Συνέντευξη της lead vocalist των Pink Martini, China Forbes, στο Docville και την Αφροδίτη Ερμίδη με αφορμή τις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα. Και ο Έλληνας τροµπονίστας τους μιλά για τη συνεργασία του με το συγκρότημα.
Η ιστορία ενός από τα σηµαντικότερα συγκροτήµατα των τελευταίων είκοσι χρόνων ξεκίνησε κάπως παράδοξα. Όταν το 1994 ο πιανίστας και συνθέτης Τόµας Λόντερντεϊλ αποφάσισε να ασχοληθεί µε τα κοινά στην πατρίδα του, το Πόρτλαντ του Όρεγκον, χρειαζόταν µουσική υπόκρουση για να τον συνοδεύει. Ίδρυσε, λοιπόν, µια µικρή συµφωνική ορχήστρα. Εναν χρόνο αργότερα κάλεσε την Τσάινα Φορµπς, τη συµµαθήτριά του από το Χάρβαρντ, να συµµετάσχει ως τραγουδίστρια για λίγες εµφανίσεις. Από τότε η µικρή εκείνη ορχήστρα έγινε παγκόσµιο φαινόµενο.
Η –τουλάχιστον– δεκαµελής µπάντα έχει αποκτήσει φανατικό κοινό σε ολόκληρο τον κόσµο. Τις υπέροχες τζαζ, λάτιν, old-fashioned ποπ αλλά και κλασικές συνθέσεις τους απογειώνει το πολύγλωσσο ρεπερτόριό τους: περισσότερες από είκοσι πέντε γλώσσες έχουν ακουστεί στους δίσκους τους (ανάµεσά τους και τα ελληνικά, στα «Παιδιά του Πειραιά»).
Σπούδασες εικαστικές τέχνες και στη συνέχεια εργάστηκες ως ηθοποιός. ∆εν ήταν παιδικό σου όνειρο να γίνεις τραγουδίστρια;
Πάντα ονειρευόµουν το τραγούδι, από όταν ανακάλυψα την Ντόνα Σάµερ στα οκτώ µου χρόνια. Ηξερα ότι θα γινόµουν τραγουδίστρια όταν θα µεγάλωνα, αλλά είχα πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Και το θέατρο και η ζωγραφική ήταν πολύ σηµαντικά για µένα. Ακόµη ονειρεύοµαι να παίξω πάλι µια µέρα και να ζωγραφίσω, αλλά δεν βρίσκω τον χρόνο.
Προς έκπληξή µου έµαθα ότι είσαι αυτοδίδακτη στο τραγούδι.
Είναι αλήθεια ότι δεν έκανα µαθήµατα φωνητικής γιατί µε προειδοποίησαν να µην εκπαιδεύσω τη φωνή µου µέχρι να γίνω 18 χρόνων, καθώς µπορεί να αλλοιωνόταν ή να καταστρεφόταν. Επίσης δεν µου άρεσε ο ήχος των εκπαιδευµένων φωνών, οι οποίες στερούνται χαρακτήρα. Η ανησυχία µου ήταν ότι αν εκπαιδευόµουν στο ύφος της όπερας, δεν θα είχα πλέον τη δυνατότητα να τραγουδήσω άλλα είδη χωρίς να ακούγοµαι σχεδόν γελοία!
Πώς κατάφερε ο Τόµας Λόντερντεϊλ να σε πείσει να συµµετάσχεις στην µπάντα και µάλιστα να εγκαταλείψεις τη Νέα Υόρκη για το Πόρτλαντ;
Ο Τόµας είναι απίστευτα πειστικός και επίµονος. Θα έπρεπε να έχει άλλο ένα γκρουπ που να λέγεται Πεισµατάρης T! ∆εν είχε τραγουδίστρια για κάποιες µεγάλες εµφανίσεις στο Πόρτλαντ και χρειαζόταν τη βοήθειά µου. Με έπεισε να πάω για ένα Σαββατοκύριακο και είκοσι τρία χρόνια αργότερα είµαι ακόµη εδώ. Χρησιµοποίησε διάφορα δελεαστικά επιχειρήµατα: διασκέδαση, γοητεία, νέοι φίλοι στο Πόρτλαντ και χρήµατα!
