Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, της σπουδαίας Ελληνίδας ποιήτριας της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Τη θυμόμαστε με ένα από τα ωραιότερα ποιήματά της.
Η ζωή μου σαν ένα πλοίο
Η ζωή μου σαν ένα πλοίο·
ο έρωτας η θάλασσα τριγύρω.
Εσύ, ακουμπισμένος στην κουπαστή
γέρνεις το βλέμμα ως ο βυθός
να μοιάζει πως πηδά
για να σε συναντήσει μες στα μάτια…
Χάνονται στ’ αμπάρι
οι παλιές φωνές
όπως το δελφίνι σου απαλό,
ολόδροσο στου λόγου τα παιχνίδια,
βοηθάει με θείες ψευτιές
τα ιστία που μας πάνε.
Αρμενίζοντας δεν έχω τίποτα
να χάσω ή να κερδίσω
γλιστράω με τον ελάχιστο χρόνο μου
πάνω απ’ τους δαιδάλους με τα φύκια
όπου οι πνιγμένοι σέρνονται
σε μεταθανάτιους περιπάτους.
Η ζωή μου σαν ένα πλοίο·
στην κρύα κουβέρτα
ώρες κατάμονη
μες στο μυαλό μου
γλείφω τα μέλη σου
ως το πρωί που ξημερώνομαι
σε γνωστά λιμάνια:
«Τό πρώτο φιλί»
«Η άπληστη αγάπη»
«Η ανία»
«Ο χωρισμός»
τοπωνύμια με τη λίγη πειστικότητα
που έχει η πείρα όλη.
Ω, μπές μέσα μου
και τράβα με
σ’ όσα ναυάγια σχεδίαζες έψές
γλυκά χαμογελώντας μες στον ύπνο σου,
με το ’να χέρι χαμηλά
το άλλο στήν καρδιά
σαν να μιλούσες τρυφερά
με τα τελώνια.
Κι όπως φωτισμένα
τα βραδινά νησιά
καρφώνουν τις πόρπες τους στή νύχτα,
θε να με σκίζεις με τά δικά σου τά κουπιά
θε να μέ πλές γιά τελευταία φορά,
πριν πέσει το σκοτάδι μου
και τα κατράμια δάκρυά μου
χυθούν στό φως σου όλο επάνω.
