Τα εγκλήματα από αστυνομικούς και η ρατσιστική συμπεριφορά ποτέ δεν έλειψαν στις ΗΠΑ. Ακόμη και στην εποχή Ομπάμα. Ομως ο πρωτογονισμός και η ωμότης του Τραμπ πήγαν την κατάσταση στα άκρα… Ταυτόχρονα, με την πανδημία φάνηκε η γύμνια της χώρας στον τομέα της υγείας. Αν συνυπολογιστούν η φτώχεια και η οικονομική ανισότης, συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ πάσχουν σοβαρά… Αυτά εν πολλοίς εμπεριέχονται στην επιστολή προς τον Θανάση Τ., συνάδελφο και φίλο που ζει στη Νέα Υόρκη.
Αγαπητέ Θανάση,
Σε ζήλευα που ζεις στη Νέα Υόρκη. Κι όταν κατάφερα να βρεθώ για διακοπές σ’ αυτήν τη συγκλονιστική πόλη είπα μέσα μου ότι θέλω να ζήσω στην Αμερική. Να ’χω ορμητήριο μια γειτονιά της Νέας Υόρκης, να χάνομαι στα αχανή της χώρας, από την ανατολική ακτή μέχρι πέρα στη δυτική, με αυτοκίνητο φυσικά, κι ας μην έχω τίποτε κοινό με τους πρωταγωνιστές του Χάντκε στο περίφημο βιβλίο του.
Δεν ήταν το περίφημο «αμερικανικό όνειρο», που ξέρουμε τι σημαίνει. Δεν ήταν αυτό που με συνήρπαζε. Ηταν ο Κέρουακ, ο Γκίνσμπεργκ και οι μπίτνικ, ο Ντος Πάσος και ο Φερλινγκέτι, ο Θορό και ο Φόκνερ, ο Ουίτμαν και ο Χεμινγουέι, ο Μάλκολμ Χ κι εκείνος ο αξέχαστος Αμπι Χόφμαν και τόσοι άλλοι. Ηταν επίσης οι χιλιάδες μουσικοί και, φυσικά, η γοητεία της ανυπέρβλητης Νέας Υόρκης.
Εμεινε όνειρο το «θέλω» μου, φίλε. Ευτυχώς, να λες. Γιατί, όπως έδειξαν τα χρόνια, η πραγματικότητα της Αμερικής είναι σκληρή για τους πολλούς. Πολύ σκληρή, ειδικά για μαύρους και Λατίνους αλλά και για άσπρους. Βγαίνεις από το σπίτι σου και δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις, καθώς εκεί έξω περιπολεί ο θάνατος από αφιονισμένα κουμπούρια μπάτσων ή οπλοφόρων που έχουν εικόνισμα τα πιστόλια.
Σαρκαστικό και τραγικό παράδοξο: το «αμερικανικό όνειρο» κατάντησε επιδίωξη επιβίωσης. Να φυλάγεσαι κάθε στιγμή για να μη σε φάει καμιά σφαίρα ή να παλεύεις για να βρεις να φας. Οπως, ας πούμε, τα 45 εκατομμύρια Αμερικανών που ζουν με κουπόνια για φαγητό. Κι άλλα 15 που αντιμετωπίζουν «διατροφική ανασφάλεια».
Και να ’ταν μόνα αυτά; Οπως έδειξε και η πανδημία, πρόσβαση στο σύστημα υγείας έχουν λίγοι. Ακόμη και χώρες φτωχές ή πτωχευμένες, όπως η Ελλάδα, βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα και προσφέρουν στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας. Αλλωστε εσύ που ζεις στη Νέα Υόρκη κι έχεις τους δικούς σου στην Αθήνα τα ξέρεις από πρώτο χέρι.
Πού, λοιπόν, όλα αυτά; Στην κοσμοκράτειρα! Στη χώρα του αμύθητου πλούτου, των φημισμένων πανεπιστημίων, της ιλιγγιώδους τεχνολογίας. Στη χώρα που διαφεντεύει την υφήλιο, που παρεμβαίνει όπου γουστάρει, που τιμωρεί απείθαρχους λαούς, που κουρσεύει θησαυρούς, όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου.
Τώρα που φλέγεται η Αμερική ήρθαν στην επιφάνεια και τα υπόλοιπα. Αυτά τα κινδυνώδη, τα γνωστά από παλιά. Που συνοψίζονται στις λέξεις «ρατσισμός», κυρίως εναντίον των μαύρων, και «κρατική τρομοκρατία» κι όχι απλώς βία εκ μέρους των αστυνομικών οργάνων.
Οπως σωστά επισημαίνεται, τα όργανα του κράτους (αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δικαστές) έχουν αναχθεί σε «μορφές ανυπέρβλητης αυθεντίας». Με το παραμικρό καταλήγεις στη φυλακή με βαριές ποινές, που συνήθως στερούν για χρόνια το εκλογικό δικαίωμα.
Αυτό και ποικίλα άλλα προσκόμματα αποσκοπούν στον αποκλεισμό φτωχών στρωμάτων και μειονοτήτων από τις εκλογές. Κι όπως έχει πει ο Μπαράκ Ομπάμα, «είμαστε η μόνη προχωρημένη δημοκρατία που συνειδητά αποθαρρύνει τους πολίτες από το να ψηφίζουν».
Οσο για τους δικαστές και το πώς κρίνουν κραυγαλέα παραπτώματα αστυνομικών, άσ’ τα να πάνε. Από τη δεκαετία του ’60 που ισχύει η «ειδική ασυλία» λίγοι αστυνομικοί τιμωρούνται για έκνομες πράξεις. Εξηγήσιμο: στην ανάδειξη των δικαστών μετρούν κυρίως κομματικά και ιδεολογικά κριτήρια…
Αυτά, φίλε μου. Α, και κάτι τελευταίο: πότε θα επιστρέψεις οριστικά στην Ελλάδα;
Το «αμερικανικό όνειρο» κατάντησε επιδίωξη επιβίωσης για τους πολλούς. Να φυλάγεσαι κάθε στιγμή να μη σε φάει καμιά σφαίρα ή να παλεύεις για φαγητό και περίθαλψη
