Η Τζούλια Ρόμπερτς μιλάει στο Documento για τη νέα της ταινία «Θαύμα» και εξηγεί τι ήταν αυτό που την έκανε να αποδεχτεί τον ρόλο. «Με ταινίες σαν αυτή ξανανιώθω ηθοποιός» δηλώνει χαρακτηριστικά ενώ επισημαίνει ότι βαρέθηκε τον κυνισμό της εποχής και θέλει μόνο ιστορίες με happy end.
O Λάκης Λαζόπουλος με αφορμή το άνοιγμα της αυλαίας του «Α-πε-λπι-σί-το» μιλά με τη Στέλλα Χαραμή για την αλήθεια του «που δεν κάνει σκόντο καθώς ξέρουν ότι δεν ελέγχομαι από πουθενά» ενώ τονίζει ότι η κρίση και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις διέλυσαν την ψυχολογία του Ελληνα, δηλώνοντας οργισμένος «στην ανάμνηση της στιγμής όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να πετάξει τη χώρα του για να σώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες».
Η βρετανίδα συγγραφέας Σούζι Στάινερ μιλά στο Documento και την Έμυ Ντούρου για την ηρωίδα που την ανέδειξε «(η Μανόν Μπράντσο είναι μια γυναίκα 39 χρονών, έξυπνη, καλή στη δουλειά της που αγαπά αυτό που κάνει, αλλά και πολύ μόνη» αναφέρει χαρακτηριστικά), για τη γραφή και την εμμονή με τη χαρά, διαπιστώνοντας πως «οι άνθρωποι που έχουν εμμονή με την ελαφρότητα είναι μάλλον αφόρητοι».
Μερικές από τις πιο εμβληματικές εικόνες στο σινεμά συνδέονται με την αλλαγή του χρόνου. Ρομαντικές κομεντί, υπαρξιακά δράματα αλλά και γκανγκστερικά έπη έχουν φτάσει στη δραματουργική τους κορύφωση κάποιες δυνατές πρωτοχρονιάτικες νύχτες και το Documento καταγράφει τις πιο αξιομνημόνευτες από αυτές.
Μέρες που είναι τα παιχνιδάδικα έχουν πάρει φωτιά καθώς το αιώνιο δίλημμα (Τρενάκι ή κούκλα;) φαίνεται πιο εύκολο στη λύση του από ότι ίσως πραγματικά είναι – γιατί π.χ. ένα κοριτσάκι να μη θέλει για δώρο τρένο αντί για κούκλα;- Η Ηλέκτρα Ζαργάνη οδήγησε δύο ειδικούς σε παιχνιδομαχίες κάνοντας τους να βγάλουν παιχνίδια από το χρονοντούλαπο, αναβιώνοντας τη μαγεία και την ομορφιά του χειροποίητου.
Αυτή την εποχή όποιος βρεθεί στην Αγία Παρασκευή θα γίνει μάρτυρας ενός σπάνιου θεάματος. Διασκορπισμένες σε κεντρικά σημεία της περιοχής 12 κρεμάστρες – έργα τέχνης αποτελούν σημεία ανταλλαγής αγαθών. Με αφετηρία την έννοια της συλλογικότητας η εικαστικός Ελένη Πολυχρονάτου, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών και αρχιτεκτόνων, μεταμορφώνει τον δημόσιο χώρο και ξεκινάει έναν συναρπαστικό διάλογο μεταξύ της τέχνης, της επαναχρησιμοποίησης της ύλης και της αλληλεγγύης.
«Το εισιτήριό μου έγραφε Γλασκώβη. Κυνήγησα το όνειρό μου στη Σκωτία και δεν το μετανιώνω». Η Μαρία Κάσση, κλινικός φαρμακοποιός αναφέρει τους λόγους φυγής από την Ελλάδα αλλά και τις διάφορες προκλήσεις που συνάντησε στην Αγγλία πριν οδηγηθεί στα θετικά συμπεράσματα (« είναι μια χώρα που όταν κάνεις κάτι αξιόλογο, αυτό αναγνωρίζεται») καταλήγοντας φυσικά στο νόστο για τον ήλιο, τη θάλασσα και το φαγητό της Ελλάδας.
Με αφορμή την έκθεση «Θεσσαλονίκης εμπόριον 1870-1970» που παρουσιάζεται από το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς, η Μαρίνα Αγγελάκη συζήτησε με τον ερευνητή Ευάγγελο Χεκίμογλου για τις εμπορικές διαδρομές μέσα στην Ιστορία κι εκείνος επισημαίνει ότι «η μόνη νέα δραστηριότητα είναι η εστίαση –και μόνο στα ισόγεια των κτιρίων–, κάτι που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Δεν μπορεί να πει κανείς όμως ότι ξαναζεί ένας εμπορικός δρόμος επειδή δημιουργούνται χώροι εστίασης».
Ο πίνακας του Πικάσο «Το παιδί με το περιστέρι» θεωρείται πρόδρομος της περίφημης μπλε περιόδου του ζωγράφου κατά την οποία το έργο του κυριαρχείται από μελαγχολικές φιγούρες που περιβάλλονται με μπλε τόνους και συμβολίζουν μία ψυχολογικά επιβαρυμένη περίοδο της ζωής του. Στο κείμενο της η εικαστικός Κατερίνα Μαγείρου αποκαλύπτει τις επιρροές των Τουλούζ-Λοτρέκ και Ντεγκά στο στοχασμό του καλλιτέχνη.
