Σε αντίθεση µε τη νίκη ενός πολιτικού, η οποία επιβεβαιώνεται µε ένα εκλογικό αποτέλεσµα, η ήττα µπορεί να προϋπάρξει της εκλογικής της καταγραφής. Ο πολιτικός µπορεί να έχει χάσει πολύ προτού ανακοινωθούν τα αποτελέσµατα της κάλπης και, ακόµη χειρότερα, να έχει διασυρθεί και καταστραφεί, επειδή ακριβώς επιχειρεί να αποφύγει την πρακτική καταγραφή της ήττας του. Η ήττα εµφανίζεται ως διάσταση του πολιτικού µε την πραγµατικότητα και στη συνέχεια ως εχθρότητα προς την κοινωνία που δίκαια δυσανασχετεί. Οσο µεγαλύτερη είναι η διάσταση και όσο πιο αργή η αποδοχή της ήττας µε προσφυγή στις κάλπες τόσο πιο εξευτελιστικά επιβαρυντικό είναι το αποτέλεσµα για τον πολιτικό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στον δρόµο της ήττας. Οχι επειδή το υπονοούν κάποιες δηµοσκοπήσεις αλλά γιατί το δηλώνει ο ίδιος µε τη διαταραγµένη δηµόσια και πολιτική του εικόνα. ∆εν µπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις, επιβεβαιώνει σκανδαλωδώς την αδυναµία του να αναµετρηθεί µε τον πολιτικό του αντίπαλο, κάνει επιθέσεις µε κατασκευασµένες και άκοµψες κατηγορίες προς όσους τον κρίνουν και γίνεται όλο και πιο αυταρχικός προσπαθώντας να εξασφαλίσει την αποδοχή που εκλείπει. Λίγη σηµασία έχει πότε θα γίνουν οι εκλογές και δεν αποκλείεται ο Μητσοτάκης να επιχειρήσει την όσο το δυνατόν πιο αργοπορηµένη προσφυγή στην κάλπη, διακινδυνεύοντας έτσι να καταρρεύσει µε τρόπο που θα προκαλέσει τον οίκτο ακόµη και του Σαµαρά που έχει σχετική εµπειρία.
Ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και καιρό τον πιέζει µε προκλήσεις που αχρηστεύουν την επικοινωνιακή εικόνα τού νυν πρωθυπουργού και καταδεικνύουν πόσο τεχνητή είναι. Την ώρα που ο Μητσοτάκης µαζεύει κάµερες και κοµπάρσους από την κυβέρνηση για να φωτογραφηθεί µε ασφάλεια δίπλα σε ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ ή σε εκδηλώσεις που προαναγγέλλουν υποτιθέµενες επενδύσεις, ο Τσίπρας έχει ανοιχτή επικοινωνία µε τους πολίτες µε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Το σηµαντικό είναι ότι ενώ στον φωταγωγηµένο Κυριάκο δεν υπάρχει η αύρα και το κλίµα του κόσµου, στον Τσίπρα απευθύνονται χιλιάδες πολίτες ως τον πολιτικό που πρέπει να βρει λύσεις και πιθανώς να τον ωθούν έξω από το εσωστρεφές κοµµατικό πλαίσιο για την ανεύρεση αυτών των λύσεων. Αργά ή γρήγορα η αναµέτρηση θα γίνει µε τους όρους του Τσίπρα κι όχι του Μητσοτάκη, µε τις δηµοσκοπικές εταιρείες και τα «ευρήµατά» τους να αποτελούν την απόδειξη της κοροϊδίας και όχι της πολιτικής υπεροχής του νυν πρωθυπουργού.
Η στιγµή και οι λόγοι που δηµοσιοποιήθηκαν για τη διαγραφή του ευρωβουλευτή της Ν∆ Γιώργου Κύρτσου αποτελούν την παραδοχή της ήττας η οποία έχει γνέψει στον Μητσοτάκη από µακριά. Ο Γιώργος Κύρτσος ασκεί κριτική στον Μητσοτάκη από το 2020 ακόµη. Οπως αποκαλύπτει ο ευρωβουλευτής, ο Μητσοτάκης αρκετές φορές επιχείρησε να τον κάνει να σιωπήσει, αλλά µόλις τώρα αποφάσισε τη διαγραφή του. Ο λόγος είναι ότι ο φιλελεύθερος ευρωβουλευτής της Ν∆ µε τις πρόσφατες διαφωνίες του χτύπησε φλέβα. Εχει καταδείξει ότι η χώρα οδεύει προς ορµπανοποίηση, µίλησε για σκάνδαλο Novartis και για τις διώξεις της ερευνητικής δηµοσιογραφίας που αποκάλυψε το σκάνδαλο την ώρα που οι πραγµατικοί ένοχοι µένουν ατιµώρητοι. Οποια κι αν είναι η αφετηρία της κριτικής Κύρτσου, περιγράφει την πραγµατική εικόνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τη δυσαρέσκεια του ευρωπαϊκού παράγοντα, προβλέποντας µάλιστα το προβληµατικό µέλλον της. Ολα αυτά συµβαίνουν ακριβώς τη στιγµή που και ο ίδιος ο Μητσοτάκης παίρνει τα µηνύµατα από την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι όχι µόνο η συµπεριφορά του κρίνεται προβληµατική αλλά ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικονοµική ενίσχυση της χώρας, αφού προαπαιτούµενο γι’ αυτές τις χρηµατοδοτήσεις είναι ο σεβασµός στο κράτος δικαίου. Ο Μητσοτάκης δυσαρεστείται µε την αλήθεια και αποφασίζει να σκοτώσει τον αγγελιοφόρο, όπως θα έκανε κάθε σκοταδιστής µονάρχης. Συνεπώς ο Κύρτσος δεν απειλεί τον Μητσοτάκη ότι θα ρίξει την κυβέρνησή του, θυµίζει όµως ότι ανήκουµε στην Ευρώπη, στα κριτήρια της οποίας δεν ανταποκρινόµαστε. Ξύνει τον ευρωπαϊκό λούστρο του Κυριάκου Μητσοτάκη και αποκαλύπτει το σαρακοφαγωµένο υπόστρωµα, διάτρητο απ’ όλα τα ζωύφια της διαφθοράς.
