Η Σοφία Μωρές, κόρη του ιδιοκτήτη του θρυλικού μπαρ Λαγουδέρα στην Ύδρα, Μπάμπη Μωρές, γυρίζει τον χρόνο πίσω, κάνει αναδρομή στην ιστορία του μαγαζιού που ήταν πόλος έλξης του εγχώριο και διεθνούς τζετ σετ και αφηγείται ιστορίες όπου σχεδόν κάθε βράδυ έκλειναν με νυχτερινές βουτιές, ενώ το πρωί οι θαμώνες απολάμβαναν νωχελικά τον καφέ τους παίζοντας τάβλι και κάνοντας ηλιοθεραπεία.
Ρεπορτάζ της Στέλλας Χαραμή για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017: Εν αναμονή των επίσημων στοιχείων που θα δοθούν στις αρχές Οκτωβρίου, ένας πρώτος απολογισμός για τη θεατρική κίνηση στη μεγαλύτερη πολιτιστική διοργάνωση του καλοκαιριού, που φέτος για πρώτη φορά λειτούργησε κάτω από το σχεδιασμό της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και της ομάδας του.
Με αφορμή την έξοδο στις αίθουσες ενός από τα καλύτερα φιλμ του καλοκαιριού (τετράστερη κριτική στη στήλη του σινεμά για το «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει»), παρουσιάζουμε το φάκελο «σύγχρονα ισπανικά θρίλερ», όπου αποδεικνύεται με αδιάσειστα τεκμήρια γιατί οι ισπανοί είναι οι σημερινοί grandmasters στο είδος.
Αποχαιρετισμός στην Αρλέτα. Λίγα λόγια από τον Γιάννη Παπαϊωάννου για την τραγουδοποιό που χάραξε τον δικό της φωτεινό δρόμο στην ελληνική μουσική, δένοντας γερά το όνομα της με το Νέο Κύμα, τις θρυλικές μπουάτ της δεκαετίας του ’60 και του ’70 και μια εύθραυστη φωνή που παγίδεψε το κοινό με τη γλυκιά «αθωότητά» της.
Η Πάρος της Μάρως Βούλγαρη είναι καλά κρυμμένη πίσω απ’ την πολυκοσμία, τις αμμουδιές που είναι σχεδόν όλες φυτεμένες με ξαπλώστρες, τις «γουρούνες» στους δρόμους που κυκλοφορούν κι έχουν ξεχάσει αναμμένα τα φλας τους, τα ξεσκέπαστα αυτοκίνητα με τα ανεβασμένα ντεσιμπέλ. Αν έχεις όμως γνωριστεί με το νησί χειμώνα, φθινόπωρο, άνοιξη μπορείς να το αγαπήσεις όσο βαθιά αντέχεις. Ακόμη και τον Αύγουστο. Την πιο δύσκολη εποχή δηλαδή: την πυρετωδώς τουριστική.
Αρκετές ώρες μετά τα μεσάνυχτα, όταν η πόλη κοιμάται, ξυπνάει η ζωή στην ιχθυόσκαλα Κερατσινίου. Ιστορίες της νυχτερινής πόλης από έναν από τους ελάχιστους παγοπώλες που έχουν μείνει στην Ελλάδα, τον Δημήτρη Λιόντο: «Ερχόντανε ο Τσιτσάνης, ο Στράτος Διονυσίου και πολλοί άλλοι. Ο Αγγελόπουλος έφερνε το μπουζούκι του και μαζί τις κοπέλες από το μπαλέτο του. Γέμιζε η ιχθυόσκαλα τραγούδι, γέλια, χορό και όμορφα κορίτσια».
Σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του και σχεδόν εξήντα χρόνια από την περίοδο που πολλοί πιστεύουν ότι ήταν η πιο σημαντική και δημιουργική στην καριέρα του, ο Ελβις είναι ακόμα αντικείμενο συζήτησης. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου εξηγεί γιατί ο Έλβις καταφέρνει ακόμα με τη φωνή και την εικόνα του να συγκινεί εκατομμύρια κόσμου.
