Δεν επήλθε τώρα η απομυθοποίηση της Αούνγκ Σαν Σου Κι, επικεφαλής της κυβέρνησης της Μιανμάρ, κατόχου του Νόμπελ Ειρήνης για τον «μη βίαιο αγώνα της υπέρ της δημοκρατίας» στην ελεγχόμενη από τον στρατό χώρα της.
Την είχε δρομολογήσει η ίδια ήδη από το 2016 όταν με τη σιωπή της κάλυπτε τα εγκλήματα των στρατιωτικών δυνάμεων της μικρής νοτιοασιατικής χώρας κατά της εθνικής μουσουλμανικής μειονότητας των Ροχίνγκια. Στους καταυλισμούς στο γειτονικό Μπανγκλαντές όπου στοιβάχτηκε υπό άθλιες συνθήκες η συντριπτική πλειονότητα των πλέον του ενός εκατομμυρίου εκδιωγμένων Ροχίνγκια διαπιστώθηκαν βιασμοί, τραύματα από σφαίρες, δολοφονίες, ενώ περισσότεροι από 43.000 γονείς δηλώθηκαν αγνοούμενοι.
Οι εικόνες από τα πυρπολημένα χωριά των Ροχίνγκια που είδαν το φως χάρη στο επιτόπιο ρεπορτάζ διεθνών ΜΜΕ δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Κι όμως η Σου Κι έσπασε τη σιωπή της για να αρνηθεί τις κατηγορίες της διεθνούς κοινότητας για κατάφωρη συγκάλυψη των εγκλημάτων του στρατού. Κι έκανε ένα βήμα παραπέρα. Τον περασμένο Δεκέμβριο παρουσιάστηκε –υποχρεωμένη δεν ήταν– στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και υπερασπίστηκε ανοιχτά και υποκριτικά τις ενέργειες κατά των Ροχίνγκια, τις οποίες απέδωσε, δίχως να πείσει, σε εξτρεμιστικά στοιχεία της μουσουλμανικής κοινότητας.
Και τώρα (την περασμένη Πέμπτη) που το δικαστήριο της Χάγης αποφάνθηκε ότι η γενοκτονία των Ροχίνγκια θα αποτελεί γεγονός αν η κυβέρνηση της Μιανμάρ δεν δράσει οργανωμένα, η τελευταία τα βάζει… με το δικαστήριο. Γιατί η Σου Κι να βγάλει λάδι τους αλλοτινούς δυνάστες της; Γιατί οι ινδουιστές ψηφοφόροι της είτε αδιαφορούν είτε μισούν τους Ροχίνγκια. Και γιατί στο τέλος της χρονιάς πάνε στις κάλπες.
