Η τρόικα Χριστόδουλου επηρεάζει ακόμη τις εξελίξεις στην εκκλησία. Εχουν περάσει κοντά πέντε δεκαετίες από τη συγκρότηση μιας τρόικας που έμελλε να καταγραφεί ως η πιο εμβληματική στην εκκλησιαστική ιστορία και εκ των καθοριστικών ως προς τον απόηχο της δράσης της για τα τεκταινόμενα στην Ιεραρχία από το ’80 και μετά.
Το 1973, με την ίδρυση του Μοναστηριού της Παναγίας της Χρυσοπηγής στο Καπανδρίτι, δόθηκε η εκκίνηση της πολυκύμαντης διαδρομής του Χρίστου Παρασκευαΐδη (μακαριστού αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου), του Κωνσταντίνου Καρούσου (πρώην μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου) και του Αθανάσιου Λενή (μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιου). Η γνωριμία των τριών χρονολογούνταν από τα τέλη του ’50 και σφραγίστηκε με την ένταξή τους στην αδελφότητα «Χρυσοπηγή», την οποία συνίδρυσαν (1959). Με τον εκ Βαρθολομιού Ηλείας Καλλίνικο, που υπήρξε πνευματικός πατέρας και ταγός των δυο νεότερων κληρικών, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, οι τρεις «Χρυσοπηγιώτες» συνοδοιπόρησαν για την ανέλιξή τους στην κορυφή της Ιεραρχίας αλλά και για τη στήριξη άλλων ιεραρχών κατά την πορεία των ετών – ο όρος «τρόικα» άρχισε να χρησιμοποιείται στην εκκλησιαστική καθομιλουμένη από το ’80.
Ο γεννημένος το 1927 Καλλίνικος εργαζόταν στο βιβλιοπωλείο της αδελφότητας θεολόγων στην Πάτρα, όταν το 1953 ως κατηχητής γνώρισε τον 15άχρονο Αθανάσιο Λενή και δύο χρόνια αργότερα, ως διάκονος πια, συναντήθηκε με τον 17χρονο Χρίστο Παρασκευαΐδη στην Αγία Ζώνη Κυψέλης. Από το 1959 στην Αθήνα, φοιτητές οι δυο (Νομική και Θεολογική) –λίγο αργότερα, στα 31 του, εισέρχεται στη Θεολογική Σχολή και ο Καλλίνικος, ο οποίος έχει χειροτονηθεί πρεσβύτερος– χτίζουν στο Παγκράτι ως ιδρυτικά μέλη τις βάσεις της μοναχικής αδελφότητας «Παναγία η Χρυσοπηγή». Η προοπτική του μοναχικού βίου τούς συνεπαίρνει και το 1961 πηγαίνουν στην Ιερά Μονή Βαρλαάμ στα Μετέωρα, αλλά έναν χρόνο αργότερα η σύγκρουση με τον τότε μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, ο οποίος προερχόταν από την αδελφότητα «Ζωή», τους οδηγεί σε επιστροφή στην Αθήνα.
Στο μεταξύ ανελίσσεται σιγά σιγά ο σημερινός μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, τον οποίο καθόρισε η ένταξή του στη «Χρυσοπηγή» και μετά το 1963 έως το 1967 υπήρξε εφημέριος σε ενορίες και στη συνέχεια θήτευσε ως ιερέας στη χωροφυλακή. Το 1967, με τις ευλογίες των ανακτόρων, γίνεται αρχιεπίσκοπος ο Ιερώνυμος Κοτσώνης και ο Χριστόδουλος, έχοντας και τα εφόδια του πτυχίου του της Νομικής και καλές σχέσεις με τους προσκείμενους στην αδελφότητα θεολόγων «Η Ζωή», τοποθετείται στην Αρχιγραμματεία της Συνόδου. Μετά τη χούντα στον αρχιεπισκοπικό θρόνο εκλέγεται ως αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο Σεραφείμ και το 1974 ο Χριστόδουλος, σε ηλικία 35 ετών, εκλέγεται μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού. Εναν χρόνο πριν, το 1973, είχε ιδρυθεί το πρώτο συνοδικό μοναστήρι της Εκκλησίας της Ελλάδος: το μοναστήρι της Παναγίας Χρυσοπηγής με ηγούμενο τον Καλλίνικο. Ο Χριστόδουλος παρείχε αφειδώς τη βοήθειά του στον αρχιμανδρίτη Καλλίνικο Καρούσο, ο οποίος το 1975 εκλέγεται τιτουλάριος μητροπολίτης Ρωγών και το 1978 μητροπολίτης Πειραιώς, αλλά και τη στήριξή του στον Αμβρόσιο Λενή, ο οποίος το 1976 εκλέγεται αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου και επίσκοπος Ταλαντίου, ενώ το 1978 εκλέγεται μητροπολίτης Καλαβρύτων.
