Ο φοιτητής του τμήματος Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου, ΕΚΠΑ, γράφει για την πανδημία και την αντιμετώπισή της από την κυβέρνηση με κατασταλτικό πνεύμα
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως είµαι πολύ άτυχος να είµαι 19 χρόνων το 2020. Το καλοκαίρι του 2019 –το καλοκαίρι που τελείωσα το σχολείο και ψήφισα πρώτη φορά όντας πια ενήλικος– γνώρισα πολύ γρήγορα τις προθέσεις της νέας τότε κυβέρνησης.
Στις 31 Αυγούστου φυγάδευα την αδερφή µου από την πλατεία Εξαρχείων όπου βρισκόµασταν σε συναυλία. ∆εκάδες κόσµου, µαζί κι εγώ, γίναµε θύµατα απρόκλητης χρήσης χηµικών ουσιών και εγκαταλείψαµε τον χώρο. Τότε πίστευα πως τα γεγονότα αυτά ήταν µια σύντοµη επίδειξη δύναµης και εξουσίας από την κυβέρνηση και τους πιστούς υπαλλήλους της (ΕΛΑΣ).
∆εν πέρασε πολύς καιρός µέχρι που άρχισα να ακούω για ξυλοδαρµούς, ξεγυµνώµατα, διάλυση συναυλιών και γενικότερα για µια αίσθηση τροµοκρατίας και αστυνοµοκρατίας.
Ο πόλεµος είναι κάτι που ευχόµαστε να µη ζήσουµε ποτέ. Και όµως, κυκλοφορώντας στο κέντρο της Αθήνας έχω νιώσει πολλές φορές να απειλούµαι από αυτούς που πληρώνονται για να µε προστατέψουν. Στα τέλη του 2019 και στις αρχές του 2020 είδαµε να καταστρέφονται καταλήψεις προσφύγων, να καταργείται το άσυλο των σχολών µας. Είδαµε φαινόµενα όπως η απειλή προς φοιτητή µε όπλο στην ΑΣΟΕΕ. Είδαµε την απόβαση στη Μυτιλήνη και τη βία των ΜΑΤ σε πολίτες του νησιού. Είδαµε την κυβέρνηση να θέτει αυθαίρετα τις διαδηλώσεις εκτός νόµου.
Και ερχόµαστε στο σήµερα. Ένα σήµερα όπου η Covid-19 µας έχει κάνει να ξεχάσουµε λίγο αυτά τα θέµατα και να ασχοληθούµε µε την υγεία και την οικονοµία τόσο της χώρας µας όσο και του κόσµου. Ένα σήµερα όπου η κυβέρνηση πληρώνει για οτιδήποτε άλλο εκτός από ιατρικό προσωπικό και εξοπλισµό. Ένα σήµερα όπου προκλητικά απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις στοχευµένα για το τριήµερο της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ένα σήµερα όπου για όλα φταίνε οι νέοι. Ανάµεσά τους κι εγώ.