Ποιες είναι οι µουσικές επιρροές σου;
Ο Μποµπ Ντίλαν, οι Fleetwood Mac και οι Beatles, ο Κατ Στίβενς, η Κάρολ Κινγκ και η Τζόνι Μίτσελ, οι Σάιµον και Γκαρφάνκελ. Αργότερα ανακάλυψα την Ντόνα Σάµερ και τις µεγάλες ντίβες της R&B και της ντίσκο: Σίντι Λόπερ, Σουζάν Βέγκα, Νάταλι Μέρτσαντ, Σινέντ Ο’Κόνορ – µε παρεµβολές βέβαια από τη Μαρία Κάλλας και την Ελα Φιτζέραλντ.
Έχεις τραγουδήσει σε άπειρες γλώσσες. Πόσες µιλάς;
Αυτό έγινε σταδιακά, µία γλώσσα τη φορά. Εµαθα γαλλικά και ιταλικά στο σχολείο, οπότε είχα καλές βάσεις. Οσο προσθέταµε και άλλες γλώσσες στα τραγούδια µας, µε βοηθούσαν φίλοι και δάσκαλοι για να µάθω τη σηµασία και την προφορά των λέξεων. Χωρίς όµως να επιδιώκω την τελειότητα, απλώς απολαµβάνοντας την περιπέτεια των γλωσσών.
Τα περισσότερα τραγούδια που γράφεις είναι µελαγχολικά.
Έχω περισσότερη έµπνευση όταν µε κατακλύζουν έντονα συναισθήµατα. Νιώθω τυχερή που µπορώ να τα διοχετεύω σε τραγούδια. Μια πληγωµένη καρδιά είναι η πηγή του πιο έντονου συναισθήµατος. Ο έρωτας από την άλλη, παρόλο που είναι τόσο δυνατός, σε κρατάει τόσο απασχοληµένο που δεν βρίσκεις χρόνο να γράψεις! Ωστόσο πρόσφατα έγραψα πολλά τραγούδια για τον έρωτα και, πιστέψτε µε, είναι πολύ εµπνευσµένα.
Τι έχει αλλάξει στους Pink Martini από το 1994;
Τότε ξεκινήσαµε σαν ένα «τσίρκο» µε τραγουδιστές που εναλλάσσονταν. Στη συνέχεια πήγαµε σε πιο κλασικές φόρµες µε έναν µόνο τραγουδιστή. Τότε ο Τόµας και εγώ γράψαµε πολλά τραγούδια και είχαµε µια καλή, µεγάλη διαδροµή. Στη συνέχεια προστέθηκαν όλο και περισσότεροι συνεργάτες και γκεστ, αλλά πλέον το γκρουπ µοιάζει σχεδόν µε την αρχική του µορφή. Ο Τόµας ξεκίνησε το συγκρότηµα εµπνευσµένος από τη χριστουγεννιάτικη εκποµπή του Pee-wee Herman, όπου ο ένας φιλοξενούµενος ξεπροβάλλει µετά τον άλλο µε λίγο παράλογο τρόπο. Αυτό το είδος θεάµατος τον κάνει ευτυχισµένο.
Διαβάστε επίσης: Αποκλειστική συνέντευξη με τον δημιουργό του «La casa de papel», Άλεξ Πίνα
Αισθάνεσαι ότι η µπάντα είναι η δεύτερη οικογένειά σου; ∆ιαφωνείτε και συµβιβάζεστε όπως κάνουν οι οικογένειες;
Την αισθάνοµαι σαν µια οικογένεια γεµάτη συντροφικότητα και αφοσίωση. Μας περιγράφω συχνά ως «πιτζάµα πάρτι σε διαρκή κίνηση». Μετά την παράσταση, όταν κάνουµε πάρτι στο λεωφορείο µας, µοιάζουµε µε µπαρ σε τροχούς την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Υπάρχει πραγµατικός δεσµός µεταξύ των µελών της µπάντας και, ναι, υπήρξαν πολλές διαµάχες. Αλλά πρέπει να συνεργαζόµαστε και να ζούµε µαζί για εβδοµάδες κάθε φορά, οπότε έχουµε φτάσει σε καλό επίπεδο συνύπαρξης, αλληλοσεβασµού και χαράς.
