Ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου υπήρξε ανώτατο στέλεχος του Κέντρου (υπουργός των κυβερνήσεων του Γεωργίου Παπανδρέου) και της Νέας Δημοκρατίας, επίσης πολλές φορές υπουργός και στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Σε σημαντική θέση κατά τη διάρκεια της έξαρσης του Μακεδονικού και συγκεκριμένα υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από τον Αύγουστο του 1992 μέχρι τον Οκτώβριο του 1993, οπότε επέστρεψε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Όταν μάλιστα αναλαμβάνει το υπουργείο Εξωτερικών έχει ήδη αποπεμφθεί ο Αντώνης Σαμαράς (από τον Απρίλιο του ’92) για να αναλάβει το καίριο υπουργείο προσωπικά και για μερικούς μήνες ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Η απόψεις του για το Μακεδονικό, απηχούν βέβαια και τον εαυτό του αλλά και την τότε αντίληψη του προέδρου της κυβέρνησης ιδιαίτερα μετά της κορώνες του Αντώνη Σαμαρά και την αποπομπή του. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δηλαδή τοποθετεί στο υπουργείο Εξωτερικών έναν άνθρωπο που του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη.
Έτσι λοιπόν οι απόψεις του αποτελούν σημαντική καταγραφή.
Από δικό του λοιπόν βιβλίο παραθέτουμε συγκεκριμένα αποσπάσματα για το θέμα των Σκοπίων:
- «Πολλά ακούστηκαν τότε από εμάς, από την ελληνική πλευρά δηλαδή, ακόμα και πως η Μακεδονία είναι μία και αυτή είναι η ελληνική Μακεδονία. Η αντίδρασή μας έφθασε κάποτε στα όρια της υπερβολής, πραγματοποιήσαμε στη Θεσσαλονίκη ένα συλλαλητήριο ενός εκατομμυρίου ατόμων, ωσάν να κινδυνεύαμε ή να κινδύνευε η Μακεδονία η δική μας.»
- «Δεν ήμουν τυχερός που υπήρξα εκείνη την εποχή ο υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας. Ήμουν υποχρεωμένος από μια ανόητη απόφαση των αρχηγών όλων των ελληνικών κομμάτων να μην αποδεχθεί η χώρα μας οποιαδήποτε ονομασία αυτού του νέου κράτους, η οποία θα περιείχε ως ουσιαστικό ή ως επίθετο τον όρο ”Μακεδονία”.»
- «Όλη αυτή η ιστορία αποτελεί ένα δείγμα της ανοησίας που πάντοτε κυριαρχεί στις διεθνείς μας σχέσεις και πως παραβλέπεται το εθνικό μας συμφέρον για χάρη κομματικών παιχνιδιών και κακής εκμετάλλευσης των πατριωτικών οραμάτων του λαού μας.»
- «Όλα τα έντυπα του εξωτερικού, αμερικανικά, ευρωπαϊκά ή οποιαδήποτε επίσημα σημειώνουν τον όρο FYROM, αλλά όλοι ανεξαιρέτων –ίσως πλην της Κύπρου- το ονομάζουν Μακεδονία.»
Από το βιβλίο του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, υπουργό Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
ΣΚΟΠΙΑ
Η ίδρυση αυτού του καινούργιου κράτους της Βαλκανικής μας είχε κάπως ενοχλήσει στην αρχή, αργότερα αντιλήφθηκαν όλοι πως η ύπαρξή του ήταν μάλλον χρήσιμη στην Ελλάδα. Οι κάτοικοί του έλεγαν πάντοτε ότι είναι Σλάβοι, σλαβικής προέλευσης δηλαδή, αλλά πάντοτε τόνιζαν ότι δεν είναι Βούλγαροι ούτε Σέρβοι. Ήταν κάποιο άλλο σλαβικό φύλο που πήρε το όνομά του, καθώς οι ίδιοι έλεγαν από το γεωγραφικό χώρο που βρίσκονται. Και πρόσθεταν πως αυτός ο χώρος λεγόταν από τα πολύ παλιά χρόνια «Μακεδονία». Εμείς οι Έλληνες, όμως, διδαχθήκαμε ότι ο όρος «Μακεδονία» είναι όρος ελληνικός, φθάνει στα απώτερα χρόνια, στην περίοδο του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κι αποτελεί ένα σημαντικό και πολύτιμο κομμάτι της δικής μας ιστορίας. Πώς τολμάει ένα ξένο έθνος να οικειοποιείται ένα πανάρχαιο ελληνικό όνομα;
Πολλά ακούστηκαν τότε από εμάς, από την ελληνική πλευρά δηλαδή, ακόμα και πως η Μακεδονία είναι μία και αυτή είναι η ελληνική Μακεδονία.
