Στην τελευταία δεκαετία η Τζούλια Ρόμπερτς έχει παίξει σε ελάχιστες ταινίες και στις περισσότερες εξ αυτών δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ήταν καθαρά δική της επιλογή («για να περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου» έχει πει), ενώ μετά τον «Αύγουστο» δήλωσε ότι θα παίξει πάλι ως πρωταγωνίστρια μόνο σε κάποια ταινία που θα μιλούσε στην καρδιά της. Αυτή η ταινία ήρθε και είναι ένα «Θαύμα» που παρά το σκληρό θέμα του αξίζει να δει κανείς για την ερμηνεία και μόνο της σταρ.
Ποιο ήταν το καθοριστικό στοιχείο του σεναρίου που σας έκανε να πάρετε την απόφαση να συμμετάσχετε στο φιλμ;
Το ίδιο το θέμα του βιβλίου της Ρ. Παλάθιο που το διάβασα μαζί με τα παιδιά μου –τα οποία παρεμπιπτόντως το λάτρεψαν– ήταν ο λόγος που με έκανε να επιθυμώ να παίξω σε αυτή την ταινία. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας και την αισιοδοξία μας κόντρα σε κάθε κυνισμό ή σκοταδισμό.
Ποιο ήταν το μεγάλο στοίχημα του φιλμ;
Αν καταφέρναμε να διατηρήσουμε το κόνσεπτ του βιβλίου ατόφιο και στην ταινία θα είχαμε πετύχει ένα πολύ μεγάλο μέρος του στόχου μας. Νομίζω το πετύχαμε χάρη στην απλότητα και την ειλικρίνεια του σεναρίου.
Εσείς ως θεατής τι ζητάτε να δείτε από μια ταινία;
Μου προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση να βλέπω μια ταινία που δίνει λύσεις. Δεν μπορώ άλλο κυνισμό ή άρνηση. Χρειάζομαι κι άλλους δρόμους, χαράς ή αισιοδοξίας, πέρα από τα αδιέξοδα που καταλήγουν σε σαρκασμό ή μηδενισμό.
Έχετε κάποια προσωπική στάση ζωής που ακολουθείτε πιστά χωρίς παρεκκλίσεις;
Η ζωή μοιάζει με διαδρομή. Προτιμώ έναν ήσυχο δρόμο όπου μπορώ να απολαύσω την οδήγηση και τη θέα παρά έναν άλλο αγχωτικό και ίσως πιο γρήγορο. Γενικά αν το καλοσκεφτείς η ζωή δεν είναι και τόσο δύσκολη ή περίπλοκη. Αν έχεις καλές προθέσεις και ξέρεις να κάνεις εποικοδομητικό διάλογο, τα περισσότερα προβλήματα στη ζωή μπορεί εύκολα να βρουν τη πιο δίκαιη ή ηθική λύση.
Κάνατε ειδική προετοιμασία για τον ρόλο σας;
Όχι και τόσο. Απλώς αφέθηκα να με παρασύρει η γοητεία του χαρακτήρα της Ιζαμπέλ (σ.σ. το όνομα της ηρωίδας που υποδύεται). Είναι τόσο ανθρώπινη και συμπονετική, αλλά το κύριο προσόν της είναι ότι προσπαθεί να δει μια κατάσταση από όλες τις πλευρές. Και καθώς βρίσκεται σε τόσο κρίσιμο σταυροδρόμι καταλαβαίνει ότι πρέπει να λάβει τις σωστές αποφάσεις, διότι δεν πρόκειται μόνο για τη δική της ζωή αλλά και για τη ζωή του παιδιού της.
