Ο Τάσος Μαρκουίζος, γνωστός ως Ιαβέρης, μετά το συγκλονιστικό τροχαίο με τους τέσσερις νεκρούς στη Λαμία μίλησε για την οδηγική συμπεριφορά του Έλληνα.
Χρόνια στην προσπάθεια για απόκτηση οδηγικής συνείδησης ο Ιαβέρης μίλησε στην εκπομπή της Χριστίνας Λαμπίρη στο “Ε”
https://www.youtube.com/watch?v=CZNTUdVebkE
Ο Ιαβέρης δεν μασάει τα λόγια του και μιλά στο Contra.gr για τον πόλεμο διαρκείας στους ελληνικούς δρόμους. Οι χαρακτηρισμοί για όλους μας που κρατάμε τιμόνι είναι ακραίοι, όμως, ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον άνθρωπο που έχει ταυτίσει τη ζωή του με την ασφαλή οδήγηση;
Το θέμα της οδικής ασφάλειας δεν είναι παιχνίδι για να το προσπερνά κανείς αδιάφορα. Και ο Ιαβέρης έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου όσο πιο δυνατά μπορούσε εκπέμποντας SOS για τη γενοκτονία των δρόμων.
Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν συνιστάται σε ανθρώπους που έχουν καλά φυλαγμένες βεβαιότητες μέσα τους και δεν διαθέτουν καλές σχέσεις με την αλήθεια. Φορέστε τώρα ζώνη ασφαλείας για να συνεχίσετε την ανάγνωση.
– Yπάρχει ενιαίο προφίλ του μέσου Ελληνα οδηγού;
Ναι, υπάρχει. Είναι ανάγωγος, μάγκας και τσαμπουκάς.
Ξέρεις, δεν υπάρχει καλή έννοια μάγκα, αυτά είναι δικαιολογίες της ράτσας.
Η λέξη μάγκας είναι αηδιαστική. Είναι επίσης χαιρέκακος, θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, χαίρεται όταν ακούει ότι κάποιον άλλο τον πήρε ο διάολος οικονομικά.
Δεν λυπάται, δεν στενοχωριέται. Βγάζει μία υποκριτική λύπη και οίκτο.
– Όλα αυτά ο Έλληνας τα βγάζει στο τιμόνι;
Όχι μόνο στο τιμόνι. Γενικά στο δρόμο, ακόμα και όταν περπατάει. Ή, όταν είναι πάνω στο δίκυκλό του. Ή, όταν μπαίνει στο λεωφορείο, εκνευρίζει τον επαγγελματία οδηγό. Κοίτα, αυτό που αποδεικνύεται περίτρανα στο δρόμο είναι ο πολιτισμός και η κουλτούρα ενός λαού. Δηλαδή, αν θέλεις μέσα σε πέντε λεπτά να γράψεις κάτι για τον πολιτισμό μιας χώρας, πηγαίνεις στην πρωτεύουσα αυτής της χώρας και πιάνεις θέση σε κεντρικό σημείο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τους κατατάσσεις σε κάφρους ή σε πολιτισμένους.
Στην Ελλάδα αυτό δεν χρειάζεται ούτε καν δευτερόλεπτο. Άσε που εδώ στο τέλος μπορεί να μη φτάσεις καν στο σημείο που θέλεις να καθίσεις. Για διάφορους λόγους.
– Ποια είναι η αιτία όλων αυτών;
Μία είναι, η ανοησία. Δεν υπάρχει άλλη. Στην Ελλάδα μπερδεύουμε τα συμπτώματα με την αιτία. Αιτία είναι η έλλειψη νου, δεν μιλάω για τον γονιδιακά βλάκα, μιλάω γι’ αυτόν που δεν έχει το νου του, γι’ αυτόν που δεν φροντίζει, που δεν προσέχει τα πιο ανεκτίμητα πράγματα που έχει στη ζωή. Τη σωματική του ακεραιότητα, την οικογένειά του, την προσωπική του ευτυχία.
