Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη η σύντροφός του θυμάται με συγκίνηση τον άνθρωπο, τον αθλητή, τον σύζυγο, τον πατέρα.
Ο χρόνος κυλά και κυλά γρήγορα. Κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, γιατρεύει πληγές και αφήνει τις όμορφες αναμνήσεις. Όμως κάποιοι άνθρωποι θα φωτίζουν για πάντα τον δρόμο μας, όσος χρόνος κι αν περάσει. Και ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρός μου και όλων μας.
Σύντομη αλλά τόσο σπουδαία η ζωή του. Η αθλητική του πορεία από τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα μάθημα προς όλους να μην τα παρατούν. Το σπάσιμο του ποδιού του στο Σίδνεϊ το 2000 και οι διαβεβαιώσεις των γιατρών του ότι «κοίτα, αγόρι μου, δεν θα ξαναπαίξεις τάε κβον ντο» ήταν η σπουδαία αρχή μιας τεράστιας πορείας και καριέρας. Το υποτιθέμενο άδοξο τέλος της, που βιάστηκαν να προβλέψουν οι γιατροί ή υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο Αλέξανδρο Νικολαΐδη, δεν συνέβη ποτέ.
Δίπλα του βρέθηκε από την πρώτη στιγμή ο αθλητίατρος Σίμος Γαλιτσάνος, τον πήρε από το χέρι και του είπε: «Εμπιστεύσου με, θα ξαναπαίξεις». Μέσα σε ένα χρόνο ο Αλέξανδρος ήταν ξανά όρθιος. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το 2004, το back to back 2008, ο Αλέξανδρος γράφει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του ελληνικού τάε κβον ντο ως ο αθλητής με τα περισσότερα ολυμπιακά μετάλλια στο άθλημα και τις περισσότερες συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, με κορυφαία στιγμή στην καριέρα του την είσοδό του ως σημαιοφόρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Οι επιτυχίες και οι μάχες του δεν σταματούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα παγκόσμια και τα πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα ο Αλέξανδρος σάρωνε τα μετάλλια και κέρδιζε την εκτίμηση κορυφαίων χρυσών συναθλητών του παγκόσμιας κλάσης, όπως του Πασκάλ Ζεντίλ και του Στίβεν Λόπεζ.
Ο Αλέξανδρος όμως σε όλα τα τουρνουά κέρδιζε κάτι παραπάνω από μετάλλια και διακρίσεις. Κέρδιζε την αγάπη των συναθλητών του. Η απλότητα και η ταπεινότητά του κατά τη διάρκεια των αγώνων, η χαμογελαστή του φιγούρα και η αγνότητα του χαρακτήρα του τον έκαναν έναν από τους πιο αγαπητούς αθλητές.
Αν ζητούσαν από μένα να διαλέξω την κορυφαία στιγμή του ως αθλητή, θα σας έλεγα το 2004 μες στο Φάληρο. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε την ήττα του, για την οποία δεν ήταν προετοιμασμένος ούτε να συμβεί αλλά ούτε με αυτό τον τρόπο, λέει όσα κανείς θέλει να ξέρει για τον τεράστιο αθλητή Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Το ήθελε πολύ αυτό το χρυσό ο Αλέξανδρος. Το ήθελε από το 2000, το ήθελε γιατί ήταν εντός της Ελλάδας, το ήθελε γιατί άξιζε να το πάρει.
Ομως έχασε στον τελικό και πήρε το αργυρό. Εχασε γιατί είναι μέσα στο παιχνίδι και αυτό. Το στάδιο γιουχάιζε τον Κορεάτη Μουν και ο Αλέξανδρος σήκωσε το χέρι του δείχνοντας στο στάδιο ποιος είναι ο νικητής. Τα γιουχαΐσματα έγιναν αυτομάτως χειροκροτήματα και συγκίνηση. Αυτή η στιγμή θα πρέπει να διδάσκεται σε κάθε άθλημα, σε κάθε αθλητή που ξεκινά τώρα, ως το πρώτο και σημαντικότερο μάθημα για έναν αθλητή. Αν δεν μπορέσει να κατανοήσει την αξία αυτής της στιγμής, ας μην ξεκινήσει ποτέ αθλητισμό.
«Η ζωή είναι ένας μακελάρης» μου είχε πει ένας φίλος του λίγες μέρες μετά την απώλειά του, «δεν έχει λογική, χτυπά τυφλά και δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτιέσαι γιατί».
Εκείνες οι δυσκολίες του πρωταθλητισμού για τον Αλέξανδρο έμοιαζαν τελικά παιχνιδάκι μπροστά στην τελική μάχη που έμελλε η μοίρα να του φέρει. Την πραγματική μάχη ζωής.
Ακόμη και σήμερα θα σας πω, σίγουρη όσο ποτέ, ότι ο Αλέξανδρος δεν έχασε καμία μάχη. Μέχρι και το τελευταίο βράδυ που έφευγε, που του έμεναν λίγες ώρες και ανάσες ζωής, ήταν ο δυνατός εκείνος άνθρωπος του 2000 που ήθελε να διαψεύσει τις προβλέψεις των γιατρών. Το ένιωσα, το είδα με τα μάτια μου να συμβαίνει και αυτό είναι και το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ, μετά τα παιδιά μας. Η επιμονή του, η θέλησή του να μην τα παρατήσει.
Πολλοί με ρωτάνε από τότε και για τη δική μου δύναμη, πώς μπόρεσα να σταθώ όρθια, να μην τα παρατήσω: Γιατί είδα τι θα πει πραγματική θέληση, είδα τι θα πει μάχη μέχρι το τέλος. Και γιατί το δώρο που μου άφησε ήταν ακριβώς αυτό. Μια τεράστια ευχή να πάρω έστω λίγη από αυτήν τη δύναμή του, λίγη από την τεράστια θέλησή του.
Την πήρα εκείνο το ξημέρωμα της μαύρης Παρασκευής 14 Οκτωβρίου στις 7 π.μ. Οταν κοίταξα έξω από το παράθυρο και κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν θα είναι πια ίδιος χωρίς εκείνον, όχι μόνο για εμάς αλλά για ολόκληρη την Ελλάδα. Και αυτό το δώρο δεν θα το αφήσω ποτέ από τα χέρια μου.
Σημείωση: Τα μετάλλια του Αλέξανδρου, αφού δημοπρατήθηκαν, επιστράφηκαν στην οικογένειά του και εκτίθενται πλέον στα Ολυμπιακά Μουσεία Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
Διαβάστε σχετικά: «Δύο χρόνια χωρίς το χαμόγελό σου»: Η συγκινητική ανάρτηση της Δώρας Τσαμπάζη για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη
