Η συμπλήρωση του διαστήματος των 100 ημερών, που συχνά θεωρείται περίοδος προσαρμογής για νέες κυβερνήσεις, βρίσκει τη χώρα σε μια πορεία ξέφρενης οπισθοδρόμησης, που λίγοι θα είχαν φανταστεί.
Για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Οι φανατικοί «Τραμπιστές» δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, των μεταναστών, την ισότητα των φύλων, την ελευθεροτυπία, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, τον διαχωρισμό των εξουσιών, την αυτονομία της επιστήμης και των Πανεπιστημίων. Αν ενδιαφέρονταν για όλα αυτά, τότε δεν θα είχαν ψηφίσει Ντόναλντ Τραμπ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ήταν άγνωστο χαρτί. Πολλά από τα κατορθώματά του των πρώτων 100 ημερών της δεύτερης θητείας είχαν προαναγγελθεί.
Απλώς κανείς δεν πίστευε ότι θα τα υλοποιήσει με τόση σφοδρότητα και ταχύτητα. Αλλά το βουνό των προεδρικών διαταγμάτων και αποφάσεων από τις πρώτες κιόλας ώρες μετά την ορκωμοσία του, έπρεπε να έχει ταρακουνήσει ακόμα και τους πιο καλοπροαίρετους ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν οδοστρωτήρα, που κινείται με ταχύτητα μονοθέσιου της Φόρμουλας 1. Είναι λοιπόν δύσκολο να φανταστεί κανείς τι άλλο έπεται.
Δημοκρατία υπό απειλή
Όταν κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα η αντίπαλός του Κάμαλα Χάρις είχε ερωτηθεί αν θεωρεί τον Τραμπ «φασίστα» είχε απαντήσει καταφατικά, κάτι που είχε ξενίσει πολλούς. Τώρα που κοκκινομάλης δισεκατομμυριούχος λες και έχει βαλθεί να αποδείξει του λόγου της το αληθές λίγοι τολμούν να ξεστομίσουν κάτι τέτοιο. Αλλά ολοένα περισσότεροι μιλούν για μια «δημοκρατία σε απειλή». Η χώρα μοιάζει να έχει μπει σε μια χρονομηχανή και να επιδιώκει να γυρίσει 100 (και βάλε) χρόνια πίσω, κάνοντας απλώς στάσεις στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της.
Αλλά είπαμε. Οι φανατικοί του Τραμπ δεν ασχολούνται με αυτό. Ο λόγος που οι μετρήσεις καταγράφουν πτώση της δημοφιλίας του είναι ότι η προσδοκία για υλοποίηση της υπόσχεσής του να δώσει «λεφτά στους φτωχούς» ξεφουσκώνει μαζί με τις προβλέψεις για άνοδο του πληθωρισμού, που θα κοστίσει μερικές χιλιάδες δολάρια ακριβώς για τους φτωχούς που τον πίστεψαν, λόγω ακατανόητων «οικονομικών» αποφάσεων, ντυμένων με έναν κίβδηλο «αμερικανισμό».