Η επαναλαμβανόμενη ανοησία οδηγεί σε μία χρόνια, αήττητη ηλιθιότητα.
Να δώσω ένα παράδειγμα. Η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη είναι αιτία θανάτου; Όχι. Είναι σύμπτωμα. Απλώς είσαι μαλάκας και αποφασίζεις να περάσεις με κόκκινο. Άρα, εγώ πρέπει τότε να σε συλλάβω, να σε πάω στο ψυχιατρείο και να σε ρωτήσω γιατί γουστάρεις να περνάς με κόκκινο.
Γιατί δεν φοβάσαι πως θα βρεθείς ανάπηρος; Γιατί δεν σκέφτεσαι ότι θα αλλάξει όλη η ζωή σου; Πρέπει να σου κάνω ηλεκτροσόκ για να σε αποδώσω ασφαλή στην κοινωνία. ‘Αρα εγώ πρέπει να διορθώσω τις προθέσεις, όχι τις πράξεις.
Εδώ έρχεται να “κουμπώσει” η διαφορά νόμου και νου. Ο νόμος ελέγχει τις πράξεις, αφού έχουν τελεστεί. Ο νους πριν αυτές γίνουν, όταν δηλαδή έχουν ακόμα τη μορφή των προθέσεων.
– Γιατί η Πολιτεία δυσκολεύεται να διαγνώσει αυτό το πρόβλημα;
Διότι έχει το ίδιο DNA της βλακείας. Η Πολιτεία τι είναι; Η στρεβλή επιλογή του ανάγωγου πολίτη που ψηφίζει με ιδιοτέλεια για βόλεμα και τακτοποίηση χωρίς κοινωνική κατανόηση και χωρίς ήθος.
Ποιο είναι το προϊόν μίας τέτοιας ψήφου; Ένας αντίστοιχος κουτοπόνηρος βλαμμένος, ο οποίος ανταποδίδει στον ψηφοφόρο του μαλακίες και αθλιότητες.
Όταν πάω να ψηφίσω δεν ζητάω πορτοφόλι και ξεροκόμματα, ζητάω αξιοπρέπεια.
Η Πολιτεία δεν μπορεί να δράσει γιατί είναι ο ίδιος ο πολίτης.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα ΜΜΕ. Προκειμένου να αποκτήσουν κοινό λένε αηδίες και αθλιότητες. Οι δημοσιογράφοι εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα των αφεντικών. Αφεντικά ποιοι είναι; Αυτοί που έχουν τα προϊόντα. Προσπαθούν να πείσουν ότι σου αξίζει ένα ρολόι αξίας 20.000 ευρώ, μία ματαιόδοξη πράξη, μία ηλιθιότητα.
– Θα θέλαμε λίγο να μας το αναλύσετε αυτό. Πώς επιδρούν τα ΜΜΕ ενοχοποιητικά στο ζήτημα;
Αδιαφορούν για τα σημαντικά. Ένας δημοσιογράφος μιλά πολύ στην αρχή της καριέρας του για κάτι που δεν ξέρει και στο τέλος δεν μιλάει καθόλου για πράγματα που ξέρει.
Συναντώ αυτούς που έκαναν είδηση πριν από έξι χρόνια το θάνατο ενός νέου παιδιού (γιατί πράγματι ήταν) να λένε τώρα ότι δεν είναι πολιτικό το θέμα της γενοκτονίας στους δρόμους. Γιατί περί γενοκτονίας πρόκειται.
Πολιτικό είναι ένα θέμα που αφορά άμεσα την κοινωνία. Το μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνία των πολιτών είναι αυτό. Νεκροφιλάμε τα παιδιά μας.
Όταν λοιπόν πολλοί από τους δημοσιογράφους συμπεριφέρονται σαν άθλια υποκείμενα καθ’ οδόν, δεν τολμούν να πουν τίποτα. Είναι οι ίδιοι που κάθε μέρα με τις πράξεις τους δεν μπορούν να πείσουν.
