Να ’ναι καλά η Ινγκεμπορχ Μπέχελ. Κόκκινο καπέλο και δημοσιογραφία χωρίς βελούδινα γάντια. Εβγαλε τον πουπουλένιο του Μαξίμου από τη γυάλα, τον υποχρέωσε να αφήσει το εξαγορασμένο με δικά μας λεφτά υφάκι, να δείξει το κακιασμένο πρόσωπο του τσόγλανου που δεν αντέχει ούτε μία ερώτηση της προκοπής, του ναρκωμένου από τα λιβάνια και τα θυμιατά ιδιοκτήτη του κράτους
Να ’ναι καλά η Ινγκεμπορχ Μπέχελ. Η Ολλανδή δημοσιογράφος που με μια απλή ευθεία ερώτησή της στον Ελληνα πρωθυπουργό έκανε να σκιστεί το καταπέτασμα του ναού της ελληνικής δημοσιογραφίας. Να καταρρεύσει μπροστά στα μάτια όλων όσοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να σκέφτονται –κι όχι μόνο τα χέρια για να χειροκροτούν και να τα παίρνουν– η παράγκα Μητσοτάκη – Πέτσα που ονομάζεται στη σημερινή Ελλάδα ενημέρωση. Και να αισθανθούν ντροπή της ντροπής όσοι προσπαθούν μέσα στην μπίχλα και την αθλιότητα του σημερινού καθεστώτος να ασκήσουν στοιχειωδώς δημοσιογραφία. Να ερευνήσουν τα γεγονότα, να ελέγξουν την εξουσία, να ρωτήσουν επιθετικά και επίμονα τους φορείς της, να στριμώξουν τους άρχοντες και τους δουλικώς υπάρχοντες στις διάφορες αυλές. Να κάνουν δηλαδή τη δουλειά τους.
Να ’ναι καλά η Ινγκεμπορχ Μπέχελ. Η Ολλανδέζα που αγαπάει την Ελλάδα πιο πολύ από τα τρολ με τις ελληνικές σημαίες, από επώνυμους δημοσιογράφους που τη χαρακτήρισαν φιλότουρκη, από τα σκύβαλα του Μαξίμου και τον εθνικόφρονα όχλο, που για μια ερώτηση η οποία δεν πήρε απάντηση την έβαλαν στην κρεατομηχανή. Για να ξεβρακωθεί μπροστά σε όλους η τρικέφαλη πόρνη που έχει πάρει τη θέση της ενημέρωσης στη χώρα των βαρόνων και του Μητσοτάκη. Το ένα της κεφάλι, με στόμα μπουκωμένο και γλώσσα χαμαιλέοντα, να γλείφει τις παντός είδους εξουσίες. Το άλλο, με το στόμα επίσης μπουκωμένο, αλλά ραμμένο, να γουργουρίζει με ευχαρίστηση που κέρδισε μια θέση στις λίστες. Και το τρίτο, μπουκωμένο επίσης, να δαγκώνει χωρίς έλεος όποιον του δείχνουν τα αφεντικά, το Μαξίμου, οι αγύρτες και οι αργυραμοιβοί.
Να ’ναι καλά η Ινγκεμπορχ Μπέχελ. Κόκκινο καπέλο και δημοσιογραφία χωρίς βελούδινα γάντια. Εβγαλε τον πουπουλένιο του Μαξίμου από τη γυάλα, τον υποχρέωσε να αφήσει το εξαγορασμένο με δικά μας λεφτά υφάκι, να δείξει το κακιασμένο πρόσωπο του τσόγλανου που δεν αντέχει ούτε μία ερώτηση της προκοπής, του ναρκωμένου από τα λιβάνια και τα θυμιατά ιδιοκτήτη του κράτους. Να καταφύγει στο τελευταίο καταφύγιο των ενόχων και των δειλών της εξουσίας, την επίθεση σε όποιον τολμά εκείνο που ο Παττακός χαρακτήρισε κάποτε «κακή ερώτηση». Να ξαμολήσει τα σκυλιά του για να ξεσκίσουν την «τρελή», τη «γεροντοκόρη» –παρεμπιπτόντως είναι μητέρα δύο παιδιών με Ελληνα πατέρα–, τη «φιλότουρκη». Και να στήσουν στον πάσσαλο της εθνικής ταπείνωσης όσους δεν έσπευσαν να χειροκροτήσουν τον νευρικό εραστή της εξουσίας που κατέχει θέση πρωθυπουργού.
Να ’ναι καλά η Ινγκεμπορχ Μπέχελ. Μια αλλοεθνής που μας έδειξε τι σημαίνει ότι εθνικό είναι το αληθινό. Τι έχουμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει…