Μιλώντας για οικογένεια, πώς είναι να είσαι εργαζόµενη µητέρα µε µεγάλα διαστήµατα µακριά από το σπίτι σου;
Αισθάνοµαι διαλυµένη γιατί µου λείπει πολύ ο γιος µου. Η παιδική ηλικία του φεύγει γρήγορα. Ωστόσο η µουσική είναι η ζωή µου, οι εµφανίσεις µε συγκινούν ακόµη και στην τελική έτσι καταφέρνω να του προσφέρω ένα ωραίο σπίτι. Ευτυχώς έχει έναν σπουδαίο µπαµπά που είναι µαζί του όταν λείπω. Οταν επιστρέφω σπίτι είναι συνεχώς µαζί µου. Ελπίζω ότι θα έρθει µαζί µου στις καλοκαιρινές τουρ µας. Αυτή την εβδοµάδα µου ανακοίνωσε ότι θέλει να µπει σε µπάντα όταν µεγαλώσει!
Κυριολεκτικά έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσµο. Ποιο µέρος σε έχει µαγέψει περισσότερο;
Το Παρίσι ήταν πάντα το αγαπηµένο µου. Αγαπώ το Λονδίνο, τη Λιόν, τη Ρώµη και φυσικά την Αθήνα. ∆εν έχω πάει ποτέ στα ελληνικά νησιά, είναι ένα όνειρο που ελπίζω ότι σύντοµα θα γίνει πραγµατικότητα.
Λέτε ότι ο Pink Martini είναι «η Αµερική που οι άνθρωποι δεν βλέπουν συχνά». Σε ποια αναφέρεστε; Φαντάζοµαι όχι αυτήν του Ντόναλντ Τραµπ.
Αυτό ήταν κάτι που άρχισε να λέει ο Τόµας κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τζορτζ Μπους. Στη συνέχεια για οχτώ χρόνια είχαµε τον πρόεδρο Οµπάµα. Ενας λαµπρός άνθρωπος κυβέρνησε τη χώρα µας µε χάρη και συµπόνια. ∆υστυχώς αυτές οι µέρες έχουν τελειώσει. Ελπίζουµε η µουσική µας και η µπάντα µας να κάνουν τους ανθρώπους να αισθανθούν πάλι θετικοί για την Αµερική. «Make America sing again».
Ύστερα από τις πολυάριθµες συναυλίες που έχετε δώσει εξακολουθείς να αισθάνεσαι άγχος στη σκηνή;
Ποτέ. Μόνο αν µας παρακολουθεί κάποιος πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος ή αν παρουσιάζεται ένα καινούργιο τραγούδι µας µπορεί να αποσυντονιστώ. Κυρίως αισθάνοµαι άγχος προτού ανέβω στη σκηνή: µήπως ξέχασα τα σκουλαρίκια µου, το κραγιόν µου ή µήπως έχω κάποιο θέµα µε τα ρούχα µου. Αλλά µόλις πάρω το µικρόφωνο αισθάνοµαι εντελώς στο στοιχείο µου.
Το τελευταίο σας άλµπουµ κυκλοφόρησε το 2016. Ετοιµάζετε ήδη το επόµενο;
Όχι, και δεν ξέρω εάν θα το κάνουµε. Αντί γι’ αυτό βγάζουµε σινγκλ. Ο κόσµος δεν αγοράζει πλέον άλµπουµ. Οι καιροί έχουν αλλάξει αυτά τα είκοσι χρόνια. Τα τελευταία µας σινγκλ «I am woman» and «Exodus» µόλις κυκλοφόρησαν και είναι διαθέσιµα ηλεκτρονικά.