Το ίδιο και με τους πολιτικούς. Φορά κανείς κράνος ή ζώνη; Φορά ζώνη κανείς αστυνομικός; Ωραία παραδείγματα αυτά για τα παιδιά. Και λέμε μετά για αλητάκους…Αλήτης είναι ο μπαμπάς του, ο δάσκαλός του, ο πολιτικός του, ο δημοσιογράφος του.
– Ποια συμπεριφορά στο δρόμο μπορεί να σας βγάλει εκτός εαυτού;
Οποιαδήποτε. Θεωρώ ότι ο οδηγός που είναι εντελώς ζαμάν φου, που κινείται με μεγάλη ταχύτητα κρατώντας κινητό, τσιγάρο και φραπέ είναι τρίβλακας.
Έχει την ψευδαίσθηση ότι επειδή πήρε το δίπλωμα με σταμάτημα-ξεκίνημα και οπισθογωνία, είναι οδηγός. Νομίζει ότι μπορεί να κάνει πολλά πράγματα που ένας αναγνωρισμένος οδηγός αγώνων δεν τολμά ποτέ να κάνει.
Γιατί; Επειδή ο οδηγός αγώνων, ο υψηλού επιπέδου οδηγός, ξέρει τους κινδύνους και πώς να προφυλάσσεται από αυτούς. Ο Ρόσι, ο Πεντρόσα και ο Λορένθο δεν οδηγούν μοτοσυκλέτα στο δρόμο. Φοβούνται τους άλλους, δεν αμφισβητούν τις ικανότητές τους.
Ο Βέμπερ επέστρεψε από την Πάτρα με ελικόπτερο γιατί δεν μπορούσε να ξαναζήσει το ρίσκο της μετωπικής στην Αθηνών Πατρών!
Επειδή εγώ όμως δεν μπορώ να φτιάξω 10.000.000 παγκόσμιους πρωταθλητές που να συμπεριφέρονται σωστά, προσπαθώ να φτιάξω 10.000.000 καλούς ανθρώπους που δεν θέλουν να κλείσουν το σπίτι τους, να αφήσουν τα παιδιά τους ορφανά ή τους γονείς τους σε μεγάλη δυστυχία. Αναζητώ αυτούς που σέβονται τους συμπολίτες τους που έχουν έτσι και αλλιώς τα ίδια δημοκρατικά δικαιώματα με τους ίδιους.
– Έχει τύχει στο δρόμο να κάνετε παρατήρηση σε οδηγό που έχει μόλις υποπέσει σ’ ένα τρομερό λάθος;
Τα τελευταία 15 χρόνια δεν μπαίνω καν σε διαδικασία. Δεν μπορείς να κερδίσεις τίποτα από αυτό.
Αντίθετα, επειδή κατά τη γνώμη πολλών κινούμαι ενοχλητικά σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 30χλμ ανά ώρα, έχω ακούσει ότι είμαι ηλίθιος, ότι έχω πάρει νύχτα το δίπλωμα κτλ.
Ένα ποσοστό με αναγνωρίζει, με έχει δει σε ειδικές διαδρομές και αγώνες και μου λέει “μεγάλε, συγγνώμη, έκανα λάθος” και όλα τα σχετικά. Μου δείχνουν το θαυμασμό τους ενώ πρώτα με έχουν μουντζώσει.
– Τι ρόλο παίζει στη γενοκτονία των δρόμων, όπως την χαρακτηρίζετε, το γεγονός ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουν πάρει το δίπλωμα με βύσμα;
Κοίταξε, είτε το πάρεις με βύσμα είτε όχι, το κριτήριο επιλογής της ικανότητας είναι για κλάματα. Το παρκάρισμα, το ξεκίνημα σε ανηφόρα με πρώτη και η οπισθογωνία δεν κρίνουν οδηγούς, βγάζουν παρκαδόρους.
Άσε βέβαια που και η ίδια η οπισθογωνία απαγορεύεται από τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας! Εκπαιδευόμαστε σε κάτι που απαγορεύεται.
