Το ζήτημα της κρίσης εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς αλλά και το κοινωνικό αίτημα για Δικαιοσύνη βρίσκονται στο επίκεντρο της εκδήλωσης για το κράτος δικαίου που έχει οργανωθεί από το Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα.
Η ημερίδα με θέμα «Κράτος Δικαίου: Δημοκρατία και Δικαιοσύνη (6 Φεβρουαρίου 2025- Ωδείο Αθηνών) αποκτά ιδιαίτερη σημασία αφ΄ενός λόγω των πολιτικών εξελίξεων αναφορικά με την τραγωδία των Τεμπών, όπως επίσης με τα νέα στοιχεία για το σκάνδαλο των υποκλοπών και την υπόθεση του ναυαγίου της Πύλου με πρόσφυγες και αφ΄ετέρου λόγω του δημόσιου διαλόγου ενόψει της ενδεχόμενης επόμενης συνταγματικής αναθεώρησης.
Στην εκδήλωση, μετέχουν μεταξύ άλλων, μέσω βίντεο, θύματα ή συγγενείς θυμάτων, άνθρωποι που εμπλέκονται δικαστικά σε εμβληματικές υποθέσεις/τραγωδίες, όπως οι Βαγγέλης Βλάχος (αδελφός θύματος Τεμπών), Αλέξανδρος Γεωργούλης (συνήγορος ναυαγών Πύλου), Ελένη Κωστοπούλου (μητέρα Ζακ κωστόπουλου), Θανάσης Κουκάκης, Δημοσιογράφος (θύμα υποκλοπών). Παράλληλα, βιντεοσκοπημένα μηνύματα στέλνουν οι Sophie in ‘t Veld, πρώην Ευρωβουλευτής (Φιλελεύθεροι), πρώην Πρόεδρος Ομάδας Εποπτείας Δημοκρατίας, Κράτους Δικαίου και Θεμελιωδών Δικαιωμάτων- DRFMG και και Juan Fernando López Aguilar, Ευρωβουλευτής (Σοσιαλιστές και Δημοκράτες),πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης, πρώην Πρόεδρος Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων – LIBE.
Πέρα από τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, μετέχει και ο Χρήστος Ράμμος, πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), επίτιμος αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, ο οποίος είχε προταθεί από τη Νέα Αριστερά για την Προεδρία της Δημοκρατίας ως πρόταση κοινής αποδοχής της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Παρεμβάσεις κάνουν σημαντικές προσωπικότητες που προέρχονται πολιτικά από τον προοδευτικό χώρο, όπως ο πρώην υπουργός, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Χάρης Καστανίδης, ο τέως υπηρεσιακός πρωθυπουργός, επίτιμος πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Ιωάννης Σαρμάς, ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής στο ΕΚΠΑ Νίκος Αλιβιζάτος, ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και της Ολομέλειας Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας Δημήτρης Βερβεσός, ο αναπληρωτής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ακρίτας Καϊδατζής κ.ά.
Δείτε LIVE
Συγκλονιστικές παρεμβάσεις:
Βαγγέλης Βλάχος (αδελφός θύματος Τεμπών)
«Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια εγώ και η οικογένειά μου, όπως και όλες τις οικογένειες των Τεμπών, έχουμε βρεθεί βίαια σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Έχασα τον αδερφό μου, τον Βάιο, ένα καταπληκτικό παιδί με το οποίο μεγάλωσα και έκτοτε μαζί με την αδερφή μου, μαζί με τους γονείς μου, μαζί με άλλα αδέρφια, μαζί με άλλα παιδιά, με άλλους γονείς, με άλλους συγγενείς, αγωνιζόμαστε για αλήθεια και δικαιοσύνη.
Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, όπου όχι μόνο δικαιούμαστε, αλλά απαιτούμε από το κράτος δικαίου να μας προστατέψει και να μας δικαιώσει. Ξέρουμε ότι είναι κάτι δύσκολο, ξέρουμε ότι θα πάρει χρόνο, αλλά εμείς θα είμαστε εδώ και θα αγωνιζόμαστε.