Για όποιον αναρωτιέται αν είναι νωρίς για να συµβεί κάποιο µοιραίο, έστω µε την υποβοήθηση του Γιώργου Κύρτσου, να θυµίσω ότι η εκλογή Μητσοτάκη δεν είναι ούτε αδιατάραχτη ούτε σταθερή. Ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας αποδεχόµενος όλες τις δεσµεύσεις που τον έφεραν στην εξουσία. Ο Μητσοτάκης δεν πήρε την εξουσία, απλώς του την παρέδωσαν οι µιντιάρχες και η οικονοµική ελίτ, η οποία θεώρησε ότι απειλείται από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το επίσης προβληµατικό για τον Μητσοτάκη είναι ότι και η αρχηγία στη Ν∆ τού παραδόθηκε ως αποτέλεσµα συµφωνιών στο εσωτερικό του κόµµατος. Στην πραγµατικότητα υπήρξε ελάχιστα δηµοφιλής στο κόµµα του και οι συµφωνίες για να γίνει αρχηγός δηµιούργησαν και τις αντίστοιχες οµηρίες.
Ο Μητσοτάκης, σε αναντιστοιχία µε την ανεµελιά που επιδεικνύει στην προσωπική του συµπεριφορά, είναι πολύ πιεσµένος. Ο χρόνος τελειώνει, οι συµφωνίες λήγουν και η δυσαρέσκεια µεγαλώνει. ∆εν αναφέροµαι στη δυσαρέσκεια των υποβαθµισµένων κοινωνικών στρωµάτων και του εξαπατηµένου µεσαίου χώρου που αναζητούν χρήµα για να πληρώσουν ο καθένας το δικό του ρεύµα. Η δυσαρέσκεια των επιχειρηµατιών είναι που προβληµατίζει και πιέζει τον Μητσοτάκη. «∆εν παραδίδει έργο» στις εργολαβίες που έχει αναλάβει και φυσικά δεν µπορεί να εξυπηρετήσει τους πάντες σε όσα υποσχέθηκε.
Ξαφνικά όλα τα µαύρα σύννεφα έχουν µαζευτεί πάνω από το κεφάλι του και µετατρέπεται από άριστος σε αχάριστος. Ολοι, για τους δικούς τους λόγους, βρίζουν τον Μητσοτάκη. Και συµφωνούν ότι είναι κατώτερος των περιστάσεων. Η συµπεριφορά των µελών της Φαµίλιας που είχαν εµπλακεί στη «διεκπεραίωση» του κυβερνητικού έργου συζητιέται όλο και περισσότερο και τα δάχτυλα σηκώνονται και δείχνουν όλα τον αρχηγό. Οι φυγόκεντρες δυνάµεις αναπτύσσονται σταδιακά και µέσα στη Ν∆. Η κατάσταση που περιέγραψαν τα ευρωπαϊκά µέσα ενηµέρωσης, µε τους αξιωµατούχους της Κοµισιόν να φοβούνται ότι ο Μητσοτάκης θα ρίξει την Ελλάδα σε νέα περιπέτεια επειδή διοχετεύει το χρήµα σε δικούς του και αρεστούς, ανοιχτά πλέον γίνεται αντικείµενο συζήτησης στο κόµµα.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση ο Μητσοτάκης δεν έχει δυνατότητα χειρισµού και φυσικά αλλαγής στάσης. Αντιθέτως, θα γίνεται όλο και πιο αυταρχικός, επιχειρώντας να κάνει τη δυσαρέσκεια των άλλων υποταγή. Επιπλέον θα στηρίζεται όλο και περισσότερο στις δυνάµεις εκείνες που µπορούν να γίνουν πρόθυµες δυνάµεις κρούσης, όπως είναι οι ακροδεξιοί και οι αδωνοβλεψίες της πολιτικής. Ο φαύλος κύκλος που δηµιουργεί θα κλείνει όλο και περισσότερο, µέχρι που θα ταυτιστεί µε τον ίδιο ως κέντρο του προβλήµατος.
Τώρα το ποιος θα τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του ή θα του φορέσει νανογιλέκο και θα τον περιφέρει σαν αρκούδα στο πανηγύρι είναι λεπτοµέρεια χωρίς σηµασία.
