Όταν βλέπω το τραµ στο Βερολίνο ξέρω ότι βρίσκοµαι στο πρώην Ανατολικό. Στις δύο τελευταίες επισκέψεις µου δύο διαφηµίσεις µου έκαναν µεγάλη εντύπωση.
Η µία, εν είδει αγγελίας αναζήτησης προσωπικού από εταιρεία που αναρτά διαφηµιστικές αφίσες, έγραφε: «Arsch bewegen, Plakate kleben!» (κούνα τον κώλο σου, κόλλα αφίσες). Η άλλη ήταν παραλλαγές διαφήµισης του γερµανικού στρατού που καλούν τη νεολαία να καταταγεί και να κάνει καριέρα στον στρατό µε κύριο σύνθηµα «Κάνε κάτι που πραγµατικά µετράει». Η πρώτη διαφήµιση και ο σχετικός δεσµός στην ιστοσελίδα της εταιρείας έχουν πλέον εξαφανιστεί, ενώ το σλόγκαν της το χρησιµοποιεί µια οµάδα που κατεβάζει διαφηµιστικές αφίσες και τις αντικαθιστά µε άλλες που γράφουν «Η πόλη ανήκει σ’ εµάς. Οπως και αυτή η επιφάνεια διαφήµισης» για να κινητοποιήσει κι άλλους πολίτες να κάνουν το ίδιο. Οι αφίσες του γερµανικού στρατού έχουν πάρει µε τη σειρά τους απάντηση από άλλες που δείχνουν τι σηµαίνει στρατός.
Ας κρατήσουν οι (γερµανικοί) χοροί
Κάπως έτσι έφυγε και το 2019, µε τις γιορτές για τα 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Ερχεται το 2020 µε την 30ή επέτειο της γερµανικής επανένωσης. Τη διοργάνωση του επίσηµου εορτασµού έχει αναλάβει το κρατίδιο του Βρανδεµβούργου και ο µεγάλος εορτασµός, που θα σηµάνει την έναρξή του σε όλα τα κρατίδια, θα γίνει στις 3 και 4 Οκτωβρίου στην πόλη του Πότσνταµ. Ο προϋπολογισµός για τον εορτασµό στο Πότσνταµ ανέρχεται στα 3 εκατοµµύρια ευρώ, για τα οποία αναζητούνται σπόνσορες, ενώ 700.000 ευρώ επιπλέον υπολογίζεται ότι θα στοιχίσουν οι περίπου 800 επίσηµοι καλεσµένοι. Παράλληλα, η κιτς δράση «3 Οκτωβρίου – Η Γερµανία τραγουδά» µε κύριο σύνθηµα «30 χρόνια ελευθερία και ενότητα» προσκαλεί όλες τις γενιές να τραγουδήσουν σε δηµόσιους χώρους σε κάθε πόλη και χωριό, πραγµατοποιώντας «διαδηλώσεις ευχαριστίας».
Ωστόσο κάποιες θεατρικές παραστάσεις θα δώσουν άλλο τόνο. Στο Berliner Ensemble ανεβαίνουν µεταξύ άλλων το «Φάµπιαν ή Στο χείλος της αβύσσου» του Εριχ Κέστνερ και «Ο Ελληνας γείτονας» του Ράινερ Βέρνερ Φασµπίντερ. Στο Deutsches Theater ανεβαίνει «Η καρδιά του χταποδιού» του Νις-Μόµε Στόκµαν: µια επιζήσασα από το Ολοκαύτωµα, µια νεοναζί µε αναστολή και µια «έγχρωµη» νοσοκόµα συναντιούνται σε έναν οίκο ευγηρίας. Ο συγγραφέας προτείνει δύο εναλλακτικές για το τέλος: µια ύποπτη συµφιλίωση ή ένα καταστροφικό και σοκαριστικό τέλος.
Στο ίδιο θέατρο ανεβαίνει το «Hasta la Westler, baby» (φωτογραφία) των Τοµ Κίνελ και Γιούργκεν Κούτνε για το αντάµωµα των δυτικών (Westler) µε τους ανατολικούς (Ostler), ενώ ο Κρίστιαν Βάιζε ανεβάζει στο Maxim Gorki Theater τον «Αµλετ» του Σαίξπηρ σε µια εκδοχή στην οποία δύο οικογένειες ζουν µαζί αλλά δεν µπορούν να τα βρουν.
Κλασικές επιλογές γίνονται και στο Deutsches Theater όπου ανεβαίνει ο τροµερός τιµωρός της αδικίας «Μίχαελ Κόλχαας» του Χάινριχ φον Κλάιστ, αλλά και το «Καθένας (πεθαίνει)» του Φέρντιναντ Σµαλτς, διασκευή έργου του Ούγκο φον Χόφµανσταλ, στο οποίο ο κύριος Καθένας είναι πλέον ανελέητος επιχειρηµατίας νεοφιλελεύθερης κοπής. Στο ίδιο θέατρο επίσης ξεχωρίζει η πολιτική φάρσα του 77χρονου Ρόζα φον Πραουνχάιµ «Η κατσίκα του Χίτλερ και οι αιµορροΐδες του βασιλιά», ένα ξέφρενο ταξίδι στη γερµανική ιστορία που φτάνει µέχρι µια συνάντηση του Χίτλερ µε τον Φρειδερίκο τον Μέγα.
Ο Αλέξανδρος Κυπριώτης είναι συγγραφέας μεταφραστής
