Ενας ξεχωριστός αποχαιρετισμός στον Ηλία Λογοθέτη μέσα από τις αναμνήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του.
Εφυγε από τη ζωή, δύο μήνες πρoτού συμπληρώσει τα 85 του χρόνια (ήταν γεννημένος τον Απρίλιο του 1939), ο Ηλίας Λογοθέτης, ένας από τους καλύτερους και δημοφιλέστερους Ελληνες ηθοποιούς. Ενας ηθοποιός που ήταν κυριολεκτικά η προσωποποίηση τής πιο ευρείας γκάμας στην τέχνη της υποκριτικής, εφόσον αν σταχυολογήσει κάποιος τις δουλειές του θα διαπιστώσει πως περνούσε με μοναδική άνεση από τον Γεώργιο Φάντε της «Βαβυλωνίας» του Διζικιρίκη και από τον συνταγματάρχη στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Αγγελόπουλου στον ρόλο τού Πάνου στα «Παιδιά της χελιδόνας» του Βρεττάκου και στον Γεώργιο Βιζυηνό –ο ρόλος της ζωής του– και στο «Μόνον της ζωής του ταξείδιον» του Παπαστάθη. Και ενδιαμέσως έκανε συνεργασίες με τον Θανάση Βέγγο, με τον οποίο τους έδενε μεγάλη αλληλοεκτίμηση, με τους θιάσους Γιάννη Φέρτη – Ξένιας Καλογεροπούλου και Κώστα Ρηγόπουλου – Κάκιας Αναλυτή, με το «Αμφιθέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου και με την Αλίκη Βουγιουκλάκη («Οθέλλος» και «Βίκτωρ – Βικτώρια» αντιστοίχως), αλλά και περάσματα από καλτ κωμωδίες της δεκαετίας του 1980, σαν τη «Μια παπαδιά στα μπουζούκια» και την «Γκαρσονιέρα για δέκα». Διότι ο Λογοθέτης οπουδήποτε κι αν έπαιζε –θέατρο, σινεμά ή τηλεόραση– έπλαθε μοναδικούς χαρακτήρες και κέρδιζε την αγάπη του κοινού. Χαρακτηριστική η φωνή του, που θα του επέτρεπε να γινόταν κάλλιστα λυρικός τραγουδιστής εάν δεν ακολουθούσε την υποκριτική, μα πιο χαρακτηριστικό το βλέμμα στα γαλάζια του μάτια, το οποίο μπορούσε να είναι δραματικό και εσωστρεφές και ταυτόχρονα γελαστό και ανοιχτόκαρδο.
«Λο-γο-θέ-της»!
Ο Γιώργος Διζικιρίκης ήταν ο σκηνοθέτης που τον πήρε από τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» και του έδωσε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στη «Βαβυλωνία» (1970) του Δημήτριου Κ. Βυζάντιου. Η κόρη του σκηνοθέτη, Ράνια Διζικιρίκη, θυμάται πως την ίδια χρονιά ο Λογοθέτης και ο Κούρκουλος ήταν συνυποψήφιοι για το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης – ο Λογοθέτης για τη «Βαβυλωνία» και ο Κούρκουλος για τον «Αστραπόγιαννο» του Νίκου Τζίμα. Τελικά το κέρδισε ο Κούρκουλος, όμως, στην τελετή απονομής των βραβείων σύσσωμη η αίθουσα φώναζε ρυθμικά «Λογο-θέ-της»! Κι όταν αρκετά χρόνια αργότερα η Ράνια τον πέτυχε κάπου τυχαία και την αναγνώρισε, άρχισε να της κάνει καντάδα με αγαπημένα του ιταλικά τραγούδια.