Το πρότυπο που βούλιαξε
Αυτό το δημοσκοπικό εύρημα δε λέει φυσικά κάτι για την ποιότητα της δημοκρατίας, σε μια χώρα που υποτίθεται ήταν το μεταπολεμικό πρότυπο μιας ρημαγμένης από τον εθνικισμό/ναζισμό Ευρώπης για ολόκληρες δεκαετίες, ένα πρότυπο που τώρα μοιάζει να βουλιάζει στο πιο βαθύ σημείο του Ατλαντικού. Γιατί όπως είπε στο δημοφιλές του podcast ο άλλοτε σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα, Νταν Πφάιφερ: «Αν η αντίδρασή μας στην απέλαση ενός πατέρα σε ένα γκουλάγκ του εξωτερικού είναι απλώς επιχειρήματα που βασίζονται σε δημοσκοπήσεις σχετικά με τους δασμούς, τότε ποιοι είμαστε τελικά; Τι είναι αυτό που υποστηρίζουμε;». Ο Πφάιφερ αναφερόταν στην υπόθεση του 29χρονου Αμπρέγο Γκαρσία, που απελάθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ, ενώ όλοι ήξεραν πού θα καταλήξει. Στα μπουντρούμια του δικτάτορα Ναγίμπ Μπουκέλε, που απλόχερα χρηματοδοτεί ο πολιτικός του φίλος Ντόναλντ Τραμπ για να του κάνει τις βρωμοδουλειές. Αρκεί η συμπαράσταση κάποιων Δημοκρατικών σε έναν νεαρό άνθρωπο που βρίσκεται αγκαλιά με το θάνατο;
Αλληλεγγύη στα λόγια εκδηλώθηκε και στη νεαρή Τουρκάλα Ρουμέισα Οζτούρκ που της αφαιρέθηκε η άδεια εισόδου και το δικαίωμα στο μεταπτυχιακό, αφού ένα επικριτικό σχόλιο για την πολιτική Νετανιάχου, ακόμα ενός «φίλου» του Τραμπ, αρκούσε για να την βαφτίσει τρομοκράτη. Αλλά έτσι κι αλλιώς ο τίτλος αποδίδεται πλέον εύκολα, σε όποιον τολμήσει να αντιμιλήσει, όπως οι διαδηλωτές κατά του Ίλον Μασκ επειδή στο περιθώριο των διαμαρτυριών τους κάποιοι έκαψαν Tesla. Οι πολιτικοί αντίπαλοι βαφτίζονται σε μια στιγμή «τρομοκράτες».
Δεν επιλέγεις πάντα τις μάχες σου
Eίναι τόσα πολλά τα παραδείγματα της προσπάθειας να ξηλωθεί το κράτος δικαίου, να οικοδομηθεί ένα «καθεστώς», που δεν υπάρχει ανάγκη να αρχίσεις να τα απαριθμείς. «Η δημοκρατία πεθαίνει μέρα μεσημέρι» όπως έγραψε η γερμανική Die Zeit. Και είναι πράγματι υποκριτικό να προφητεύουν κάποιοι ότι ο Τραμπ θα πέσει εξαιτίας της αποτυχίας του στην οικονομία. Το δηλητήριο που έσπειρε όμως στην κοινωνία δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι θα εξαφανιστεί από μόνο του.
Φυσικά και είναι αρκετοί αυτοί που τα βλέπουν και αναρωτιούνται πώς θα αντιδράσουν. Αλλά σε μια χώρα που είναι βαθιά διχασμένη εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία είναι παράδοξο να αναρωτιούνται ακόμα αν πρέπει να αντιδράσουν πιο δυναμικά και κυρίως πώς.
Ο προκάτοχός του Τραμπ, ο Τζο Μπάιντεν, χρειάστηκε κάπου 90 ημέρες για να ξεστομίσει την πρώτη κριτική του. Ίσως γιατί ξέρει ότι πίσω από την γέννηση ενός τέρατος υπάρχουν πάντα και οι ευθύνες εκείνων που δεν το είδαν να εκκολάπτεται. Όμως, όπως κατέληγε ο Πφάιφερ στο ήδη αναφερθέν σχόλιο του: «δεν μπορείς πάντα να επιλέγεις τις μάχες σου. Αυτή η μάχη για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου είναι απλώς πολύ σημαντική, οπότε πρέπει να αποδεχτούμε αυτή την πρόκληση».
Πηγή: Deutsche Welle
Διαβάστε επίσης:
Ο Τραμπ το τερμάτισε: Θα ήθελε να γίνει ο επόμενος πάπας… (Video)
Τραμπ: Ο Πούτιν ήθελε να καταλάβει την Ουκρανία, αλλά εξαιτίας μου δεν θα το κάνει
Αργεντινή: Δημόσιο πλέον το ψηφιακό αρχείο με τους Ναζί που βρήκαν καταφύγιο στη χώρα
Κίνα προς ΗΠΑ: «Δεν θα γονατίσουμε» – Ένα βίντεο του ΥΠΕΞ απάντηση στους δασμούς του Τραμπ
