Συγκλονιστική η μαρτυρία δημοσιογράφου του BBC, η οποία 20 χρόνια μετά το φονικό τσουνάμι που χτύπησε την Ινδονησία έγραψε τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε.
Η Geeta Pandey γράφει:
«Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων το 2004 όταν χτύπησε ο σεισμός στις 06:30 (01:00 GMT), ήμουν σε ένα φέρι, καθοδόν προς το Χάβελοκ – ένα νησί στο ινδικό αρχιπέλαγος των Ανταμάν και Νικόμπαρ. Η καλύτερή μου φίλη από το πανεπιστήμιο και η οικογένειά της ζούσαν στο Πορτ Μπλαιρ, την πρωτεύουσα του αρχιπελάγους, για 15 χρόνια, αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στα νησιά, όπου είχα φτάσει το βράδυ των Χριστουγέννων. Είχαμε σχεδιάσει να περάσουμε τρεις μέρες στο Χάβελοκ και το πρωί ετοιμάσαμε σνακ και σάντουιτς, συγκεντρώσαμε ενθουσιασμένα παιδιά και κατευθυνθήκαμε για να πάρουμε το φέρι από το λιμάνι Phoenix Bay στο Πορτ Μπλαιρ. Μη θέλοντας να χάσω τίποτα, βρισκόμουν στην μπροστινή καμπίνα, κοιτώντας γύρω μου, όταν χτύπησε η καταστροφή.
Μόλις απομακρυνθήκαμε από το λιμάνι, το σκάφος αναπήδησε και ξαφνικά η αποβάθρα, δίπλα στην οποία είχαμε επιβιβαστεί, κατέρρευσε και έπεσε στη θάλασσα. Ακολούθησαν ο πύργος παρατήρησης και ένας στύλος ηλεκτρικού ρεύματος.
Ωστόσο, ενώ ήμασταν στο σκάφος, ήμασταν αδιάφοροι για την κλίμακα της καταστροφής γύρω μας. Τα κινητά μας τηλέφωνα δεν λειτουργούσαν πάνω στο νερό και μόνο μερικές πληροφορίες παίρναμε από το πλήρωμα. Ακούσαμε για ζημιές στη Σρι Λάνκα, την Ταϊλάνδη και τις Μαλδίβες – καθώς και για την παραλιακή πόλη Ναγκπατάνιμ στην νότια Ινδία. Αλλά δεν υπήρχε καμία πληροφορία για τα νησιά Ανταμάν και Νικόμπαρ, ένα σύμπλεγμα από εκατοντάδες νησιά διάσπαρτα στον Κόλπο της Βεγγάλης, που βρίσκονται περίπου 1.500 χιλιόμετρα (915 μίλια) ανατολικά της ηπειρωτικής Ινδίας.
Μόνο 38 από αυτά τα νησιά ήταν κατοικημένα. Ήταν το σπίτι 400.000 ανθρώπων, περιλαμβανομένων έξι ομάδων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών που ζούσαν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο για χιλιάδες χρόνια. Ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς στα νησιά ήταν με φέρι, αλλά, όπως μάθαμε αργότερα, εκτιμάται ότι το 94% των αποβαθρών στην περιοχή είχαν υποστεί ζημιές.
Αυτός ήταν επίσης ο λόγος για τον οποίο, στις 26 Δεκεμβρίου 2004, δεν φτάσαμε ποτέ στο Χάβελοκ. Μας είπαν ότι η αποβάθρα εκεί είχε καταστραφεί και ήταν κάτω από το νερό. Έτσι, το σκάφος έκανε αναστροφή και ξεκίνησε την επιστροφή του. Για κάποιο διάστημα, υπήρχε η υποψία ότι ίσως δεν θα παίρναμε άδεια να δέσουμε στο Πορτ Μπλαιρ για λόγους ασφαλείας και ίσως έπρεπε να περάσουμε τη νύχτα αρόδο. Αυτό έκανε τους επιβάτες – οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν τουρίστες που ανυπομονούσαν για ήλιο και άμμο – ανήσυχους.
Έπειτα από αρκετές ώρες που πλέαμε σε ταραγμένα νερά, επιστρέψαμε στο Πορτ Μπλαιρ. Επειδή ο όρμος Phoenix Bay είχε κλείσει μετά τις ζημιές το πρωί, μας μετέφεραν στο Chatham, έναν άλλο λιμένα στο Πορτ Μπλαιρ. Η αποβάθρα όπου μας άφησαν είχε τεράστιες, ανοιχτές τρύπες σε κάποια σημεία.
Στη βάση της αεροπορίας, παρακολουθήσαμε τους διασώστες να απεγκλωβίζουν το σώμα μιας γυναίκας από τα συντρίμμια. Ένας αξιωματούχος είπε ότι για κάθε σώμα που βρέθηκε στο Καρ Νικόμπαρ, αρκετά είχαν παρασυρθεί από τα κύματα χωρίς να αφήσουν ίχνος.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθώ να σκέφτομαι μερικές φορές την ημέρα που επιβιβάστηκα στο φέρι για να πάω στο Χάβελοκ. Αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν οι δονήσεις είχαν έρθει λίγα λεπτά νωρίτερα.
Και τι θα είχε συμβεί αν το κύμα νερού είχε χτυπήσει την ακτή ενώ περίμενα στο λιμάνι για να επιβιβαστούμε στο φέρι; Στις 26 Δεκεμβρίου 2004, είχα μια κοντινή συνάντηση με τον θάνατο. Χιλιάδες που χάθηκαν δεν ήταν τόσο τυχεροί».
Διαβάστε επίσης
Κακοκαιρία «Elena»: Πλημμύρισε το ΣΕΦ – Ζημιές σε cube, παρκέ και γυμναστήριο (Video)
Στην Ηλεία κλείνουν σχολές και ανοίγουν… φυλακές
Ακρίτα για Τέμπη: Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί
Την επανένωση της Κύπρου ζήτησε ο Πάπας Φραγκίσκος στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του
Ερντογάν: «Οι Κούρδοι πολιτοφύλακες στη Συρία είτε θα καταθέσουν τα όπλα, είτε θα θαφτούν»