Αυτά τα δύο χρόνια δίνουμε μια μάχη για την αλήθεια και για τη δικαιοσύνη, η οποία όμως είναι και μία μάχη εμπιστοσύνης. Στα δικά μου τα μάτια, στη δικιά μου την ψυχή, νιώθω αυτή τη στιγμή να αγωνίζομαι για το σύνθημα το οποίο βλέπω γραμμένο στους τοίχους κι ακούω στις πορείες στη δεύτερη πατρίδα μου, την Αργεντινή. Το διαχρονικό σύνθημα Memoria, Verdad y Justicia. Μνήμη, Αλήθεια και Δικαιοσύνη. Και νιώθω ότι σε αυτό το τρίπτυχο αγωνίζομαι για να βρω δικαιοσύνη για τον αδερφό μου.
Memoria, μνήμη. Όχι μόνο για να μην ξεχάσουμε το τι συνέβη, αλλά επειδή απαιτούμε και σεβασμό στη μνήμη των ανθρώπων που χάσαμε και στις οικογένειές μας.
Αντί γι’ αυτό το αυτονόητο, είδαμε, ήδη, από τις πρώτες ώρες να αλλοιώνεται ο χώρος του εγκλήματος. Είδαμε σκαπτικά μηχανήματα να ξεμπαζώνουν, είδαμε φορτηγά να μας μπαζώνουν το χώρο που έπρεπε να προστατευτεί, όχι μόνο για να ολοκληρωθεί η διερεύνηση, όχι μόνο για να συλλεχθούν τα στοιχεία που έπρεπε για την έρευνα, αλλά κυρίως για να συλλεχθούν σωστά οι σοροί των ανθρώπων μας.
(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)
Για ποιο λόγο έπρεπε οι γονείς μου, ένα χρόνο μετά να χτενίζουν τα χωράφια της Λάρισας για να εντοπίσουν αυτά τα χώματα που σώθηκαν, που τελικά είχαν βιολογικό υλικό θυμάτων; Για ποιο λόγο κάποιες οικογένειες έπρεπε να παραλάβουν βιολογικά υπολείμματα των ανθρώπων τους τόσους μήνες μετά που ήταν πεταμένα στα χωράφια;
Verdad, αλήθεια. Το κράτος δικαίου οφείλει να ερευνά σε βάθος, Οφείλει να λύνει όλα τα ερωτήματα, να μην αφήνει τίποτα αναπάντητο, να ανακουφίζει τις απορίες μας και να μας δίνει σαφείς απαντήσεις σχετικά με το τι υπέφεραν και το τι έπαθαν οι άνθρωποι μας τόσο άδικα. Αντ’ αυτού, σήμερα έχουμε ακόμα πολλά ερωτήματα αναπάντητα, κάποια από τα οποία δυστυχώς φοβόμαστε ότι δε θα απαντηθούν ποτέ. Για παράδειγμα, ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε με αδιαμφισβήτητο τρόπο τι είναι αυτό που προκάλεσε την ανάφλεξη και την πυρκαγιά, η οποία έκαψε ζωντανούς ορισμένους ανθρώπους.
Για ποιο λόγο δύο χρόνια καλούμαστε να ανεχτούμε ψέματα, ανακρίβειες, fake news, προπαγάνδα; Πολλά από τα οποία έχουν δίπλα το όνομα και το πρόσωπο του αδερφού μου και των υπολοίπων θυμάτων.
