Η τραγουδίστρια Ίντρα Κέιν μιλάει για την επανεκκίνηση του πολιτισμού μετά την πολύμηνη καραντίνα και την επικείμενη συνεργασία της με τον Φοίβο Δεληβοριά στην περίφημη «ταράτσα» του.
Με την Ίντρα Κέιν βρεθήκαµε στο ToDo Loft στο Μεταξουργείο για να συζητήσουµε σχετικά µε το άνοιγµα των µουσικών εκδηλώσεων, την καλοκαιρινή και τη χειµερινή της συνεργασία, καθώς και για τα κοινωνικά φαινόµενα της εποχής.
Ας ξεκινήσουµε την κουβέντα µας από το τώρα και την καλοκαιρινή συνεργασία σου.
Τον Φεβρουάριο, σε µια αρκετά σκοτεινή περίοδο λόγω lockdown κατά την οποία δεν υπήρχε δουλειά, χτύπησε το τηλέφωνό µου. Ηταν ο Φοίβος ∆εληβοριάς, ο οποίος µου πρότεινε να ενταχτώ στην οµάδα της Ταράτσας και πλέον ετοιµαζόµαστε να ξεκινήσουµε στις 10 Ιουνίου. Νιώθω χαρούµενη και περήφανη για τη συγκεκριµένη συνεργασία και ευκαιρία.
Εκτός από τη µουσική υπάρχει και η υποκριτική στη ζωή σου. Ποια είναι τα σχέδιά σου για τον χειµώνα;
Νιώθω ότι άνοιξαν οι ουρανοί και βρέχει δώρα. Θα βρίσκοµαι στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» σε σκηνοθεσία του Θανάση Σαράντου. Εγινε µια οντισιόν για «έγχρωµη ηθοποιό που τραγουδάει». Πήγα, µε δοκίµασαν και έγινα δεκτή. Βέβαια, έγχρωµες είναι µόνο οι τηλεοράσεις, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Εχω συµπληρώσει δέκα χρόνια στο θεατρικό σανίδι αλλά παραµένω πάντα τραγουδίστρια.
Είσαι από τους πρώτους ανθρώπους στην Ελλάδα που στηρίζουν το κίνηµα ή τάση –ας το πει ο καθένας όπως θέλει– που λέγεται «body positivity». Μίλησέ µας γι’ αυτό.
Ουσιαστικά είναι η αποδοχή του εαυτού µας όπως ακριβώς είναι. Οποιο χρώµα κι αν έχουµε, όποιο ύψος κι αν έχουµε, όσα κιλά κι αν είµαστε, όποιο είδος αναπηρίας κι αν έχουµε, είτε εκ γενετής είτε λόγω κάποιου ατυχήµατος, πρέπει να αποδεχτούµε ότι είµαστε εµείς και να αγαπήσουµε τον εαυτό µας. Αυτό που µε ώθησε να ασχοληθώ µε το body positivity είναι ο ίδιος µου ο εαυτός, ο οποίος µε κούρασε για πολλά χρόνια µε το να µη µε αποδέχοµαι και να προσπαθώ να αλλάξω πράγµατα πάνω µου. Βλέποντας τι γίνεται στο εξωτερικό κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εξέλιξη, αλλά το απολύτως φυσιολογικό. Πολλά πράγµατα θεωρούνται αφύσικα ενώ σαφώς δεν είναι, όπως για παράδειγµα το θέαµα ενός πολύ ωραίου άντρα µε µια κοπέλα µε κάποιες «ατέλειες» ή το πιο φυσιολογικό, δηλαδή να φοράµε αυτό ακριβώς που θέλουµε. Για να εξελίξουµε τον εαυτό µας πρέπει πρώτα να τον αγαπήσουµε. Στην οµπρέλα του body positivity σαφώς έχει θέση και το διαφορετικό χρώµα, καθώς, µιλώντας προσωπικά, οι µαύροι δεν µε θεωρούν µαύρη αλλά ούτε οι λευκοί λευκή, απλώς γιατί οι γονείς µου έχουν διαφορετικό χρώµα. Στην τελική όλα είναι θέµα συνείδησης και συνειδητοποίησης του ποιοι ακριβώς είµαστε.
