Η αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ και η μετεξέλιξή του από ένα μικρό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ένα μεγάλο προοδευτικό – δημοκρατικό κόμμα έχει εξαγγελθεί πολλάκις και από τα πλέον επίσημα χείλη, έχει ξοδευτεί πολύ μελάνι γι αυτήν, έχει συζητηθεί ως θέμα, στα διάφορα πάνελ, ακόμη περισσότερες φορές, αλλά μάλλον κανείς δεν γνωρίζει πως γίνεται.
Είναι σαν ένα φαί όπου όλοι θέλουν να το φάνε αλλά κανείς δεν γνωρίσει να το μαγειρέψει. Τώρα με αφορμή αυτό το 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται με εμφατικό τρόπο. Αν υποθέσω ότι το ερώτημα «τι κάνει ένα δημοκρατικό – προοδευτικό κόμμα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα με τα μνημόνια» έχει απαντηθεί το καλοκαίρι του 2015 (επιλέγει Ευρώπη παρά τις κακοφωνίες της Ευρώπης), υπάρχουν μια σειρά από ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων: Για παράδειγμα ένα τέτοιο κόμμα πως αντιμετωπίζει θέματα ταμπού για την Αριστερά; Τι κάνει με τα Εξάρχεια και τις εστίες ανομίας στην περιοχή; Τι κάνει με το παράνομο εμπόριο έξω από την ΑΣΟΕ; Τι κάνει με τους πρόσφυγες και μετανάστες που είναι πλειοψηφία σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας, οι οποίες αντί για μπαχτσές όπως θα έπρεπε να είναι μια πολυεθνική γειτονιά είναι με τη βοήθεια της ακραίας φτώχειας χέρσα γη; Τι κάνει με παραβατικές συμπεριφορές εντός των Πανεπιστημίων; Πως συμπεριφέρεται απέναντι στα κυρίαρχα Media; Τι κάνει με τα κέντρα παραμονής προσφύγων στα νησιά του Β. Αιγαίου; Τα κάνει με θέματα όπως οι άδειες του Κουφοντίνα; Τι κάνει με την επένδυση στο Ελληνικό όταν η εταιρεία κωλυσιεργεί περιμένοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να κερδίσει μερικά μέτρα γης παραπάνω από τον δημόσιο χώρο; Δεν επιλέγω τυχαία θέματα από την ατζέντα των κυρίαρχων Media. Το αντίθετο, το κάνω επίτηδες επειδή πιστεύω ότι η περίφημη μεσαία τάξη κατοικεί στα δελτία ειδήσεων των κυρίαρχων Media κι ας βγάζει σπυράκια η ριζοσπαστική αριστερά με αυτήν την παραδοχή. Η γνώμη μου είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν άγγιξε τέτοια θέματα από τον φόβο της αντίδρασης ενός κομματιού της Αριστεράς. Την ίδια όμως ώρα δεν άγγιξε θέματα εμφατικά γι αυτήν την Αριστερά (π.χ. εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ή αυτό της απόλυτης διαλεύκανσης των μεγάλων υποθέσεων με οσμή σκανδάλου) υπό τον φόβο των κυρίαρχων Media ή της Εκκλησίας,. Με αποτέλεσμα και παρά τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που επέδειξε σε θέματα όπως το σύμφωνο συμβίωσης, η αναγνώριση της ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών, η ενσωμάτωση 2 εκατ. ανασφάλιστων συμπατριωτών μας στο δημόσιο σύστημα Υγείας, να χάσει αυτές τις εκλογές. Αυτά βέβαια είναι μερικά μόνο από τα αίτια της ήττας. Το σίγουρο είναι ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θέλει μια ισχυρή ομάδα πέριξ του Αλέξη Τσίπρα να προτείνει λύσεις και να δίνει μάχες ενημέρωσης καθημερινά στα κανάλια. Θέλει μια μεγάλη καμπάνια για την ένταξη νέων μελών μέσω του διαδικτύου και τη δημιουργία μιας κεντρικής οργάνωσης με ξεχωριστά γραφεία σε κάθε πόλη της χώρας η οποία θα εκκινήσει από το μηδέν Μια ομάδα αποφασισμένη να συγκρουστεί με τον κοινωνικό συντηρητισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται. Μια ομάδα που να προτείνει ρηξικέλευθες λύσεις για θέματα – προβλήματα ταμπού που σέρνονται επί δεκαετίες. Καλή είναι οι «πατερούληδες» της Αριστεράς αλλά από το γραφείο δεν κερδίζονται οι μάχες. Καλός είναι ο θυμός για τη στάση των κυρίαρχων Media, καλός κι ο ελιτισμός απέναντί τους αλλά και στα πάνελ κερδίζεται η μάχη της ψήφου. Και στο ερώτημα «μα τότε πως πήραμε 31,5%;» η απάντηση είναι πιο απλή κι από τον ήλιο που βγαίνει πάντα από την Ανατολή: Ο συνδυασμός Αλέξης Τσίπρας και Αριστερά είναι ο πιο ελκυστικός συνδυασμός εξουσίας στη συνείδηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Αλλά πραγματική Αριστερά, όχι φοβική, όχι κλεισμένη στην αλήθεια της κι όχι μονάχα προϊόν ανάγκης.