Το γεγονός ότι είστε μητέρα σας επηρέασε στην προσέγγιση του ρόλου και στο χτίσιμο της ερμηνείας σας;
Θα έλεγα ψέματα αν σας απαντούσα όχι, παρότι προσπάθησα αρκετά να αποστασιοποιηθώ. Ομως όταν είσαι γονιός ξέρεις ότι βρίσκεται σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Αφήνω έξω όλα τα σχετικά με το πώς αλλάζει η ζωή σου ή ακόμη κι εσύ ο ίδιος με τον ερχομό ενός παιδιού και εστιάζω στην ευθύνη που έχεις από εδώ και πέρα. Το να είσαι υπεύθυνος για το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ούτως ή άλλως σημαντική αποστολή. Είναι πλέον η απόλυτη, ολοκληρωτική προτεραιότητά σου. Για την Ιζαμπέλ η φροντίδα του Ογκι μετατρέπεται σε ιερό σκοπό. Αρκετές φορές με συγκίνησε ο αγώνας της.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία της ηρωίδας σας;
Η αγωνία και ο αγώνας που δίνει είναι διαρκή και επίμονα. Υπάρχουν στιγμές που φοβάται για τη ζωή του παιδιού της. Ξέρει ότι η σπάνια ασθένειά του –πάσχει από έντονη δυσμορφία στο πρόσωπο– μπορεί να αποβεί κάποια στιγμή ακόμη και μοιραία για εκείνον. Η πιο μεγάλη αγωνία της όμως ξεκινά από τη στιγμή που το παιδί της αφήνει το προστατευτικό περιβάλλον της οικογένειας (όπου αναγκαζόταν να «κρύβεται» όλα αυτά τα χρόνια) και πηγαίνει πρώτη φορά στο σχολείο. Είναι ένα συναίσθημα γλυκόπικρο για εκείνη –από τι μια χαίρεται που το παιδί της κάνει το πρώτο του βήμα στον έξω κόσμο αλλά από την άλλη έχει τρομερή αγωνία καθώς δεν ξέρει τι θα αντιμετωπίσει ο Ογκι όσον αφορά τη συμπεριφορά των συμμαθητών και των δασκάλων– ενώ τρέμει και μόνο στην ιδέα ότι είναι η πρώτη φορά που δεν θα είναι μαζί. Ομως καταλαβαίνει ότι αν θέλει να προχωρήσει ο γιος της στη ζωή του πρέπει να μάθει να τον αφήνει μόνο του για να ανοίξει τα φτερά του.
Πολλοί συντελεστές του φιλμ μιλούν με ιδιαίτερα θερμά λόγια για τον σκηνοθέτη του φιλμ Στίβεν Σμπόσκι. Έχοντας δουλέψει με μερικούς από τους καλύτερους σκηνοθέτες της Αμερικής, βρήκατε κάποια στοιχεία σε εκείνον που δεν είχατε συναντήσει σε κανέναν άλλον;
Έχουν δίκιο όλοι, διότι ο Στίβεν κατάφερε να μας συνεπάρει με την όρεξή του κάθε μέρα στο πλατό αλλά κυρίως με την ειλικρίνειά του. Η συμπεριφορά του, ένα κράμα αυθορμητισμού και ακομπλεξάριστης διεύθυνσης (αυτός ο συνδυασμός είναι πολύ σπάνιος στον χώρο του κινηματογράφου), μας κέρδισε όλους. Υπήρχαν στιγμές που σχεδόν μας συγκινούσαν τα λόγια που μας έλεγε ως προς το πώς θα αποδώσουμε κάποια σκηνή.
Από την εμπειρία της ταινίας αυτής τι κρατάτε βαθιά μέσα σας;
Όταν τέλειωσαν τα γυρίσματα και πήγα να αποχαιρετήσω τον Τζέικομπ (σ.σ. ο 11χρονος Καναδός Τζέικομπ Τρέμπλι που έγινε γνωστός πριν από δύο χρόνια με το «Room» υποδύεται τον Ογκι) και τη μητέρα του, είχαμε έναν πολύ συγκινητικό διάλογο. Θα θυμάμαι όμως πάντα την τελευταία φράση της («Νιώθω σαν να είσαι εσύ η μητέρα του Ογκι κι εγώ η μητέρα του Τζέικομπ») που με ταρακούνησε.