Justicia, δικαιοσύνη. Όλα καταλήγουν εκεί. Ξέρουμε ότι θα πάρει χρόνο. Ξέρουμε ότι είναι ένας αγώνας δύσκολος. Όμως εμείς θα αγωνιζόμαστε μέχρι και την τελευταία μας ανάσα. Αυτό, όμως, αφορά και τα ανώτερα πολιτικά πρόσωπα. Και τι βλέπουμε; Μια κυβέρνηση η οποία χρησιμοποιεί την πλειοψηφία της προκειμένου να παρεμποδίσει ακόμα και την απλή διερεύνηση των πιθανών ευθυνών πολιτικών προσώπων που έχουν προκύψει από την έρευνα της Ευρωπαϊκής δικαιοσύνης.
Βλέπουμε τους 16 βουλευτές της πλειοψηφίας εναντίον 15 βουλευτών της αντιπολίτευσης να ελέγχουν πλήρως τις διαδικασίες της εξεταστικής επιτροπής, την οποία σήμερα ο πρωθυπουργός καλεί ότι δεν ήταν και η καλύτερη στιγμή του Κοινοβουλίου. Υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό; Η έλλειψη σεβασμού στη μνήμη των θυμάτων. Η συγκάλυψη της αλήθειας, η παρεμπόδιση ακόμα και της απλής διερεύνησης των ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων είναι γεγονότα που πλέον η κοινωνία τα βλέπει. Η κοινωνία έχει καταλάβει όχι μόνο όλα όσα προσπαθούμε εμείς εδώ και δύο χρόνια οι συγγενείς των θυμάτων να πούμε. Όχι μόνο έχει συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσε να ήταν και αυτοί στη θέση μας ή να ήταν οι ίδιοι στο τρένο ή συγγενείς τους, αλλά κυρίως έχει καταλάβει ότι το έγκλημα των Τεμπών ξεγυμνώνει και αποκαλύπτει πολλά από τα προβλήματα τα οποία επηρεάζουν την ασφάλεια της καθημερινότητάς τους. Για αυτό το λόγο η κοινωνία συντάσσεται πίσω από τις οικογένειες των Τεμπών, μας δίνει πολύ μεγάλη δύναμη και κουράγιο και μεγεθύνει με οξυγόνο την κραυγή μας για Δικαιοσύνη».
Αλέξανδρος Γεωργούλης (συνήγορος ναυαγών Πύλου)
Όταν μιλάμε για την δικαιοσύνη, δεν μιλάμε για μια εντελώς αφηρημένη έννοια. Κράτος δικαίου σημαίνει εμπιστοσύνη που δείχνει ο πολίτης στο ίδιο το κράτος, το οποίο θεωρητικά ελέγχει τις κρατικές υπηρεσίες και προβαίνει σε όλα τα απαραίτητα τα απαιτούμενα μέτρα προκειμένου να εξασφαλίσει αυτήν την αίσθηση της εμπιστοσύνης. Αυτό που συμβαίνει σήμερα ουσιαστικά στην χώρα είναι μια κατάσταση που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, προβληματισμό στον μέσο άνθρωπο για το εάν όλοι κρίνονται με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά.