Εσύ πώς νιώθεις τον εαυτό σου;
Ο µπαµπάς µου είναι από την Ουγκάντα και η µητέρα µου είναι Ελληνίδα. Τα πρώτα χρόνια που έζησαν µαζί στην Ουγκάντα η µητέρα µου ήταν εκείνη που ξεχώριζε λόγω χρώµατος. ∆εν θέλω να φανώ µελό, αλλά είχα µια δυσκολία παραπάνω από τα άλλα παιδιά, µε αποτέλεσµα να γίνω αρκετά εσωστρεφής. Στην αρχή δεν µπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι είχα κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά στην Κυψέλη όπου µεγάλωσα η εικόνα δεν ήταν τόσο συνηθισµένη όσο είναι τώρα για παράδειγµα. Ειδικά τη δεκαετία του ’70 που γνωρίστηκαν οι γονείς µου ένα ζευγάρι διαφορετικού χρώµατος ήταν από µόνο του περίεργο. Πολλές φορές θυµάµαι να µας δείχνουν παντού, ακόµη και στην εκκλησία. Η συγκεκριµένη εκκλησία έχει πλέον µαύρο ιερέα από την Ουγκάντα. ∆εν κατηγόρησα ποτέ τα παιδιά για όσα άκουγα, όπως το «δεν σε παίζουµε γιατί είσαι µαύρη», κάτι που άκουγα συνέχεια. Οσα λένε τα παιδιά πάντα τα έχουν ακούσει πρώτα από τους µεγάλους. Η ελληνική κοινωνία έχει κάνει βήµατα µπροστά, αλλά µε αρκετή καθυστέρηση. Για παράδειγµα πρώτη φορά µε ρώτησαν για τον ρατσισµό µετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και αντίστοιχα για παρενόχληση µετά το ξέσπασµα του ελληνικού #MeToo.
Καλλιτεχνικά µιλώντας, ποια είναι η γνώµη σου για τη σχέση τέχνης και διαδικτύου;
Μου λείπει η εποχή του ραδιοφώνου και του δισκοπωλείου, µια εποχή την οποία χαίροµαι που πρόλαβα. Το διαδίκτυο είναι στη ζωή µας και καλλιτεχνικά µιλώντας είναι το µέσο προβολής της δουλειάς µας. Στο πλαίσιο της προβολής δυστυχώς µπαίνει και η παράµετρος της προσωπικής ζωής, την οποία πολλοί πουλάνε εν γνώσει τους. Βέβαια, στην εποχή της πανδηµίας, παρόλο που η νέα τάξη πραγµάτων που λέγεται streaming είναι άχαρη διαδικασία, έκανε καλό στον κόσµο, γιατί απλώς δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διασκέδασης και εκτόνωσης. Το κοινό στήριξε το streaming από ανάγκη και όλοι περιµένουµε την επιστροφή σε όσα ζούσαµε µέχρι την πανδηµία. Ολα θα κριθούν από τις αποφάσεις για τους κλειστούς χώρους και ειδικά τους µικρούς χώρους, είτε µιλάµε για θέατρα είτε για µουσικές σκηνές. Για να το θέσω όσο πιο λεπτά γίνεται, από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις υπάρχει αδιαφορία, έλλειψη σεβασµού ή, ακόµη πιο ωµά, νοµίζω ότι η αρµόδια ηγεσία θεωρεί τους καλλιτέχνες απλώς πλέµπα. Ωστόσο, για να βάλω την απαραίτητη νότα αισιοδοξίας, ελπίζω σε ένα µέλλον που προσωπικά θα µου επιτρέψει να πραγµατοποιήσω τα όνειρά µου, καλλιτεχνικά και προσωπικά.