Έχεις έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα. Πώς θα περιέγραφες το ελληνικό κοινό;
Με τον τρόπο που θα περιγράψω τον Αντώνη Ανδρέου: ορµητικό, σέξι, κεφάτο, γεµάτο αγάπη και ζωή!
Αντώνης Ανδρέου
Ο Έλληνας τροµπονίστας των Pink Martini μιλά στο Docville για τη συνεργασία του με το συγκρότημα
«Εχω τη χαρά να είµαι µέλος του γκρουπ που για χρόνια θαύµαζα»
Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου µε τη µουσική;
Όταν πήγαινα νηπιαγωγείο ο πατέρας µου µου έφερε ένα αρµόνιο και όταν γύριζα σπίτι έβγαζα δειλά τα τραγουδάκια που µας µάθαινε η δασκάλα. Οι γονείς µου κατάλαβαν από νωρίς ότι είχα κλίση στη µουσική και µε έστειλαν στη δηµοτική φιλαρµονική και στο δηµοτικό ωδείο της Λαµίας όπου µεγάλωσα. Στη φιλαρµονική κάποια στιγµή ο µαέστρος µου έδωσε ένα τροµπόνι. Αυτό ήταν, ερωτεύτηκα.
Είναι απαιτητικό το παίξιµό του;
Ολα τα µουσικά όργανα είναι δύσκολα και απαιτητικά. Το τροµπόνι –και γενικώς τα χάλκινα πνευστά ίσως– λίγο παραπάνω. Πρέπει να συνδυάσεις τον αέρα (αναπνοή), τα χείλη, τον έλεγχο του χεριού για τις σωστές θέσεις και φυσικά το µυαλό.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου µε τους Pink Martini;
Το 2013 το γκρουπ έψαχνε να βρει αντικαταστάτη του βασικού τροµπονίστα του. Για καλή µου τύχη ένας πολύ καλός µου φίλος, ο Αχιλλέας Λιαρµακόπουλος, εξαιρετικός τροµπονίστας και ταλαντούχος µουσικός, µε πρότεινε. Σε λίγο καιρό βρέθηκα στην Κορέα για πρώτη φορά µαζί τους επί σκηνής µπροστά σε 4.000 θεατές. Εκτοτε έχω τη χαρά να είµαι κι εγώ µόνιµο µέλος του συγκροτήµατος που για χρόνια θαύµαζα.
Πώς είναι όταν είστε σε τουρ;
∆εν λείπει ποτέ η διασκέδαση αλλά ούτε η απόλυτη συγκέντρωση την ώρα των συναυλιών. Ωστόσο οι αγαπηµένες µου περιοδείες είναι αυτές που γίνονται µε το tour bus, ένα υπερσύγχρονο λεωφορείο το οποίο µας µετακινεί και µας φιλοξενεί για πολλές ηµέρες µε lounge, bar, playstation και άλλα.
Οn stage;
Οταν παίζεις σε χώρους όπως το Royal Albert Hall ή το Hollywood Bowl, η συγκίνηση δεν κρύβεται!
Το αγαπηµένο σου µέλος της µπάντας;
Από την πρώτη στιγµή τα µέλη της µπάντας µε έκαναν να νιώσω απίστευτα άνετα και µε κάποιους κόλλησα αµέσως. Ενας από αυτούς και αγαπηµένος είναι ο Nicholas Crosa που παίζει βιολί. Καταπληκτικός µουσικός, πάντα ευγενικός και ο καλύτερος µαθητής µου στα ελληνικά!
Το µέλλον σου ως µουσικού;
Θέλω να µη σταµατήσω να είµαι δηµιουργικός και να εξελίσσοµαι. Είναι, πιστεύω, η κατάλληλη στιγµή να κάνω το δικό µου πρότζεκτ δισκογραφικά. Αυτό προϋποθέτει ηρεµία και χρόνο, αλλά νοµίζω ότι θα τα καταφέρω.
INFΟ
Οι Pink Martini εµφανίζονται στις 15/12 στις 21.00 και στις 16/12 στις 17.00 και στις 21.00 στο Κλειστό Ολυµπιακό Στάδιο Γαλατσίου