Το ναυάγιο της Πύλου έλαβε χώρα 14 Ιουνίου 2023. Τον Μάιο που μας πέρασε είχαμε την αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, διότι προσπάθησαν οι κρατικές αρχές να αποδώσουν ευθύνες σε εννέα ναυαγούς για τα αδικήματα της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, παράνομης μεταφοράς από την οποία επήλθαν θάνατοι και παράνομης εισόδου και πρόκλησης ναυαγίου. Έχει περάσει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι αρχές δεν έχουν αποδώσει ευθύνες. Κανένας δεν έχει αναλάβει την ευθύνη. Θεωρούμε ότι ουσιαστικά είναι μια υπόθεση η οποία θα έλεγα ίσως και εσκεμμένα έχει βαλτώσει από τις αρμόδιες αρχές και θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχει αποδοθεί ήδη δικαιοσύνη για όλα αυτά τα θύματα του συγκεκριμένου ναυαγίου. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν άδικα τη ζωή τους, όλους αυτούς τους ανθρώπους που περίμεναν προστασία και ασφάλεια από το κράτος μας, περίμεναν διάσωση και αντ’ αυτού όχι απλά παραλείψαμε να προβούμε, ενδεχομένως, σύμφωνα με τις ίδιες τις καταγγελίες των εμπλεκομένων στις απαιτούμενες ενέργειες, αλλά υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες για ρυμούλκηση του συγκεκριμένου αλιευτικού σκάφους από το Ελληνικό Λιμενικό. Και αυτό μέχρι σήμερα, παρόλο που έχουν εισφερθεί πάρα πολλά στοιχεία από ερευνητές δημοσιογράφους, παρόλο που έχουν κατατεθεί μηνύσεις στο ναυτοδικείο Πειραιά, δεν βλέπουμε καμία απολύτως εξέλιξη στην απόδοση ευθυνών. Ακόμα και σήμερα δεν έχει ασκηθεί ποινική δίωξη σε κανέναν και αν μη τι άλλο αυτό είναι κάτι το οποίο πραγματικά πρέπει να προβληματίσει τον καθένα και την καθεμία από εμάς. Είναι θα έλεγα, το ναυάγιο της Πύλου, έτσι δεν ήταν ένα μοιραίο δυστύχημα ήταν ένα ναυάγιο του κράτους δικαίου.
(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)
Το θέμα είναι να υπάρχει βούληση να μην διστάζουμε στα δύσκολα, διότι το κράτος δικαίου δεν κρίνεται στα εύκολα. Το κράτος δικαίου κρίνεται στις δύσκολες υποθέσεις. Και το μεταναστευτικό ναι, είναι ένα ζήτημα το οποίο συγκαταλέγεται στα δύσκολα. Είναι σε μια ατζέντα τέτοια που δεν είναι το πιο δημοφιλές σήμερα. Παρόλα αυτά, ο καθένας και η καθεμία από εμάς ως συλλειτουργοί και της Δικαιοσύνης οφείλουμε από την πλευρά μας να συμβάλλουμε στην απονομή αυτής της δικαιοσύνης.
Εγώ είμαι της άποψης ότι αφενός και για την υπόθεση της Πύλου δικαιοσύνη που δεν αποδίδεται δεν είναι δικαιοσύνη. Υπάρχει ένα σοβαρότατο έλλειμμα κράτους δικαίου σήμερα στην Ελλάδα και αυτό το έλλειμμα δημιουργεί και μία ανασφάλεια στον μέσο πολίτη. Μία ανασφάλεια, διότι βλέπει ότι πολλές υποθέσεις κρίνονται με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτό λοιπόν είναι κάτι το οποίο προβληματίζει γενικότερα. Αυτό που πρέπει εσύ σαν κράτος να καλλιεργήσεις είναι ένα αίσθημα στον πολίτη ότι εμπνέεται από εσένα, εμπνέεται από το σύστημα δικαιοσύνης και όλο αυτό συντελεί στο να δημιουργεί τις προϋποθέσεις προκειμένου και ο ίδιος να γίνει αρωγός μιας τέτοιας συνολικής προσπάθειας. Διότι όταν νιώθει ότι είναι έξω από όλο αυτό το πλαίσιο, θα λειτουργήσει και σαν να βρίσκεται έξω από αυτό το πλαίσιο, θα απαξιώσει το θεσμό της Δικαιοσύνης, θα απαξιώσει το κράτος δικαίου.
Θανάσης Κουκάκης, Δημοσιογράφος (θύμα Υποκλοπών)
Ευρισκόμενος τα τελευταία τρία χρόνια σε αυτή την περιδίνηση του σκανδάλου των υποκλοπών η επαφή μου με την ελληνική δικαιοσύνη ήταν, όπως αντιλαμβάνεστε, υποχρεωτική. Ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2022, όταν ξεκίνησε και η δικαστική έρευνα της υπόθεσης των υποκλοπών και εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι και σήμερα, που πλέον έχουμε την απόφαση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου για τις υποκλοπές και βεβαίως θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα καθώς στις 5 Μαρτίου του 2025 έχει οριστεί η δίκη για την υπόθεση των υποκλοπών.
