Μέσα σε είκοσι μέρες δύο άνθρωποι απείλησαν να αυτοκτονήσουν. Ανέβηκαν στο γλυπτό της πλατείας Ομονοίας και τους …είδαμε.
Είδαμε αυτούς, γιατί καθημερινά η κατάθλιψη και τα ψυχολογικά προβλήματα «τρώνε» κόσμο και κοσμάκη που δεν τον βλέπουμε.
Οι μέρες των γιορτών είναι πάντα πιο άγριες για όλους. Ειδικά για όσους βρίσκονται σε ανάγκη – και δεν εννοώ μόνο την οικονομική.
Πάντως η χρυσόσκονη και τα λαμπιόνια μπορεί να θολώνουν λίγο την «εικόνα» όμως αυτή, είναι εκεί.
Μάλιστα όσο πιο λαμπερό είναι το χρώμα της γιορτής, τόσο πιο μαύρες είναι οι φιγούρες που δεν χωράνε στη «γιορτή μας».
Κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε καθώς περπατάμε με δώρα φορτωμένοι, αγκαλιά με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Κι αυτοί ίσως ντρέπονται να μας κοιτάξουν και κοιτάνε χαμηλά. Στα βρωμερά πεζοδρόμια της πόλης, εκεί που δεν φτάνουν οι αντανακλάσεις από τα λαμπιόνια της χαράς.
Η χαρά που επιτακτικά ξεχύνεται από παντού τονίζει την θλίψη που επικρατεί σε πολύ κόσμο.
Κάποιοι δεν το αντέχουν.
Ο άντρας πάνω στο γλυπτό του Ζογγολόπουλου είναι σίγουρα από αυτούς που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, είναι μια από τις σκιές της πόλης που δεν ανεχόμαστε να χαλάνε τη γιορτή.
Κι εμείς, είμαστε αφοσιωμένοι στη χαρά που είτε έχουμε είτε επιβάλλεται να έχουμε αυτές τις μέρες, «φωτίζουμε» ακόμη περισσότερο αυτό που δεν αντέχουν.
Μάλλον είναι θέμα συνύπαρξης. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Αρκεί να βλέπουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτή την πόλη.
