Υπάρχουν πολλά «ύψη» από τα οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε μια κατόπτευση των Δεκεμβριανών. Από το ύψος του «Υμηττού» ή της «Πάρνηθας» θα βλέπαμε τα όσα ηρωικά και δραματικά εκτυλίχτηκαν επί 33 μέρες στην Αθήνα και την ευρύτερα την Αττική. Θέμα σχεδόν εξαντλημένο ιστοριογραφικά.
Επιλέξαμε να αφιερώσουμε το τεύχος στις διεθνείς εμπλοκές που επηρέαζαν καθοριστικά την κατάληξη Δεκεμβριανής σύγκρουσης. Για να αντιληφθούμε τους πραγματικούς συσχετισμούς προτιμήσαμε μια «αεροφωτογραφία» που να πιάνει όλη τη γηραιά ήπειρο των δυο στρατοπέδων. Όχι με όρους ελληνικών συσχετισμών, αλλά από πλευράς διεθνών προτεραιοτήτων της αντιχιτλερικής Συμμαχίας. Που νικούσε αλλά δεν είχε ακόμη νικήσει. Που βρισκόταν ακόμη 5 μήνες δρόμο από το Βερολίνο.
Του Τσόρτσιλ που θεωρούσε αδιανόητο να απωλέσει τους δρόμους προς το Σουέζ. Του Στάλιν που μέσα σε 25 χρόνια είχε δει δυο γερμανικές εισβολές και ήθελε το «πολωνικό μαξιλάρι» το οποίου θα κρατούσε τη γερμανική λόγχη όσο γίνεται πιο μακριά από τη Μόσχα. Βήμα-βήμα αναγνώρισε το προβάδισμα του Βρετανού πρωθυπουργού στα ελληνικά πράγματα. Κι εκείνος κατάπιε κυνικά την απώλεια της Πολωνίας για την οποία είχε αρχίσει το 1939 τον πόλεμο.
Η οπτική του τεύχους δεν συνιστά ασέβεια προς την αυτοθυσίας που επέδειξαν οι ΕΛΑΣίτες και ΕΠΟΝίτες απέναντι στο πάνοπλο βρετανικό Ιμπέριουμ. Αυτοί που ανάγκασαν τον Τσώρτσιλ να ομολογήσει πως είχε πέσει έξω όταν έλεγε πως θα διαλύονταν με την πρώτη ομοβροντία από τα κανόνια του Σκόμπι. Ούτε καταφεύγει στο «ευκολάκι» της επίρριψης ευθυνών στην, τάχα μου, «ανίκανη ηγεσία του ΚΚΕ». Των ίδιων ανθρώπων που έφεραν εις πέρας μια νικηφόρα κι ανεπανάληπτη Αντίσταση εναντίον του κατακτητή. Στο τέλος-τέλος δεν προσχωρεί στον εύκολο αναθεματισμό του Σοβιετικού στρατάρχη που εκπροσωπούσε μια χώρα που μετρούσε πάνω από 25.000.000 νεκρούς.
