Τα ονόματα με αλφαβητική σειρά: Νάσος Ηλιόπουλος, Κώστας Μπακογιάννης. Δύο αντίπαλοι στη μάχη για να κερδίσουν την ψήφο των Αθηναίων. Και οι δύο θέλουν να γίνουν δήμαρχοι.
Ήταν πολύ θετικοί σ’ αυτο το ιδιότυπο «debate» για το viewtag.gr
Η διάθεσή μου ήταν να γνωρίσουμε τους δύο υποψηφίους και ελπίζω να το δείτε αυτό στις απαντήσεις που πολύ ευγενικά δέχτηκαν να μου δώσουν.
Το “παιχνίδι” ήταν απλό: Ίδιες ερωτήσεις και στους δύο.
Το βαρύ πρόγραμμα όλων μας ήταν μονόδρομος οπότε οι ερωτήσεις και απαντήσεις στάλθηκαν μέσω μέιλ και γι’ αυτό δεν υπάρχει συνέχεια σε θέματα που θίγουν.
Πάμε λοιπόν να …ακούσουμε τους δύο υποψηφίους Δημάρχους να μιλάνε για την δική τους Αθήνα, αλλά και ο ένας για τον άλλον.
Ποια είναι η πιο παλιά σας ανάμνηση περπατώντας στην Αθήνα;
Νάσος Ηλιόπουλος:
Οι τούμπες με το ποδήλατο που είχα πάρει δώρο για τα Χριστούγεννα και η μπάλα μέχρι εξάντλησης στο παρκάκι πίσω από τα σχολεία στη γειτονιά μου στα Κάτω Πατήσια. Περνάω ακόμα από εκεί και βλέπω ότι ο δήμος έχει βάλει εμπόδια που δεν επιτρέπουν το παρκάρισμα, αλλά δυστυχώς την ίδια στιγμή δεν επιτρέπουν το παιχνίδι.
Κώστας Μπαγκογιάννης:
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν, αλλά μια χρονιά, δεκαετία 80, είχε ρίξει χιόνι μέσα στην Αθήνα και τελευταία στιγμή μας είπαν ότι δεν θα έχουμε σχολείο. Εμείς όμως είχαμε ήδη κατέβει στη στάση του σχολικού με την αδερφή μου και μας θυμάμαι με τις σάκες, να τρέχουμε μέσα στα στενά του Παγκρατίου, γύρω από την πλατεία Προσκόπων, ήταν και πρωί, λίγο σκοτεινά, με τα πρώτα φώτα της πόλης να ανάβουν. Λόγω χιονιά (που δεν είμασταν μαθημένοι), δεν είχε και πολλά αυτοκίνητα, οι άνθρωποι μου φαινόταν ότι όλοι χαμογελούσαν και υπήρχε μια αίσθηση ελευθερίας τρομερή!
Ποιο τραγούδι όταν το ακούτε σας θυμίζει την Αθήνα και πώς αποκτήσατε αυτόν τον «σύνδεσμο»;
Νάσος Ηλιόπουλος:
Το καλοκαίρι του 2000 εγώ τελείωνα το σχολείο και οι Radiohead έφταναν στην Αθήνα για τις δύο συναυλίες στον Λυκαβηττό. Με την παρέα μου είχαμε κανονίσει την πρώτη μέρα να ανεβούμε στα βραχάκια και τη δεύτερη να έχουμε εισιτήριο. Θυμάμαι ότι η εικόνα με όλους εμάς σκαρφαλωμένους έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στο γκρουπ, που τη δεύτερη μέρα αφιέρωσαν το Karma Police στους ανθρώπους των βράχων. Ξέρω ότι είναι κάπως παράξενος ο συνειρμός, αλλά από τότε αυτό είναι το αθηναϊκό μου τραγούδι!
Κώστας Μπακογιάννης:
«Αυτή που περνάει» του Φοίβου Δεληβοριά. Όχι μόνο για την περιγραφή της πόλης, αλλά κυρίως για αυτόν τον κορυφαίο στίχο «ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα». Που όταν πρωτοβγαίναμε με τη Σία και πηγαίναμε σε διάφορα μέρη στο κέντρο, όταν την έβλεπα να έρχεται αυτό τον στοίχο σκεφτόμουν. Γιατί τελικά, μια πόλη είναι οι άνθρωποί της, οι άνθρωποι που αγαπάμε και όσα ζούμε μαζί τους μέσα σ’αυτή. Στιγμές είναι η πόλη, κι εμείς εδώ, απλώς να τις ντύσουμε λίγο καλύτερα προσδοκούμε τελικά.
