Η βασίλισσα της υποκριτικής Μέριλ Στριπ

Τα 75της χρόνια γιορτάζει σήμερα 22 Ιουνίου η Μέριλ Στριπ και θυμόμαστε τις κορυφαίες στιγμές της στο σινεμά.

Η Μέριλ Λουίζ Στριπ θεωρείται από τους περισσότερους ως η μεγαλύτερη εν ζωή ηθοποιός. Όσο κι αν ο χαρακτηρισμός ακούγεται υπερβολικός, δεν φαίνεται να απέχει και τόσο πολύ από την πραγματικότητα.

Η γεννημένη στις 22 Ιουνίου 1949 στο Νιου Τζέρσι αμερικανίδα ηθοποιός έκανε το ντεμπούτο της στο σινεμά το 1977, λίγο μετά από την πρώτη της εμφάνιση στο γυαλί με την τηλεταινία «The Deadliest Season» του Ρόμπερτ Μάρκοβιτς. Στο φιλμ «Τζούλια» του Φρεντ Τσίνεμαν που βασίστηκε στα απομνημονεύματα της θεατρικής συγγραφέως Λίλιαν Χέλμαν και διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1930, η Στριπ δίπλα στις Τζέιν Φόντα και Βανέσα Ρεντγκρέιβ έδωσε τα διαπιστευτήρια της.

Τον επόμενο χρόνο ήρθε ο ρόλος- σταθμός στον «Ελαφοκυνηγό» του Μάικλ Τσιμίνο όπου έζησε τα πιο τραγικά γυρίσματα της ζωής της.Ο αγαπημένος της σύντροφος και βαριά άρρωστος Τζον Καζάλε που επίσης συμμετείχε στο φιλμ θα έφευγε από τη ζωή λίγους μήνες αργότερα. Στην ταινία αυτή θα έρθει η πρώτη από τις συνολικά 21 οσκαρικές υποψηφιότητες που θα λάβει στην καριέρα της.

Τρεις φορές θα μπορέσει να κατακτήσει το βραβείο. Η πρώτη ήταν με τη δεύτερη κιόλας υποψηφιότητα που ήρθε στην κατηγορία β ρόλου για την ερμηνεία της στο «Κράμερ εναντίον Κράμερ». Το όσκαρ Α γυναικείου ρόλου κέρδισε το 1983 για μια από τις πιο σπαραχτικές παραστάσεις της στην «Εκλογή της Σόφι» του Άλαν Πάκουλα, όπου ενσωματώνει με ανατριχιαστική δραματικότητα την αδιέξοδη αγωνία της εβραίας μητέρας που πρέπει να διαλέξει ποιο από τα δύο παιδιά της θα πρέπει να επιζήσει από την κόλαση των κρεματορίων.

Το τρίτο όσκαρ άργησε να έρθει σχεδόν 30 χρόνια και ήρθε για την ομολογουμένως εντυπωσιακή της μεταμόρφωση ως Μάργκαρετ Θάτσερ στην «Σιδηρά Κυρία» της Φιλίντα Λόιντ. Περισσότερο όμως σαν αποκατάσταση για χρόνιες αδικίες που προηγήθηκαν για κάποιες προηγούμενες άκαρπες υποψηφιότητες της, παρά σαν μια αντικειμενική βράβευση ήταν εκείνος ο καθυστερημένος τίτλος του 2012.

Η Στριπ έχει ακόμη 32 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα με 8 νίκες, ενώ έχει επίσης βραβευθεί με δύο βραβεία Έμμυ, δύο βραβεία από το Σωματείο Αμερικανών Ηθοποιών, δύο BAFTA για την «Ερωμένη του Γάλλου λοχαγού» και την «Σιδηρά Κυρία», βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βερολίνου για τις «Ώρες» το οποίο μοιράστηκε με τις Νικόλ Κίντμαν και Τζούλιαν Μουρ, βραβείο στο φεστιβάλ Κανών το 1989 για το «Κραυγή στο σκοτάδι» του Φρεντ Σκεπίσι κλπ.

Από τις πιο ξεχωριστές ερμηνείες της είναι σίγουρα εκείνη της αμείλικτα σαδίστριας Μιράντα Πρίστλι, διευθύντριας γυναικείου περιοδικού μόδας στο «Ο διάβολος φοράει Prada», της ιταλικής καταγωγής νοικοκυρας Φραντσέσκα που ερωτεύεται ένα φωτογράφο στις «Γέφυρες του Μάντισον» του Κλιντ Ίστγουντ και φυσικά ο ρόλος της δυναμικής συγγραφέως από τη Δανία που ζει στην αποικιακή Κένυα και έχει στην ιδιοκτησία της μια φυτεία καφέ. Στο φιλμ του Σίντνει Πόλακ που βασίζεται στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Κάρεν Μπλίξεν η ερμηνεία της Στριπ όχι μόνο αγγίζει το τέλειο αλλά σύμφωνα με την ίδια της έχει χαρίσει και την πιο αγαπημένη της στιγμή στο σινεμά.

Πρόκειται για τη σκηνή που ο συμπρωταγωνιστής της Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο οποίος υποδύεται έναν κυνηγό σαφάρι, πλένει τρυφερά τα μαλλιά της Στριπ δίπλα σε ένα ποτάμι, ενώ απαγγέλλει στίχους από το ποίημα του Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ «The Rime of the Ancient Mariner». Όταν η Στριπ τον περασμένο Μάιο παρέλαβε στις Κάνες τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για το σύνολο της καριέρας της είπε για τη συγκεκριμένη σκηνή:

«Είναι υπό μια έννοια μια αρκετά σέξι σκηνή επειδή είναι πολύ οικεία. Έχουμε δει αρκετές σκηνές με ανθρώπους να κάνουν έρωτα, αλλά αυτό το τρυφερό άγγιγμα, αυτή τη φροντίδα, το συναντάμε πολύ σπάνια», είπε η Στριπ στην κατάμεστη αίθουσα που σείστηκε από το χειροκρότημα.