Το τραγικό όμως δεν είναι απόκτηση διπλώματος. Είναι ότι όταν πιάσουν κάποιον που έχει περάσει με τρεις φορές κόκκινο, δηλαδή έχει κάνεις τρεις απόπειρες φόνου, αντί να τον κλείσουν στο ψυχιατρείο, τον επαναφέρουν στο Υπουργείο Μεταφορών για να ξανακάνει…παρκάρισμα και…σταμάτημα-ξεκίνημα.
Περνάς με κόκκινο; Διαπράττεις έγκλημα!
Μέχρι εδώ, το ταξίδι στις σκέψεις του Ιαβέρη για την οδική ασφάλεια ήταν σχετικά ασφαλές. Από την επόμενη ερώτηση και μετά όμως, ο άλλοτε οδηγός αγώνων μπαίνει με…200 στις στροφές, μην αφήνοντας τίποτα όρθιο.
Αναλύει το πλάνο που θα εφάρμοζε σε περίπτωση που αποκτούσε τη σχετική εξουσία και ο ανυποψίαστος αναγνώστης (δηλαδή σχεδόν όλοι μας για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) μένει με το στόμα ανοιχτό.
Ίσως διαπιστωθεί μία σκληρότητα στις τοποθετήσεις.
Με μία όμως πιο προσεκτική ματιά, το πρώτο συμπέρασμα ίσως τελικά να μην είναι και το σωστό.
– Αν είχατε τη σχετική εξουσία, τι θα αλλάζατε στον τρόπο απόκτησης διπλώματος;
Με δημοκρατικές διαδικασίες; Μα δεν περιμένω τη γνώμη του μάπα να κρίνει αν θα πρέπει να τον τιμωρήσω ή όχι. Σαν στοργικός μπαμπάς, όταν τα παιδιά μου μού είπαν ότι ήθελαν να γίνουν οδηγοί αγώνων σε μοτοσυκλέτα, τους είπα το εξής: “Αν πραγματικά θέλετε να γίνετε οδηγοί αγώνων, ξεχάστε τη μοτοσυκλέτα, δεν θα ανεβείτε ποτέ. Αν σας δώσω μοτοσυκλέτα, δεν θα ακουμπήσετε αυτοκίνητο”.
Μου απάντησαν ότι αυτό δεν ήταν πολύ δημοκρατικό. Τους ανταπάντησα ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα επειδή δεν γνωρίζουν το αντικείμενο. Θα μου πείτε σε 15-20 χρόνια. Ρωτήστε τα παιδιά μου, πόσοι φίλοι τους είναι στον τάφο από τροχαία με μηχανέςν ενώ οι ίδιοι έγιναν οδηγοί αγώνων.
Για να κάνω όσα σκέφτομαι, θα έπρεπε να ήμουν μέλος υπηρεσιακής κυβέρνησης για ένα μήνα, χωρίς να έχω εκλεγεί από κάποιον.
Το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν ο διπλασιασμός των προστίμων.
Και στο λέω αυτό γιατί είμαι εκνευρισμένος από τη μείωση που ανακοινώνουν τώρα. Είναι τρομερό, 50% έκπτωση και κόντρα έκπτωση, αν πληρώσεις πιο νωρίς και άτοκες δόσεις κτλ.
Και συμπληρώνω εγώ: Να τους δώσουμε τότε και μερικά δώρα από παιχνιδάδικα και στα 10 κόκκινα φανάρια να δίδεται δωρεάν ένα αναπηρικό καροτσάκι και μία κάσα. Ένα από τα δύο θα τα χρειαστεί σίγουρα.
Ο ανασφάλιστος εργαζόμενος κοστολογείται στα 10.500 ευρώ.
Και ρωτώ: Έχεις παιδί…Πώς το προτιμάς, ανάπηρο ή ανασφάλιστο;
Η ιδιότητα του ανασφάλιστου στοιχίζει 10.500, η άλλη 700 μείον το 50% της έκπτωσης.
Μιλάμε για την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Άρα, το μόνο που μπορεί να σταματήσει τον Ελληνάρα, που δεν φοβάται ποτέ για τη ζωή και την ακεραιότητά του, είναι το άδειασμα του πορτοφολιού.
Ο Έλληνας πιστεύει αφενός ότι δεν θα συμβεί ποτέ στον ίδιο, και αφετέρου ότι είναι… θεϊκός οδηγός.
Στη συνέχεια θα επέβαλλα σποτάκια, ομιλίες, σποτάκια, ομιλίες συνέχεια, με το ζόρι. Τα δικά μου video κάνουν 5.000.000 προβολές. Δηλαδή 5.000.000 Έλληνες ενδιαφέρθηκαν για το θέμα, για το οποίο οι πολιτικοί πιστεύουν ότι δεν πουλάει. Τραγική έκφραση. Να σου λένε ότι δεν πουλάει ο θάνατος του παιδιού.
Στο εξωτερικό παίζουν εδώ και 50 χρόνια σοκαριστικά σποτάκια, κόβονται τα πόδια σου όταν τα βλέπεις. Τα βάζω στα παιδιά στα σχολεία που μιλάω. Πρέπει να μπαίνει στο σπίτι η απόγνωση που δεν θέλεις να βιώσεις. Σε ζώνες υψηλής τηλεθέασης, όχι το βράδυ μαζί με τσόντα.
Από εκεί και πέρα, μέχρι και δώρα μπορούν να δοθούν σε οδηγούς-πρότυπα. Λάστιχα, αμορτισέρ κτλ.
Κάτι τελευταίο: Τα μεγάλα πρόστιμα δεν είναι χαράτσι. Μπορείς απλά να μην περάσεις με κόκκινο. Το μίνιμουμ γι’ αυτήν την παράβαση πρέπει να είναι 10.000 ευρώ. Είναι έγκλημα, κακουργηματική πράξη, χρειάζεται σύλληψη με χειροπέδες. Στέλνω μετά τον συλληφθέντα στο ΚΑΤ και το Ασκληπιείο Βούλας για κοινωνική υπηρεσία για έξι μήνες.
Θα του δοθεί η ευκαιρία να δει τι έχουν πάθει άλλοι, λιγότερο τυχεροί από αυτόν.
Θα δει γονείς που υπογράφουν για τον ακρωτηριασμό των παιδιών τους ή συγγενείς που παίρνουν τους ανθρώπους τους σε φέρετρα.
Στη Λετονία ισχύει το εξής: Όταν σε πιάνουν για σοβαρή παράβαση σε κάνουν υποχρεωτικά δωρητή οργάνων. Σου λένε “αφού παιδάκι μου είσαι ηλίθιος, τουλάχιστον τα μάτια, τα νεφρά ή η καρδιά σου, να πάνε σε κάποιον που αξίζει να ζει”.
Κλείνω: Μετά από σοβαρή παράβαση θα πρέπει να αφαιρείται και το δικαίωμα της ψήφου!
– Τα χάλια του οδικού δικτύου που συχνά επικαλούμαστε, αποτελούν πράγματι αιτία πολλών ατυχημάτων ή είναι απλά μία βολική δικαιολογία;
Είναι σύμπτωμα. Σύμπτωμα της ανοησίας των κατασκευαστών και της ανοησίας των παραληπτών. Ο δρόμος δεν φυτρώνει μόνος του, δεν είναι γκαζόν.
Το πρόβλημα δεν το έχει ο παράγων οδηγός, που έλεγαν κάτι μαλάκες παλιά, το έχουν πολλοί: ο οδηγός, ο μηχανικός, ο συντηρητής που βάζει μαϊμού ανταλλακτικά, ο εργολάβος και ο παραλήπτης ενός κακού έργου που βάζει σε κίνδυνο τους πάντες με την υπογραφή του. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος είναι ο υπεύθυνος της καταστροφής του.
