Συνέντευξη της ηθοποιού Ιωάννας Κολλιοπούλου στην Αφροδίτη Ερμίδη με αφορμή την πρόσφατη βράβευση της.
Πριν από λίγες ημέρες η Άλκη Ζέη καρφίτσωσε στο πέτο της Ιωάννας Κολλιοπούλου την τιμητική καρφίτσα που ανήκε στη Μελίνα Μερκούρη ως βραβείο για την ερμηνεία της στην παράσταση «Στέλλα Κοιμήσου» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Οικονομίδη. Και όχι άδικα.
Ο ρόλος που υποδύθηκε σε τόσες παραστάσεις τα δύο τελευταία χρόνια ήταν απαιτητικός –έως και εξουθενωτικός– τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε ερμηνευτικό επίπεδο. Είναι γνωστά άλλωστε τα όρια στα οποία εξωθεί τους ηθοποιούς του ο σκηνοθέτης. Η Ιωάννα πάντως δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγει έναν τόσο «συμπλεγματικό» ρόλο όπως τον χαρακτηρίζει. Τα «Παράσιτα», η παράσταση στην οποία συμπρωταγωνίστησε με την Κόρα Καρβούνη το 2015 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, αποτελεί άλλον έναν ερμηνευτικό άθλο.
Είτε σε κωμικό είτε σε δραματικό ρόλο, η Ιωάννα μέσα στα επτά χρόνια της καριέρας της έχει αποδειχθεί ήρεμη δύναμη και είναι σίγουρο ότι καμία από τις μελλοντικές δουλειές της δεν θα μας αφήσει αδιάφορους.
Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου με την ηθοποιία; Σε ποια ηλικία κατάλαβες ότι αυτό θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;
Ξεκίνησε στα 16 μου χρόνια στο σχολείο όταν η δασκάλα της θεατρικής ομάδας περνούσε από τις τάξεις του λυκείου και ενημέρωνε όλους τους μαθητές. Πήγα από περιέργεια στη συνάντηση. Είχα μάθει τα λίγα λόγια του Τομ από το έργο «Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, από το βιβλίο θεατρολογίας, και όταν μου ζητήθηκε άρχισα να παίζω. Ένιωσα, θυμάμαι, να μου αποκαλύπτεται ένας άγνωστος μέχρι τότε τρόπος επικοινωνίας και έκφρασης. Τη χρονική περίοδο που ήμουν στην ομάδα κατάλαβα ότι βρήκα αυτό που μου αρέσει να κάνω. Τα επόμενα χρόνια σιγουρεύτηκα και το αποφάσισα.
Τι σημαίνει για σένα το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη»;
Είναι μια ανταμοιβή και αναγνώριση των κόπων όλης της ομάδας του «Στέλλα κοιμήσου». Η υποψηφιότητα και η βράβευση με τιμούν διπλά και μου δίνουν ώθηση να συνεχίσω να δουλεύω σκληρά για κάτι που αγαπώ.
Πώς κατάφερες να επιζήσεις συναισθηματικά μετά το «Στέλλα κοιμήσου»; Ποιο τρικ αποσυμπίεσης χρησιμοποιείτε εσείς οι ηθοποιοί έπειτα από τέτοιες παραστάσεις;
Πάντα εξελίσσεσαι συναισθηματικά και πνευματικά έπειτα από κάθε θεατρική δουλειά, έπειτα από κάθε ρόλο. Το να κατανοείς και να αποδίδεις έναν χαρακτήρα, όσο απαιτητικό κι αν είναι το πλαίσιο, είναι κατά κύριο λόγο απόλαυση για έναν ηθοποιό. Ο τρόπος που αποσυμπιέζεται ο καθένας μπορεί να είναι διαφορετικός κάθε φορά. Άλλος μπορεί να θέλει να πάει σπίτι του, άλλος να κάνει μια βόλτα έξω, άλλος να μη μιλήσει σε άνθρωπο. Εξαρτάται από την ανάγκη του καθενός.
Μαρία Κίτσου: «Το δώρο του έρωτα δεν εκτιμάται σήμερα» [Συνέντευξη]
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Γιάννη Οικονομίδη και τους υπόλοιπους –εξαιρετικούς– ηθοποιούς;
Δεν έχω λόγια για τη συνεργασία αυτήν. Για μένα δεν είναι απλή συνεργασία, είναι οικογενειακή υπόθεση. Ξεκινήσαμε από το μηδέν να χτίζουμε κάτι άγνωστο, χωρίς καμβά, χωρίς κείμενο, χωρίς χαρακτήρες και καταφέραμε να φτιάξουμε μια τόσο δυνατή παράσταση. Δουλέψαμε πάρα πολύ σκληρά, δεθήκαμε σαν οικογένεια και επικοινωνήσαμε ουσιαστικά.
Η παθογένεια της οικογένειας και της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας όπως την παρουσίασε ο Οικονομίδης σε ποιο βαθμό θεωρείς ότι ισχύει στην πραγματικότητα;
Η οικογένεια Γερακάρη της παράστασης έχει συγκεκριμένο στάτους. Μπορεί κάπου στην Ελλάδα να βρίσκεται μια ίδια οικογένεια ή έστω παρόμοια. Ο Γιάννης Οικονομίδης έστησε και έδειξε το μοντέλο των σχέσεων μεταξύ των μελών της. Οι φιλοδοξίες των γονιών σε σύγκρουση με τις ανάγκες των παιδιών, η μη ουσιαστική επικοινωνία και η έλλειψη αγάπης είναι πράγματα που δυστυχώς συναντάμε συχνά σήμερα.
Αρκετοί από τους ρόλους που έχεις υποδυθεί είναι σκληροί και απαιτούν ισχυρά ψυχικά αποθέματα. Τι είδους έλξη σού ασκούν αυτά τα υποκριτικά στοιχήματα;
Με έλκει οτιδήποτε έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση και την ανθρώπινη ψυχή. Μου αρέσει να γνωρίζω και να εμβαθύνω σε χαρακτήρες που είναι πιο συμπλεγματικοί, μου προκαλούν περισσότερο το ενδιαφέρον.
Φιλαρέτη Κομνηνού: «Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να μένουν απομονωμένοι»
Πιο εύκολα μπαίνεις σε κωμικούς ή σε δραματικούς ρόλους; Ποια είναι για σένα η δυσκολία σε αυτά τα δύο είδη;
Νομίζω ότι και στις δύο περιπτώσεις ισχύει η ίδια λειτουργία. Επίσης θεωρώ ότι σε πολλούς χαρακτήρες συνυπάρχουν και τα δύο, άλλοτε σε μικρότερο κι άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Το στοίχημα στην κωμωδία ίσως είναι η χρονική στιγμή. Είναι πιο δύσκολο να γελάσει κάποιος από το να συγκινηθεί. Το να φανεί κάτι αστείο είναι θέμα timing.
Πώς φαντάζεσαι το επαγγελματικό σου μέλλον;
Σταθερό ελπίζω. Θέλω να δουλεύω για πολλά χρόνια ακόμα!
Πού θα σε δούμε το επόμενο διάστημα;
Στις 3 και 4 Αυγούστου στο θέατρο της Επιδαύρου ανεβάζουμε την τραγωδία «Ορέστης» του Ευριπίδη, μια παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Αναστασάκη.
Άλκη Ζέη: “Σήμερα δεν είναι η εποχή των μεγάλων του πολιτισμού” – Συνέντευξη στο Documento