Για να συντονίσεις ένα έργο χρειάζονται δύο –καθόλου απλά– πράγματα: να έχεις τις απαραίτητες ικανότητες και τα ανάλογα διαπιστευτήρια για τη θέση.
Για να συντονίσεις το κυβερνητικό έργο θα πρέπει να σου αναγνωρίζει αυτές τις ικανότητες ο «αρχηγός» και να σε αναγνωρίζουν ως αντ’ αυτού οι υπουργοί που συντονίζεις, συχνά υποβαθμίζοντας ακόμη και την παρουσία τους.
Βασικά λοιπόν, ως συντονιστής του κυβερνητικού έργου, ο πρώην διευθυντής του ΣΕΒ Ακης Σκέρτσος πήρε τη «δουλειά» γιατί μπορεί να την κάνει όπως θέλει ο Μητσοτάκης και γιατί τα μέλη της κυβέρνησης, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποδέχονται ότι είναι ο «αντ’ αυτού». Γνωρίζουν δηλαδή πως ό,τι πουν θα φτάσει με τον «τρόπο του Σκέρτσου» στα αυτιά του Μητσοτάκη και ό,τι λέει ο Μητσοτάκης θα φτάσει –επίσης με τον «τρόπο του Σκέρτσου»– σε αυτούς και, καμιά φορά, μέσα από τις δημόσιες δηλώσεις του υφυπουργού και σε εμάς. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και η παρέμβαση Σκέρτσου στη δίκη των δολοφόνων και βιαστών της Ελένης Τοπαλούδη.
Δεν έχει σημασία εάν ο Μητσοτάκης γνωρίζει τι είναι «λαϊκή απογευματινή» και εάν τα δικαστήρια πρέπει να είναι ή να μην είναι κάτι τέτοιο. Αυτός ο τρόπος επίθεσης στην εισαγγελέα της έδρας και η προσπάθεια μείωσής της είναι απλώς ο «τρόπος του Σκέρτσου», που θεωρεί προφανώς ότι οι δίκες είναι μια παράσταση η οποία όμως δεν πρέπει να είναι λαϊκή!
Το ζήτημα είναι ότι ο κάθε Σκέρτσος, γνωρίζοντας τη θέση του, δεν θα μιλούσε καν και δεν θα επιτίθετο στον «δικαστικό λαϊκισμό» χωρίς άδεια. Επομένως, είναι ο Μητσοτάκης αυτός που προειδοποίησε τους δικαστές ότι θα χρειαστεί «να λάβουν αντιδημοφιλείς αποφάσεις» ακόμη και «κόντρα στις προσωπικές τους απόψεις». Κάτι δηλαδή σαν να είσαι «πράσινος» δικαστής του ΣτΕ και να λες «ναι» στους νόμους του Χατζηδάκη.
