Είναι δυνατόν την ώρα που το τρίτο κύμα της πανδημίας βρίσκεται σε έξαρση, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι σε αναστολή εργασίας ή έχουν χάσει τη δουλειά τους, την ώρα που η ύφεση σαρώνει, την ώρα που η Βουλή συνεδριάζει κατά 50άδες, την ώρα που δεν μπορούμε να μπούμε στα αυτοκίνητά μας περισσότερα από τρία άτομα, η κυβέρνηση να κατεβάσει σε δημόσια διαβούλευση ένα νομοσχέδιο που θα καταργεί από την πίσω πόρτα το περίφημο οκτάωρο; Και όμως είναι.
Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το γνωστό επιχείρημα: περισσότερη ευελιξία, flexibility, flexicurity ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, για μια ακόμη φορά οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο στο όνομα της διατήρησης της εργασίας τους. Αλλιώς τους αναμένει η ανεργία.
Από το 2010 και τη χρεοκοπία της χώρας το ακούμε. Πέρασαν τρία μνημόνια, εκατοντάδες προαπαιτούμενα, οι μισθοί έφτασαν στα 580 ευρώ, οι συντάξεις ακόμη πιο κάτω, η ελαστικότητα στην εργασία έχει ξεπεράσει τον Τιραμόλα, οι τιμές ανέβηκαν, αλλά η κατάσταση δεν βελτιώνεται, η οικονομία δεν ομαλοποιείται, η αγορά δεν ανακάμπτει. Μόνο τα κέρδη μερικών εκατοντάδων επιχειρήσεων σε κάθε κράτος και πολυεθνικών έχουν πάρει την ανηφόρα, δικαιώνοντας και εκείνους τους «γραφικούς» και «λαϊκιστές» που τα έλεγαν και τα λένε εδώ και χρόνια.
Τώρα έχουμε την τιμή στην ημεδαπή να έχουμε κυβέρνηση τη… Μάργκαρετ Θάτσερ σε εκδοχή καρτούν. Καταργεί το οκτάωρο από την πίσω πόρτα εν μέσω πανδημίας και μας λέει ότι το κάνει για να πάει ο Ροδίτης να μαζέψει τις ελιές του! Σε απλά ελληνικά, ούτε ακραία νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούμε να είμαστε. Είμαστε η βαλκάνια καρτουνίστικη εκδοχή τους.