Δεν μπορώ να πω ότι ασπάζομαι απόλυτα την άποψη ενός πολύ έμπειρου νομικού, η οποία υποστηρίζει ότι την ελληνική δικαιοσύνη την εκτιμάει μόνο όποιος δεν την έχει γνωρίσει. Διότι η δικιά μου εμπειρία από την ελληνική δικαιοσύνη είναι ποικιλόμορφη και πολυεπίπεδη.
Τον Οκτώβριο του 2023, όταν οι εισαγγελείς Πρωτοδικών ήταν έτοιμοι να διασταυρώσουν τη λίστα των θυμάτων του Predator με τις λίστες των ατόμων που είχαν παρακολουθηθεί από την ΕΥΠ, τότε η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, η επικεφαλής εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, η κα Γεωργία Αδειλίνη, πήρε την υπόθεση από τα χέρια τους, επικαλούμενη ότι καθυστερούν και την έδωσε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αχιλλέα Ζήση.
Ο κύριος Ζήσης κράτησε στα δικά του χέρια για άλλους 9 μήνες την υπόθεση αυτή και δυστυχώς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι δεν αξιοποίησε καθόλου αυτό το χρονικό διάστημα προκειμένου να στηριχθεί πάνω στην εργασία των εισαγγελέων Πρωτοδικών και να παράξει ένα αποτέλεσμα το οποίο θα αποκάλυπτε την πραγματικότητα. Αντί αυτού απογοήτευσε, έκανε αυτό το οποίο θα μπορούσα να πω, ένα γονατογράφημα, το οποίο τελικά οδήγησε σε δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος και όχι σε διώξεις για κακουργήματα, από τη στιγμή μάλιστα που θύματα του Predator ήταν το μισό υπουργικό συμβούλιο, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και βεβαίως δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες.
Το σκάνδαλο των υποκλοπών ήταν ένα πολιτικό σκάνδαλο. Έτσι ξεκίνησε και έχει εξελιχθεί σε θεσμικό σκάνδαλο. Ουσιαστικά εκκίνησε από την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καταστήσει το Μαξίμου ένα επιτελικό κέντρο, το οποίο θα είχε τον απόλυτο έλεγχο. Το σκάνδαλο, πλέον, μετεξελίχθηκε γιατί η κυβέρνηση προσπάθησε αρχικά να αναχαιτίσει τις έρευνες των ανεξάρτητων αρχών, όπως η ΑΔΑΕ και ύστερα, βεβαίως, να ελέγξει τη ροή της δικαστικής έρευνας.
Αυτό το οποίο απέδειξε και αποδεικνύει ακόμη η υπόθεση των υποκλοπών είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε δημιουργήσει ένα σύστημα όπου η κεντρική εξουσία ελέγχει όλες τις άλλες εξουσίες. Και ότι στην Ελλάδα είμαστε σε μια κατάσταση που δεν υπάρχει μια ομαλή λειτουργία του κράτους δικαίου και κυρίως αυτό που λέμε θεσμικά αντίβαρα. Και η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, η ηγεσία της διορίζεται από την κυβέρνηση και γι’ αυτό το λόγο είναι εξαρτώμενη από την κυβέρνηση. Το τι μπορεί να αλλάξει είναι μια πάρα πολύ δύσκολη απάντηση.
Τα τελευταία 3 χρόνια, εκκινώντας από το σκάνδαλο των υποκλοπών, βλέπουμε ότι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε σχέση με τη διαχείριση σκανδάλων και υποθέσεων δημοσίου συμφέροντος. Στην υπόθεση των υποκλοπών είχαμε μια εξεταστική αρχικά παρωδία, η οποία ουσιαστικά έκρινε, μέσω της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ότι δεν υπήρχαν κυβερνητικές ευθύνες.
