Η Δώρα Χρυσικού είναι μια γυναίκα που πολλές φορές την έχουμε θαυμάσει. Καλή ηθοποιός, αγωνίστρια και πάντα στο πλευρό όλων όσων έχουν ανάγκη. Η καριέρα της ξεκίνησε με έναν αφορισμό. Δεκατεσσάρων ετών πρωταγωνιστεί στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού», του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και μαζί με όλο το συνεργείο δέχεται τα πυρά του Μητροπολίτη Φλωρίνης. Μετά, Όπερα της Στουτγάρδης, Λονδίνο, Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης και η αναγνώριση δεν άργησε να έρθει. Προσωπικά, την γνώρισα μέσα από το #metoo. Ήταν, τότε που πήρε μαζί με τον Νίκο Ψαρρά ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ζέτας Δούκα. Της είχα στείλει ένα μήνυμα για να διευκρινίσω μέρος δηλώσεων της και μου απάντησε αμέσως. Μέχρι, τότε δεν είχαμε μιλήσει άλλη φορά. Την είχα πετύχει πολλές φορές στο εφετείο κατά την διεξαγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής και σε άλλες αλληλέγγυες δράσεις να δίνει κουράγιο σε όλους και να μας κερνάει κουλούρι Θεσσαλονίκης. Για όσους την γνωρίζουμε λίγο καλύτερα ξέρουμε και τον αγώνα που έχει δώσει στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, στις φυλακές Αυλώνα με ανήλικους χρήστες και στον Σύλλογο Φλόγα, που βοηθά παιδιά που πάσχουν από Νεοπλασματική ασθένεια.
Πριν, λίγο καιρό η Δώρα έκανε γνωστό πως πάσχει από καρκίνο των ωοθηκών . Έτσι, απλά και απόλυτα. Ούτε, επάρατη νόσος, ούτε ανίατη, ούτε η παλιοαρρώστια. Καρκίνος τρομακτικός και αναιδής, μα όχι ανίκητος. Το έμαθε όταν ήταν σε διαδικασία εξωσωματικής «Ουσιαστικά ένα αγέννητο παιδί μου έσωσε τη ζωή», θα πει αργότερα. Από την αρχή αυτής της δύσκολης διαδρομής η Δώρα δεν έκρυψε ούτε το πόσο πονούσε ούτε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Έπρεπε να κάνει δυο χειρουργεία, να διαχειριστεί την δημόσια εικόνα της και πάνω από όλα έπρεπε να ζήσει. Από τις συνεχόμενες χημικοθεραπείες έχασε τα μαλλιά της, όμως ούτε τότε κρύφτηκε. Παρούσα, να μιλάει και να δίνει ελπίδα σε όλες και όλους τους καρκινοπαθείς. Να βάζει τέλος στο ταμπού και στο στίγμα της αρρώστιας. Ειδικά, για τις γυναίκες το πλήγμα είναι πολυεπίπεδο. Έχει να κάνει με τα στερεότυπα της ομορφιάς… αφαίρεση στήθους, μήτρας.
Η Δώρα, όχι, μόνο κέρδισε τον καρκίνο, αλλά έδωσε δύναμη και αφύπνισε και άλλους ανθρώπους. Συνέχισε να δουλεύει, να στηρίζει και να ονειρεύεται. Οι χημειοθεραπείες της ολοκληρώθηκαν και πλέον έχει επιστρέψει στην καθημερινότητά της.
Για κάθε Δώρα Χρυσικού και κάθε γυναίκα που έχει διαγνωστεί με καρκίνο η απάντηση είναι πως υπάρχει αντιμετώπιση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μας προσέχουμε και να μας φροντίζουμε λίγο περισσότερο. Να μας καλοπιάνουμε και να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον… να μας αγαπάμε.