Η αντίδρασή μας έφθασε κάποτε στα όρια της υπερβολής, πραγματοποιήσαμε στη Θεσσαλονίκη ένα συλλαλητήριο ενός εκατομμυρίου ατόμων, ωσάν να κινδυνεύαμε ή να κινδύνευε η Μακεδονία η δική μας.
Οι ξένοι είχαν εκπλαγεί, μας θεώρησαν τρελούς και μας λέγανε – οι φίλοι μας που τους συναντούμε σε ευρωπαϊκές χώρες – πως δείχνουμε να φοβόμαστε αδικαιολόγητα ένα κράτος χωρίς οικονομικά μέσα, χωρίς στρατό, χωρίς συμμάχους κτλ. Την ώρα που εμείς διαθέτουμε τον ισχυρότερο στρατό των Βαλκανίων και είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φυσικά, υπήρξαν και δικοί μας πολιτικοί, οι οποίοι θεωρούσαν ότι το θέμα ήταν πρόσφορο για κομματική ή πολιτική εκμετάλλευση μέχρις ότου όλη αυτή η φιλολογία ή υστερία του «μακεδονισμού» ξεφούσκωσε. Εν τω μεταξύ η αντίδρασή μας ήταν τόσο σφοδρή που απαιτήσαμε ακόμα και η εισδοχή αυτού του νέου κράτους στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών να γίνει χωρίς έπαρση της σημαίας του 9αυτό τελικά άλλαξε) και χωρίς το όνομα «Μακεδονία», αλλά ως Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
(…)
Δεν ήμουν τυχερός που υπήρξα εκείνη την εποχή ο υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας. Ήμουν υποχρεωμένος από μια ανόητη απόφαση των αρχηγών όλων των ελληνικών κομμάτων να μην αποδεχθεί η χώρα μας οποιαδήποτε ονομασία αυτού του νέου κράτους, η οποία θα περιείχε ως ουσιαστικό ή ως επίθετο τον όρο «Μακεδονία».
Είναι γνωστό πως εξελίχθηκαν τα πράγματα, και δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο αυτή την στιγμή. Μόνον για την ιστορία σημειώνω πως οι διμερείς σχέσεις μας με το κράτος αυτό είναι φιλικές, έχουμε πλέον διπλωματικές σχέσεις, οι οικονομικές συναλλαγές μας είναι ικανοποιητικές και οι κάτοικοι μπορούν πλέον ελεύθερα να μετακινούνται από το ένα κράτος στο άλλο.
Όλη αυτή η ιστορία αποτελεί ένα δείγμα της ανοησίας που πάντοτε κυριαρχεί στις διεθνείς μας σχέσεις και πως παραβλέπεται το εθνικό μας συμφέρον για χάρη κομματικών παιχνιδιών και κακής εκμετάλλευσης των πατριωτικών οραμάτων του λαού μας. Ακόμα και εγώ που έζησα όλη αυτή την ιστορία από επίσημη και επίκαιρη για το θέμα θέση εξακολουθώ να αποκαλώ αυτό τον γείτονά μας ως «κράτος των Σκοπίων», όχι βέβαια ως FYROM, αλλά ποτέ και ως «Μακεδονία».
Όλα τα έντυπα του εξωτερικού, αμερικανικά, ευρωπαϊκά ή οποιαδήποτε επίσημα σημειώνουν τον όρο FYROM, αλλά όλοι ανεξαιρέτων –ίσως πλην της Κύπρου- το ονομάζουν Μακεδονία.
(…)
Θα επιβιώσει αυτό το κράτος ή θα διαλυθεί; Θα διαμελιστεί ή θα απορροφηθεί από πολυπληθέστερους γείτονές του;