Το ίδιο λοιπόν φοβάμαι ότι το ίδιο βλέπουμε ότι επαναλαμβάνεται και στις υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος που απασχολούν πολύ την κοινωνία μας και ειδικά στην υπόθεση των Τεμπών.
Η ελληνική κυβέρνηση και οι μεθοδεύσεις της σε σχέση με την υπόθεση των υποκλοπών βεβαίως, έφτασαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, απασχόλησαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πέρασαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, επιβλήθηκαν μέχρι και αμερικανικές κυρώσεις σε βάρος των πρωταγωνιστών, των Ελλήνων και Ισραηλινών διαχειριστών που με κέντρο την Ελλάδα συνέβαλαν στη διάχυση του Predator σε όλο τον κόσμο με την άδεια του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και αυτό έχει ειδική σημασία.
Βεβαίως, το επόμενο κεφάλαιο της υπόθεσης των υποκλοπών δεν αφορά τους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης αλλά τους χειρισμούς της ελληνικής Δικαιοσύνης και ουσιαστικά το πώς ένα πολιτικό σκάνδαλο κατέστη θεσμικό σκάνδαλο. Για το πώς, λοιπόν, οι αποφάσεις του Μεγάρου Μαξίμου επιμόλυναν συνολικά τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Και αυτό βεβαίως θα αναδειχθεί ακόμα περισσότερο όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και ο πρωθυπουργός αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου και αλλάξει η κυβέρνηση. Τότε ακριβώς θα μάθουμε πραγματικά όλη την αλήθεια σε σχέση με αυτή την δυσώδη υπόθεση που απασχολεί τη δημόσια σφαίρα για πάνω από τρία χρόνια.
Ελένη Κωστοπούλου (μητέρα Ζακ Κωστόπουλου)
Από τη στιγμή της τέλεσης του εγκλήματος που ήταν το Σεπτέμβριο του 2018, η πρώτη δίκη έγινε τέσσερα χρόνια μετά και το Εφετείο έγινε δύο χρόνια μετά, Δηλαδή κλείσαμε έξι χρόνια για να έχουμε μια απόφαση τελεσίδικη και καταδικαστική. Θεωρώ ότι αυτός ο μεγάλος χρόνος που παρεμβάλλεται από την τέλεση του εγκλήματος μέχρι την εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό είναι τεράστιος και έχει πολλά αρνητικά αποτελέσματα για την ίδια την υπόθεση.
Το δεύτερο κομμάτι στην χρονοβόρα διαδικασία είναι το πώς αισθανόμαστε εμείς οι οικογένειες των θυμάτων, γιατί ζούμε αυτά τα χρόνια μέσα στην αγωνία του να βγει η αλήθεια στο φως, του να μη χαθούν αποδείξεις και μαρτυρίες και βέβαια η αγωνία του να υπάρξει τιμωρία των ενόχων και να ησυχάσουμε κι εμείς κατά κάποιο τρόπο με το κλείσιμο αυτής της διαδικασίας που είναι πολύ σημαντική. Γιατί πολλοί άνθρωποι λένε το παιδί σου έφυγε, δεν γυρίζει πίσω με τίποτα. Αυτό όλοι οι γονείς και οι άνθρωποι που χάσαμε δικούς μας, δικούς μας ανθρώπους, το κατανοούμε. Όμως η απόδοση ευθυνών και η τιμωρία είναι εξίσου σημαντική για όλους μας. Φανταστείτε να υπήρχαν παραβάτες, δολοφόνοι που τριγύριζαν και έκαναν κακό και να μην υπήρχε τιμωρία γι’ αυτούς. Τι κοινωνία θα ήταν αυτή; Για μενα είναι πολύ σημαντικό η απόδοση δικαιοσύνης να γίνεται σύντομα έτσι ώστε να μην χάνονται τα στοιχεία, να μην χάνονται οι μαρτυρίες και να νιώθουν και οι οικογένειες των θυμάτων ότι υπάρχει ένας σεβασμός προς το πρόσωπό τους από το κράτος.
