Ich bin ein Berliner, είμαι ένας Βερολινέζος, δήλωνε ο Κένεντι το 1963, σε επίσκεψή του στο Βερολίνο, για να δείξει την υποστήριξή του στην καπιταλιστική Δύση κόντρα στην τότε σοσιαλιστική ανατολή της Γερμανίας.
Και καθώς η ιστορία το συνηθίζει να επαναλαμβάνεται ως φάρσα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της Ελλάδας, επανέλαβε το πνεύμα –ευτυχώς γι’ αυτόν όχι και το γράμμα– της ιστορικής φράσης του Αμερικανού προέδρου. Ich bin ein Berliner. Σε γερμανικά, που πληροφορηθήκαμε από τους υμνωδούς του ότι ομιλεί άπταιστα. Για να δείξει στους Γερμανούς πόσο υπάκουος είναι. Και για να κάνει σαφές σε όλο τον κόσμο ότι στο Βερολίνο σκέφτεται σαν Γερμανός.
Στην Ελλάδα, βέβαια, προεκλογικά σκεφτόταν σαν Ελληνας κομπογιαννίτης της πολιτικής. Ich bin ein Mavrogialouros η υπόθεση. Και τα πλεονάσματα θα διαπραγματευόταν άμα τη αναλήψει της εξουσίας και τα δημοσιονομικά θα βελτίωνε πείθοντας τους Γερμανούς ότι η οικονομία ασφυκτιά με τους περιορισμούς των δανειστών και και και… Στο Βερολίνο θυμήθηκε όμως το βερολινέζικο κατιτίς του και εξέπληξε ακόμη και τη Μέρκελ, που δεν τον έχει και σε μεγάλη υπόληψη, με το γερμανικό του πνεύμα. Δεν έθεσε θέμα πλεονασμάτων, απλούστατα γιατί η καγκελάριος θα του έλεγε όχι! Ετσι δήλωσε ο ίδιος. Ούτε θέμα δημοσιονομικών περιορισμών, γιατί τώρα αυτό που έχει νόημα είναι η συνεργασία με τη Γερμανία για την ανάπτυξη.
Ούτε ιερό ούτε όσιο, εν ολίγοις. Ή, σε ελεύθερη νεοελληνική μετάφραση, λέγαμε στις πλατείες της Ελλάδας ό,τι μαλακία μάς υπαγόρευαν ο Θεοδωρικάκος και οι επικοινωνιολόγοι για να βγάλουμε από τη μέση τον Τσίπρα. Τον οποίο κατηγορούσαμε για υπερβολική ευγένεια προς τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Και φυσικά πριν ο αλέκτωρ προλάβει να κάνει κικιρίκου, τα γυρίσαμε τούμπα όλα. Σιγά μη λέμε στο Βερολίνο αυτά που λέγαμε στο Περιστέρι. Τώρα αφήστε τα πλεονάσματα και πιάστε τα κοιτάσματα. Ποια κοιτάσματα; Το είπε κι αυτό και κατάλαβαν όσοι τον πίστεψαν τι κρύβει το ορυχείο του. Θα κάνουμε μεταρρυθμίσεις πιο γρήγορα και πιο βαθιές –ωχ!– από κείνες που είχαν επιβάλει οι δανειστές με τα μνημόνια!
Τι δεν καταλαβαίνετε;
Οτι σας δούλεψε; Οτι σας περιμένουν τα χειρότερα που ποτέ δεν ακούσατε από τα προεκλογικά μπαλκόνια; Και κυρίως ότι ο τύπος που μας κάθισε στο σβέρκο, με την ψήφο της πλειοψηφίας βεβαίως βεβαίως, δεν τηρεί καν τα προσχήματα; Δεν τον νοιάζει, πώς το λένε. Ποτέ στην ιστορία της μεταπολίτευσης δεν υπήρξε πρωθυπουργός που να περιφρονεί τόσο τους ψηφοφόρους του ώστε να μη διστάζει να εφαρμόζει, πριν το μελάνι της συμφωνίας αλήθειας που συνήψε μαζί τους στεγνώσει, τα εντελώς αντίθετα από κείνα που έταξε. Τώρα είναι αργά για δάκρυα όμως…
