καρέκλας και παπλώματος, αλλά είναι κάπως δύσκολο να ελπίζει ο κόσμος σε μια αστική νίκη μέσω των εκλογών του ΚΚΕ ώστε να γίνει κυβέρνηση ή απλά στην μετατόπιση της πλειοψηφίας στις θέσεις του.
Έτσι λοιπόν απαξιώνει κάθε έκκληση για διάλογο και συνεργασία, ικανοποιείται με μια ανεπαίσθητη άνοδο και αρκείται να αναφωνεί απαξιωτικά και μέσω του Γενικού Γραμματέα αναφερόμενος στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Στέφανο Κασσελάκη: «Αλήθεια, έψαχναν να βρουν πολύ αυτό το φυντάνι;».
Για να προσθέσει ψηφοθηρικά: «Όσοι εμπιστεύτηκαν, ψήφισαν, πίστεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έχουν επιλογή: Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ».
Αλλά το ζητούμενο είναι ένα για τον απλό πολίτη: Μια καλύτερη επόμενη ημέρα, μια δικαιότερη χώρα, ένα κράτος απαλλαγμένο από τη διαπλοκή και τη διαφθορά, με κοινωνική πολιτική και δίκαιους ή δικαιότερους μισθούς…
Κάνεις ανάλυση της πραγματικότητας καταγγέλλοντας ακρίβεια, χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, εμπλοκές σε ανεπιθύμητους πολέμους και αυξήσεις φόρους αλλά με ποια ελπίδα;
Εξ΄ άλλου το να απαξιώνεις τους πάντες αρνούμενος τον διάλογο και προβάλλοντας τσιτάτα είναι τακτική άρνησης της πραγματικότητας.
Αν είναι για μια καλύτερη μέρα να περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία, τότε ελπίδα δεν υπάρχει.
