Αν η Δημοκρατία και οι εκλογές είναι επικίνδυνες για το μεγάλο κεφάλαιο, πρέπει να βρεθεί τρόπος να την υπονομεύσουν για να βγάζουν αυτό που θέλουν.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να ελέγξεις το εκλογικό αποτέλεσμα, να ισοπεδώσεις απόψεις, να «δολοφονήσεις» προσωπικότητες, να συνασπιστείς με την κάθε ακροδεξιά (στην περίπτωσή μας) δύναμη, είτε λέγεται Εκκλησία, είτε οργανώσεις. Πρέπει να υποβαθμίσεις και την Παιδεία.
Πρέπει να αγοράσεις Μέσα Ενημέρωσης και να εξαγοράσεις δημοσιογράφους. Πρέπει να δημιουργήσεις ένα μηχανισμό προπαγάνδας, να στρέψεις το ενδιαφέρον του κοινού και να κάνεις πλύση εγκεφάλου. Να δημιουργήσεις βρώσιμα σκουπίδια!
Στην Ελλάδα χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες γι αυτό. Αν μιλήσετε με τους δημοσιογράφους που ξεκίνησαν την δεκαετία του ’60 και του ’70 σίγουρα υπήρχαν οι κακοί και οι διεφθαρμένοι αλλά υπήρχαν και εκείνοι που τιμούσαν την υπογραφή τους που έκαναν ρεπορτάζ, που έκαναν έρευνα, που πάλευαν για την είδηση.
Δεκάδες ρεπόρτερ δούλευαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Δύσκολο επάγγελμα να ψάχνεις το αποκλειστικό και την αποκάλυψη, το σκάνδαλο.
Κατάλογος ολόκληρος με ρεπόρτερ στην υπηρεσία της σύνταξης.
Και τότε έγινε το μπαμ -το ψηφιακό- το οποίο άλλαξε τις συνθήκες επηρεασμού της Κοινής Γνώμης.
Αν στην αρχή ξεκίνησε με βάση την παραδοσιακή οργάνωση, σύντομα παραδόθηκε στην εύκολη και πολύ χρήσιμη λύση.
Η «είδηση» μπορούσε να κοπιαριστεί μέσα σε δευτερόλεπτα, να αναπαραχθεί, και ως εκ τούτου να διαμορφώσει απόψεις.
Την ίδια εποχή σε παγκόσμιο και ακόμα περισσότερο ευρωπαϊκό επίπεδο το «κεφάλαιο» έπαιρνε τα πάνω του απαντώντας σε μια σοσιαλδημοκρατία που κέρδιζε στον κόσμο αλλά έχανε στην εφαρμογή.
Και μέσα σε λίγα χρόνια εξουσία και κεφάλαιο εξασφάλισαν τους δικούς τους δημοσιογράφους, χωρίς κανένα πρόσχημα, υπάλληλοι των τραπεζών και των οικονομικών μεγαθηρίων. Δεν ήταν τυχαία και η απελευθέρωση των ΜΜΕ και η είσοδος των ιδιωτών. Εξάλλου το κεφάλαιο θα είχε το πλεονέκτημα αφού το σπορ είναι ακριβό.
Το κεφάλαιο δεν έχει κανένα ηθικό δισταγμό. Χρησιμοποιεί την ακροδεξιά, το ρατσισμό χωρίς κανένα ενδοιασμό, αν εξυπηρετείται.
Μπορεί να κάνει και τούμπες και να σεβαστεί την ιδιαιτερότητα του καθένα, αν αυτό συμφέρει την τσέπη του.
Και πλέον οι μαριονέτες-δημοσιογράφοι- muppet show- θα εξυπηρετήσουν τα πάντα για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά.
Είναι η εικόνα που βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα, που βλέπουμε εδώ και μερικά χρόνια. Είναι η τροπή που πήρε η δημοσιογραφία όταν με την έλευση των μνημονίων, τα ΜΜΕ αποφάσιζαν το ανθρώπινο δυναμικό σύμφωνα με τις εξαγορασμένες πολιτικές συνειδήσεις.
Και αυτοί οι δημοσιογράφοι θα χορεύουν στο ρυθμό του ταμπούρλου όπως το παίζουν οι ιδιοκτήτες, τα αφεντικά.
Αν θέλουν να «δολοφονήσουν» πολιτικά τον Κασσελάκη θα πέσουν απάνω του σαν τα κοράκια. Αυτό είχαν κάνει ήδη με τον Ανδρέα Παπανδρέου και με τον Αλέξη Τσίπρα. Το ίδιο έκαναν και με ξένους ηγέτες.
Θα τους φταίει ό,τι και να πει, ό,τι και να κάνει.
Δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να πάνε την κοινωνία στον 19ο αιώνα αν μπορεί να αφαιρέσουν ψήφους επειδή είναι ομοφυλόφιλος ή έχει σύντροφο. Επειδή είναι πλούσιος και όχι φτωχός, επειδή είναι μορφωμένος στις ΗΠΑ και όχι στη Γαλλία. Επειδή είναι όμορφος και όχι άσχημος. Επειδή απλά… υπάρχει!
Μην ξαφνιάζεστε λοιπόν αν κάποιος μεγαλοδημοσιογράφος μέσα στη διάλυση του «επαγγέλματος» θυμηθεί τα σύκα που βγάζει η Καλαμάτα…
Μην ξαφνιαστείτε όταν με το πρόσχημα τις «πολύπλευρης» ενημέρωσης επαναλαμβάνουν τις ομοφοβικές ή και ρατσιστικές δηλώσεις εκλεγμένων.
Μην απορήσετε που μεγαλοδημοσιογράφοι επιμένουν να δίνουν χρόνο σε σκουπίδια, να τους αφήνουν να εκφράζουν ρατσιστικό λόγο και μετά να διαχωρίζουν τη θέση τους…
Αλλά μερικές φορές όλα τα βοθρολύματα βγαίνουν στην επιφάνεια και ήταν καιρός…