Εκτοτε, με έδρα το Παγκράτι, η «Χρυσοπηγή» αναπτύσσει σταδιακά δράση και στην πορεία των ετών ενισχύεται. Η ιεραποστολική και φιλανθρωπική διακονία τη χαρακτηρίζει και αυξάνει τα μέλη της, ενώ ισχυροποιεί την παρουσία της και στην κορυφή της Ιεραρχίας, ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Χριστόδουλου ως αρχιεπισκόπου Αθηνών το 1998. Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ (κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας) έφυγε από τη ζωή κατά τη διεκδίκηση της διαδοχής του βρέθηκαν ως ισχυροί αντίπαλοι ο μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος και ο τότε μητροπολίτης Θηβών και νυν αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος. Ομως πέραν του ότι ο Χριστόδουλος είχε τη στήριξη των λεγόμενων «οργανωσιακών» (της «Ζωής» και της «Χρυσοπηγής») και κυρίως των ιεραρχών που επηρέαζε ο μητροπολίτης Καλλίνικος, εξαπολύθηκε… σκανδαλολογία περί τα οικονομικά της Εκκλησίας κατά του τότε μητροπολίτη Θηβών Ιερώνυμου – όπως παραδέχθηκε αργότερα ο πρώην Πειραιώς Καλλίνικος, οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες.
Το 1998, χρονιά που γίνεται αρχιεπίσκοπος ο Χριστόδουλος, εκλέγεται στη Μητρόπολη Δημητριάδος ο Ιγνάτιος, ο οποίος είναι πνευματικό τέκνο του πρώην Πειραιώς Καλλίνικου αλλά και δικό του, όπως και ο μητροπολίτης Σάμου Ευσέβιος. Πνευματικό παιδί του πρώην Πειραιώς θεωρείται και ο μητροπολίτης Σπάρτης Ευστάθιος, για την εκλογή του οποίου είχε δώσει μάχη το 1980 ο Καλλίνικος. Επίσης, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά το «Βήμα» («H “Χρυσοπηγή” είναι πάντα εδώ», Μάρτιος 2005), «από τη στιγμή της εκλογής του κ. Χριστόδουλου στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο, η “Χρυσοπηγή” προώθησε ή στήριξε τις εκλογές των Μητροπολιτών Καισαριανής κ. Δανιήλ, Κερκύρας κ. Νεκταρίου, Γλυφάδας κ. Παύλου, Μεσογαίας κ. Νικολάου, Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου, Εδέσσης κ. Ιωήλ και Κοζάνης κ. Παύλου»…
Το 2005 παρατηρούνται κλυδωνισμοί στην κορυφή της Ιεραρχίας από καταγγελίες σκανδάλων, με αποδέκτη τον τότε μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Δεν στοιχειοθετούνται οι κατηγορίες ούτε στο Συνοδικό Δικαστήριο όπου η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο, ούτε αργότερα από την εισαγγελία, αλλά το 2006 ο Καλλίνικος παραιτείται προβάλλοντας θέματα υγείας. Τον διαδέχεται ο Σεραφείμ (κατά κόσμον Xρήστος Μεντζελόπουλος), ο οποίος εκλέγεται μητροπολίτης Πειραιώς τον Φεβρουάριο του 2006.
Οταν το 2008 ο Χριστόδουλος έφυγε από τη ζωή στη μάχη διαδοχής του μετείχαν ο μητροπολίτης Σπάρτης Ευστάθιος, ο τότε μητροπολίτης Θηβών Ιερώνυμος (κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης, ο οποίος είχε περάσει από τη «Ζωή» αλλά στη συνέχεια κράτησε αποστάσεις), ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος ο οποίος είχε καταγραφεί στους «σκληρούς» (είχε τη στήριξη συντηρητικών ιεραρχών και κύκλων προσκείμενων στην οργάνωση του «Σωτήρος») και ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος. Ο Ιερώνυμος εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών τον Φεβρουάριο του 2008, με 45 ψήφους στον δεύτερο γύρο, έχοντας απέναντί του τον μητροπολίτη Σπάρτης.