Αγαπητέ πρωθυπουργέ,
Την ώρα που ο… κακός εκείνος άνεμος έσπρωξε το «Ορούτς Ρέις» στα «χωράφια» μας, ξέρετε τι προκάλεσε εντύπωση; Οχι, όχι, δεν αναφέρομαι στις… ανταλλαγές ψυχραιμίας με τον υπουργό Αμυνας ούτε στα περί ανέμου αμήχανα και ιλαρά. Μιλώ για την αιδήμονα σιγή των ΗΠΑ. Ούτε καν τις γνωστές ετοιματζίδικες δηλώσεις για αποφυγή της έντασης δεν ακούσαμε.
Υποτίμησαν το γεγονός ή πήγαν διά της σιωπής με τα νερά της Τουρκίας; Υπήρξε από την πλευρά μας κάποια νύξη προς τις ΗΠΑ ότι δεν θα ανεχτούμε την πρόκληση; Απ’ ό,τι ξέρουμε, ουδεμία επαφή υπήρξε, ούτε κάποια δική σας πρωτοβουλία, κι ας αρμένιζε τόσες ώρες στα μέρη μας το τουρκικό ερευνητικό, με τα καλώδια απλωμένα να εγγράφουν υποθήκες για το μέλλον.
Το χειρότερο είναι άλλο, κ. πρωθυπουργέ: εκείνες τις ημέρες οι Αμερικανοί υμνούσαν τον Ερντογάν για το ουκρανικό και το Ιντλίμπ. Δικαίως, από την πλευρά τους. Οχι μόνο πήγε στην Ουκρανία ο γείτονας, αλλά έβγαλε γλώσσα στη Ρωσία για θέμα υψίστου ενδιαφέροντος για εκείνη. Καταδίκασε την προσάρτηση της Κριμαίας!
Πανευτυχείς οι Αμερικανοί, μιας και τους καίει το ουκρανικό, συμπαραστάθηκαν στον Ερντογάν και για το Ιντλίμπ, όπου υπήρξαν τριβές της Τουρκίας με τη Ρωσία. Κάνοντας τη σούμα, βλέπει κανείς καθαρά ότι οι βοριάδες στα ρωσοτουρκικά σπρώχνουν τον Ερντογάν στην αμερικανική αγκαλιά, ωθώντας στην άκρη τριβές και εντάσεις του πρόσφατου παρελθόντος.
Οχι πως είχαν παύσει οι ΗΠΑ να υποστηρίζουν την Τουρκία. Εξάλλου ο Τραμπ συνεχώς αποθεώνει τον ομόλογό του. Τώρα, όμως, που διαφαίνεται ρήγμα στις σχέσεις με τη Ρωσία, οι Αμερικανοί φροντίζουν να εκδηλώνουν ηχηρά τη σύμπλευσή τους με την Τουρκία. Πολύ κακός οιωνός για τα καθ’ ημάς. Ετσι δεν είναι;
Φαντάζομαι ότι συμφωνείτε. Και θα έχουν δίκιο όσοι ανησυχούν ότι σύντομα η σύμπλευση αυτή, που θυμίζει αναθέρμανση του έρωτα μετά τα καβγαδάκια, θα αποβεί εις βάρος της χώρας μας σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Καλά λόγια και παινέματα για μας, ουσιαστική στήριξη των τουρκικών επιδιώξεων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο.
Πάει να πει, ουδεμία εγγύηση για την ασφάλειά μας αν η Τουρκία τεντώσει επικίνδυνα το σκοινί, αλλά πίεση για να «τα βρούμε». Που σημαίνει επί της ουσίας να συζητήσουμε τις δικές τους διεκδικήσεις και να μοιραστούμε φυσικούς πόρους που ανήκουν κατά κύριο λόγο σε μας. Συνεκμετάλλευση, δηλαδή, που είπε και ο δικός σας, ο κ. Ντόκος.
Εθεσε, βέβαια, κάποιες προϋποθέσεις. Αλλά όλο για συνεκμετάλλευση και Χάγη ακούμε τώρα τελευταία. Πρωταγωνιστεί ο κύκλος του σημιτισμού και ορισμένοι από τον χώρο σας συνομολογούν και ακολουθούν. Στον αντίποδα βρίσκεται ο Σαμαράς, ο οποίος σας έχει βάλει δύσκολα εσχάτως, αλλά γι’ αυτό θα πούμε άλλη φορά.
«Και τι θέλετε να κάνω;» θα μπορούσατε να πείτε. «Να τα σπάσω με τις ΗΠΑ και να κυνηγήσω το “Ορούτς Ρέις”;». Πρώτον, οι προηγούμενοι είχαν στείλει φρεγάτα στο Καστελόριζο που έδιωξε τους Τούρκους. Και, δεύτερον, όχι, να μην τα σπάσουμε με τους Αμερικανούς, αλλά ούτε να δηλώνουμε προβλέψιμοι και αφοσιωμένοι χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Δυστυχώς, αυτό συνέβη με την περιώνυμη αμυντική συμφωνία. Πήραμε ελάχιστα, ενώ τα δώσαμε όλα. Και πολύ φοβούμαι ότι τα χειρότερα έρχονται. Το… εγγυάται η Αμερική έτσι που ανοίγει νέο κύκλο στις σχέσεις της με την Τουρκία.