Ποιες είναι σήμερα οι βασικές πιάτσες πρέζας στην Αθήνα, τις έχετε περπατήσει, και τι οργανώνετε ώστε να λύσετε το πρόβλημα αυτό;
Νάσος Ηλιόπουλος:
Ξέρω την απάντηση γιατί περπατάω από παιδί στην πόλη. Ξέρω την πλατεία Βάθης, τα στενά της Ομόνοιας, το Μεταξουργείο, το παρκάκι της Νομικής. Και η εικόνα που έχω, ενδυναμώνει την πεποίθησή μου ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε στο δρόμο της καταστολής που οδηγεί απλά σε χωρική μετάθεση της πιάτσας κάθε τόσο.
Ξέρω επίσης ότι ο Δήμος, κανένας Δήμος, από μόνος του δεν αρκεί. Αλλά ο Δήμος μπορεί να κάνει πολλά. Η Ανοιχτή Πόλη, η παράταξη την οποία εκπροσωπώ, έχει καταρτίσει εδώ και χρόνια ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παρέμβασης για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ουσιοεξάρτησης βασιζόμενο και στην διεθνή εμπειρία.
Τα βήματα είναι συνδυαστικά και ξεκινάμε από την πρόληψη μέσω ενημέρωσης, τη δουλειά στο δρόμο (street work) με στόχο την καταγραφή και τη συστηματική επαφή με τους χρήστες, την οριοθέτηση χώρων εποπτευόμενης χρήσης, τη δημιουργία ξενώνων βραχείας φιλοξενίας ιδιαίτερα για χρήστες που είναι και άστεγοι και καταλήγουμε σε προγράμματα κοινωνικής ένταξης με στόχο την επανασύνδεση με το εκπαιδευτικό σύστημα και την ένταξη στην εργασία.
Θα επιμείνω στους χώρους εποπτευόμενης χρήσης: είναι μέτρο που διασφαλίζει την αξιοπρέπεια των τοξικοεξαρτημένων, εμπεδώνει την ασφάλεια των πολιτών και θέτει όρια στην σημερινή προβλητική εικόνα με τις πιάτσες.
Κώστας Μπακογιάννης:
Πριν από λίγους μήνες, πήγαμε με την οργάνωση steps χαμηλά στην Χαλκοκονδύλη και στην Ιάσωνος… Είναι τετριμμένο προφανώς αυτό που θα πω, αλλά γύρισα άρρωστος. Μου πήρε καιρό να συνέλθω και για να σας είμαι ειλικρινής, αρκετά πράγματα, ακόμα και στην ανατροφή των παιδιών μου, τα είδα διαφορετικά.
Ας ξεκινήσω από το προφανές: ας διαχωρίσουμε επιτέλους, στα κεφάλια μας πρωτίστως, την αντιμετώπιση του εμπόρου από το ανθρώπινο ράκος που είναι ο χρήστης. Εμείς πιστεύουμε ότι η στρατηγική του Δήμου για τα ναρκωτικά πρέπει να τοποθετεί στο επίκεντρό της τον χρήστη. Γι αυτό και προτείνουμε την δημιουργία κλειστών ελεγχόμενων χώρων χρήσης, σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση του street work, την διασύνδεση του χρήστη με τις κοινωνικές και νοσοκομειακές υπηρεσίες που χρειάζεται (και η συνοδεία του σε αυτές) καθώς και την υποστήριξή του για την έκδοση των απαιτούμενων εγγράφων.
Μπορούμε επίσης να βοηθήσουμε πολύ ως δήμος στη δημιουργία δομών φιλοξενίας άστεγων χρηστών. Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις πολλές πρωτοβουλίες που θέλουμε να πάρουμε.
Ζούμε στη μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει εθνική στρατηγική στο θέμα των ναρκωτικών. Και είναι λόγος παραπάνω να αποκτήσουμε ως Δήμος. Σύμφωνα με τις τελευταίες μελέτες, η Αθήνα αντιμετωπίζει το πρόβλημα αυτό περισσότερο από κάθε άλλη πόλη.
Οι πεζόδρομοι της Αθήνας, δε λέω του κέντρου (της μόστρας) είναι πολύ ρυπαροί. Αν μάλιστα είναι πεζόδρομοι με σκάλες η κατάσταση είναι θλιβερή για τους περαστικούς άθλια για τους μόνιμους κατοίκους. Πώς θα καθαρίσετε την πόλη;