(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)
Ο τρόπος που η αστυνομία, οι αρχές συλλέγουν στοιχεία, συγκεντρώνουν, κάνουν την έρευνα είναι πολύ ελλιπής στη δική μας περίπτωση δηλαδή, και θα δείτε ότι η δική μας περίπτωση ταιριάζει και με άλλες περιπτώσεις που ακολούθησαν έως και την υπόθεση των Τεμπών, είναι ότι δεν κλείστηκε, δεν διασφαλίστηκε ο χώρος, δεν μπήκε αυτή η περιβόητη κορδέλα να κλειστεί ο χώρος του εγκλήματος της δολοφονίας, του περιστατικού.
Πώς λοιπόν μπορεί να λειτουργήσει μια δικαιοσύνη με τα λίγα στοιχεία που μαζεύει η αστυνομία ή που εμείς οι συγγενείς των θυμάτων πρέπει εμείς να μαζέψουμε, εμείς να τρέξουμε και να μαζέψουμε στοιχεία και να τα φέρουμε μπροστά στη δικαιοσύνη για να κρίνει. Πώς μπορεί να είναι δίκαιη αυτή η κρίση, όταν δεν υπάρχουν τα στοιχεία, όταν δεν υπάρχουν οι μαρτυρίες. Οπότε είναι απαράδεκτο η Ελληνική Αστυνομία να μην μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά της. Την κάνει στο ελάχιστο βαθμό και βέβαια όταν εμπλέκονται και μέλη της αστυνομίας δεν είναι πια αστυνομική έρευνα. Είναι αστυνομική συγκάλυψη. Να κουκουλώσουμε και να κρύψουμε και να αποκρύψουμε όποια στοιχεία ενοχοποιούν τις πράξεις μας ή τις αμέλειες μας.
Όταν σκέφτομαι τους γονείς των θυμάτων στα Τέμπη και άλλους ανθρώπους που έχουν δεχθεί μέλη της οικογένειάς τους εγκληματικές ενέργειες και πενθούν και έχουν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους, τους συμπονώ μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Ξέρω ότι θα περάσουν πάρα πολύ δύσκολα μέχρι να φτάσει η υπόθεσή τους στο δικαστήριο και να καταδικαστούν οι ένοχοι. Ξέρω ότι η αγωνία τους θα φτάσει σε ακραία σημεία. Ξέρω ότι θα απελπιστούν πάρα πολλές φορές. Αλλά επίσης επειδή έχω μιλήσει με πολλούς γονείς και οικογένειες θυμάτων, ξέρω ότι θα τους ατσαλώσει το πείσμα τους να βρουν δικαιοσύνη για τα παιδιά τους, για τους συγγενείς τους και δεν θα τα παρατήσουν. Όλες οι οικογένειες των θυμάτων συμπαραστεκόμαστε η μία στην άλλη και θέλουμε να δούμε τα θέματά μας να φτάνουν στη δικαιοσύνη και να κρίνονται σωστά, αντικειμενικά και αμερόληπτα. Και ακόμη και αν οι ένοχοι είναι έχουν θέσεις σημαντικές ή κρατικές, ακόμη κι αν είναι πολιτικοί, αστυνομικοί ή έχουν χρήματα θέλουμε να τους δούμε να καταδικάζονται, γιατί τότε θα νιώσουμε ότι είμαστε και εμείς ισάξιοι πολίτες και ότι ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και σέβεται και τον πόνο μας.
Διαβάστε επίσης:
Το πλάνο του Ισραήλ για τη Γάζα: Εκδίωξη των Παλαιστινίων, παράδοση στις ΗΠΑ για… ανοικοδόμηση
Ρωσία: Σε «προχωρημένο στάδιο» οι προετοιμασίες μιας συνάντησης Πούτιν – Τραμπ, μεταδίδει το RIA