Οι Manowar έβαλαν φωτιά στην Πλατεία Νερού με ένα σόου που χρωστούσαν στους οπαδούς, στους εχθρούς αλλά κυρίως στους εαυτούς τους.
Η αντίστροφη μέτρηση για την έκτη επίσκεψη στην Ελλάδα του συγκροτήματος με τις στρατιές των αφοσιωμένων οπαδών αλλά και των ορισμένων εχθρών είχε ξεκινήσει πολύ πριν οι Manowar ανεβούν στη σκηνή του release athens.
Οι Αμερικάνοι ξεκίνησαν την περιοδεία τους έχοντας στις αποσκευές τους ένα EP (The Final Battle), το οποίο φλέρταρε επικίνδυνα με το να χαρακτηριστεί τουλάχιστον αχρείαστο και με την υπόθεση παιδεραστίας με πρωταγωνιστή τον -πρώην πλέον- κιθαρίστα τους Karl Logan, ο οποίος μάλιστα έχει ήδη προφυλακιστεί, να ρίχνει τη σκιά της πάνω από το συγκρότημα.
Από την ημέρα που ανακοινώθηκε η εμφάνισή τους manowarriors και manohaters πήραν θέσεις μάχης με τα social media να γίνονται το πεδίο μιας αντιπαράθεσης που σε πολλές περιπτώσεις έδειχνε να ξεφεύγει…
Την περασμένη Παρασκευή, στις 23:00 ακριβώς, οι παλιοσειρές Joey DeMaio και Eric Adams συνεπικουρούμενοι από τους Anders Johanson (τύμπανα) και E.V. Martel (κιθάρα) βγήκαν σε ένα σκηνικό που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε Κάστρα και Πολιορκητές και πίστα του Gormitti και για τις επόμενες δύο ώρες έκαναν απλά το αυτονόητο: έπαιξαν τη μουσική τους αφήνοντας στην άκρη ή έστω περιορίζοντας σημαντικά τις υπερβολές και την επιδειξιομανία που έκαναν πολλές από τις παλαιότερες εμφανίσεις τους να ξεχαστούν σχεδόν πριν τελειώσουν.
Με τον DeMaio λιγότερο νάρκισσο και πολυλογά από όσο θα τον περιμέναμε (ένα ανούσιο bass solo κράτησε μόλις λίγα λεπτά, ενώ τα κουραστικά του λογίδρια έδωσαν τη θέση τους σε ειλικρινή και σύντομα λόγια ευγνωμοσύνης προς τον κόσμο και τους διοργανωτές) και τον Eric Adams συγκινητικό (με την απαραίτητη υποστήριξη σε κάποιες στιγμές με echo και άλλα εφέ) δημιούργησαν από τα πρώτα κιόλας λεπτά τις προϋποθέσεις για ένα live το οποίο θα συζητιέται για καιρό. Κι ας έλειπαν από το setlist πολύ σημαντικά κεφάλαια της ιστορίας τους, με πιο χαρακτηριστική την ηχηρή απουσία του υπέρτατου «Into Glory Ride». Κι ας δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι το τα τραγούδια που παίζουν σε αυτήν την περιοδεία αποτελούν fan favourites.
Το σημαντικό είναι ότι οι Manowar άφησαν τον κόσμο με το στόμα ανοικτό, υποχρεώνοντας τους παλαιότερους να αναρωτιόμαστε αν ήταν το ίδιο συγκρότημα που το 1992, λίγες εκατοντάδες μέτρα παραδίπλα, στο ΣΕΦ, είχε ξενερώσει το κοινό που είδε τότε τους ήρωές του να αντιστρέφει το παλιό ραδιοφωνικό μότο «Λίγα λόγια, πολλή μουσική». Καταιγιστικοί από την αρχή μέχρι το τέλος, με το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο, χωρίς διακοπή για… σολάκια ή πολυλογία. Αν μάλιστα το setlist ήταν λίγο πιο ισορροπημένο με περισσότερες αναφορές στην πρώτη περίοδό τους σήμερα θα μιλούσαμε για ένα σόου μυθικών διαστάσεων.
Νωρίτερα, οι Rhapsody of Fire δεν δικαιολόγησαν σε καμία περίπτωση την επιλογή τους ως βασικού support. Το συγκρότημα που έχει προκύψει από το σχίσμα των Rhapsody, οι οποίοι το 1997 τάραξαν τα νερά στο συμφωνικό metal, είχε ως μεγάλο αντίπαλο τον κακό ήχο με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να στρίψει προς το μέρος του την προσοχή του κόσμου που είχε κατηφορίσει στην πλατεία νερού μόνο για τους Manowar.
Σε ό,τι αφορά τους Battleroar και τους Imperia, τα δύο σχήματα που ανέλαβαν τον άχαρο ρόλο να ζεστάνουν το κοινό σε ένα ήδη καυτό απόγευμα, μόνο οι πρώτοι στάθηκαν στο ύψος τους -τηρουμένων των αναλογιών- ενώ οι δεύτεροι έδειχναν μάλλον εκτός κλίματος.
Όλα αυτά βέβαια έμελλε να ξεχαστούν πολύ γρήγορα και λίγο μετά τη μία το βράδυ, οι ήχοι του Army of the Dead και τα πυροτεχνήματα όρισαν τη λήξη της μάχης που βρήκε τους Manowar πραγματικούς θριαμβευτές και τον κόσμο να αποχωρεί με μοναδικό παράπονο τις εξωφρενικά ακριβές τιμές στο merchandise τους.