– Οι Έλληνες πώς τα πηγαίνουν με τη συντήρηση του αυτοκινήτου τους;
Ποτέ δεν ενδιαφέρονταν για την ουσιαστική συντήρηση, μόνο για φανφάρες.
Έβαζαν ξύλινες επενδύσεις, ακριβά ραδιόφωνα, φαρδιές ζάντες. Πουλάει μούρη ο Έλληνας.
Από τις αρπαχτές όμως των προηγούμενων χρόνων, υπήρχε περίσσευμα και τα συνεργεία είχαν δουλειά. Τα τελευταία χρόνια εγκαταλείφθηκαν τα αυτοκίνητα της ματαιοδοξίας, τα οποία όμως συμπτωματικά είναι και ασφαλή και όλοι αγόρασαν μικρά. Ο χάρος βγήκε παγανιά δηλαδή.
Το αυτοκίνητο έτσι φτάνει στο συνεργείο με το γερανό και ο οδηγός στο νοσοκομείο με το 166.
Ο ΑΚΗΡΥΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
– Γιατί στην Ελλάδα βλέπουμε πολλά μοντέλα “γρήγορων” αυτοκινήτων που στην υπόλοιπη Ευρώπη σχεδόν δεν κυκλοφορούν καθόλου;
Διότι υπάρχει το σύνδρομο του κάγκουρα. Και εδώ, δυστυχώς, το σύστημα δεν έχει φτιάξει πίστες εκτόνωσης. Αυτά τα αυτοκίνητα είναι πολύ καλά για αγωνιστική χρήση. Έχουμε μπερδευτεί όμως. Άλλο αγώνας, και άλλο αγωνία στο δρόμο.
Αυτά τα αυτοκίνητα σε μειωμένης πρόσφυσης δρόμους όπως οι ελληνικοί, γίνονται οι καλύτεροι πελάτες των φαναρτζήδων.
Όλα αυτά τα αυτοκίνητα που μεγαλούργησαν στην Ελλάδα, ξεκινάνε για τους αγώνες ενιαίου τύπου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε συνείδηση μηχανοκίνητου αθλητισμού. Τα αυτοκίνητα για τα οποία μιλάμε είναι καλά για αγώνες, στους δρόμους θέλουν άλλες αναρτήσεις, γιατί αλλιώς πέφτουν τα σφραγίσματα από τα δόντια.
Αλλά μακάρι το κακό να ήταν μόνο το αυτοκίνητο, μη σας ξενίζει αυτό.
Άλλα είναι τα σπουδαία.
Να φτιαχτούν επιβραδυντήρες εκεί που παίζουν μικρά παιδιά. Το 88% των νεκρών έρχονται από ατυχήματα με ταχύτητες κάτω από 40 χιλιόμετρα την ώρα. Δεν χρειάζεται ταχύτητα για να γίνει το κακό. Αρκεί η ταχύτητα με την οποία χτύπησε το κεφάλι του ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς.
Και γι’ αυτό λέω ζώνη, άπαντες! Και κυρίως αυτοί που κάθονται στο πίσω κάθισμα. Έχουν εφτά φορές περισσότερες πιθανότητες να βγουν από το αυτοκίνητο σε περίπτωση τρακαρίσματος, κάνοντας μακριά γαϊδούρα με τους μπροστινούς.
Ακούστε και αυτό: Η Ελλάδα σε 100 χρόνια πολέμων στα πεδία των μαχών έχασε 70.000 κόσμο. Σε 50 χρόνια με όπλο το αυτοκίνητο και οδηγό το “βλήμα”, έχουμε 140.000 θανάτους! Τους διπλάσιους!
Συν 150.000 ζωντανοί-νεκροί που είναι καθηλωμένοι στο σπίτι με οξυγόνο κτλ, Κενοτάφιο πραγματικό, συν 200.000 παραπληγικοί συν 2.000.000 βαριά τραυματίες, συν 600 δις κόστος με βάση μελέτη αρμόδιας επιτροπής της ΕΕ, το 400% του ΑΕΠ!