Μνήμες από την τραγουδιστική ιδιότητα του Ηλία Λογοθέτη ανασύρει και ο Γιώργος Κοτσμανίδης, μουσικός κάποτε στο συγκρότημα Σπυριδούλα του Παύλου Σιδηρόπουλου. Εποχή μεταπολίτευσης και είχε στηθεί ένα γλέντι με αντάρτικα τραγούδια στην μπουάτ «Λήδρα». Ο Λογοθέτης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Γιάννης Γιοκαρίνης και ο Νίκος Ζιώγαλας διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, πότε στον εθνικό ύμνο και πότε σε αντάρτικα άσματα. Εκτός από το «Αβάντι πόπολο» και το «Μπέλα τσιάο», ο Λογοθέτης τραγουδούσε με τη στεντόρεια φωνή του και μ’ έναν «ιταλιάνικο» τρόπο ακόμη και τον «Μπελογιάννη», ξεσηκώνοντας το νεανικό κοινό της μπουάτ. Την ίδια περίοδο ο Κοτσμανίδης θυμάται πως ο Λογοθέτης του είχε χαρίσει ένα βινύλιο με το «Supermarket» του Λάκη Καραλή και του τραγουδούσε τους περίφημους στίχους: «Στη γραμμή του κόμματος κάποιος είν’ αόμματος»…
«Ηταν αποκάλυψη»
Ανατρέχω στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το μακρινό πια 2001 και στο «Μόνον της ζωής του ταξείδιον» του Λάκη Παπαστάθη. Η ταινία σάρωσε τα βραβεία και ο Λογοθέτης ήταν εκεί με το χαρακτηριστικό ινδικό κασκέτο του να καταχειροκροτείται από το κοινό της αίθουσας για τη συγκλονιστική ερμηνεία του στον διπλό ρόλο του Γεωργίου Βιζυηνού και του παππού. Η Εύη Ζαφειροπούλου, που τιμήθηκε με βραβείο μακιγιάζ για τη συγκεκριμένη ταινία, αλλά και η ενδυματολόγος Μιράντα Θεοδωρίδου, βοηθός του Γιώργου Γεωργίου στα σκηνικά και τα κοστούμια, θυμούνται έναν γλυκύτατο άνθρωπο που είχε γίνει ένα με τον ρόλο του Βιζυηνού: «Ενώ ήταν άκρως επικοινωνιακός με όλο το συνεργείο, ήθελε και την απομόνωσή του, τη μοναξιά που διεκδικούσε, λίγο πριν ο Λάκης πει “Μοτέρ”. Αμέσως μετά έπαιζε με όλο του το είναι, με τον λόγο του, με τα μάτια του, μέχρι και με τα νύχια του». Κάτι παρεμφερές είχε εξομολογηθεί σε μένα και η αείμνηστη Μαίρη Χρονοπούλου, που είχαν παίξει μαζί στα «Παιδιά της χελιδόνας» (1987) του Κώστα Βρεττάκου: «Τον Ληναίο, τον Αλεξανδράκη και τον Διαμαντόπουλο τους γνώριζα προσωπικά από τον εμπορικό κινηματογράφο. Αποκάλυψη ήταν για μένα ο Ηλίας Λογοθέτης που αν και νεότερός μας διέθετε τη στόφα του παλιού ηθοποιού. Τη μια στιγμή κάναμε πλάκα μεταξύ μας και την άλλη χανόταν απ’ όλους, σαν να ήθελε να υποβάλει τον εαυτό του στο κλίμα της σκηνής που θα έπαιζε».
Ο Ηλίας Λογοθέτης αφήνει πίσω τη σύζυγό του, Μαρία Ζαχαρή, και τον γιο του Αλέξανδρο Λογοθέτη που ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του στην υποκριτική. Πάνω απ’ όλα, όμως, αφήνει ένα μεγάλο έργο σε κινηματογράφο και τηλεόραση, μέσα απ’ το οποίο δεν θα ξεχαστεί και θα μνημονεύεται σαν ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες ηθοποιούς. Οι στίχοι του Γεωργίου Βιζυηνού, με τους οποίους τον αποχαιρέτισε η σύντροφος της ζωής του μέσα από τα social media, αποκτούν βαρύνουσα σημασία: «Μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου».