Σε ηλικία 38 ετών, η θρυλική σταρ Ολίβια ντε Χάβιλαντ που σε λίγες ημέρες θα σβήσει τα 103 κεράκια πάνω στη γενέθλια τούρτα, στο Παρίσι, δεχόταν στο σπίτι της στο Χόλυγουντ τον δημοσιογράφο Αλέκο Λιδωρίκη, 47 ετών τότε, στο πλαίσιο μιας σειράς συνεντεύξεων με αστέρες του Χόλιγουντ που είχε ο Έλληνας δημοσιογράφος.
Τι έλεγε όμως τότε η Ολίβια ντε Χάβιλαντ για το γάμο της, για την ζωή αλλά και για τα Ελληνικά στον Αλέκο Λιδωρίκη;
Μεταφέρουμε μερικά σημεία από την συνέντευξη:
«Καθώς παίρνουμε το τσάι μας στο γραφικό της σπίτι της Λεωφόρου του Ηλιοβασιλέματος προσπαθώ να βρω το θάρρος της δημοσιογραφικής αδιακρισίας και να της κάνω μια επικίνδυνη ερώτηση, όταν ένα παιδάκι τριών ετών -ο Βενιαμίν- εισβάλει στο σαλόνι, παρά τις μάταιες, επικλήσεις της τροφού του να μην διακόψει την συνέντευξη. Είναι ο γιος της Λίβη! Χαριτωμένος διαβολάκος, που πλησιάζει θαρραλέα και μας μοιράζει σεντς.
Σαν έφυγε ο μικρός, η Ολίβια αναστενάζει:
-Είναι πολύ γλυκό να είσαι μητέρα… Νομίζω ότι είναι το μόνο πράγμα που απομένει ουσιαστικά σε μιας γυναίκας τη ζωή.
Μικρή παύση. Και, επιτέλους τολμώ:
-Μπορώ να σας ρωτήσω για το γάμο σας. Έχουν γραφτεί πολλά για το μυστήριο του…
Το πρόσωπο της σκοτεινιάζει ελαφρά:
-Έχουν γραφεί πολλά, το ξέρω… Εν τούτοις δε βλέπω που είναι το μυστήριο. Ατύχησα… Δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία… Αγάπησα έναν άνθρωπο, που είναι ο πατέρας του παιδιού μου και ασφαλώς δεν αγαπήθηκα.
-Υπάρχει τίποτα το νοσηρό σ’ αυτό τον άνθρωπο, για να μην αγαπήσει μια γυναίκα σαν και σας;
-Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας, μου λέει με ένα πικρό χαμόγελο. Αλλά ο Μάρκους νομίζω ότι δεν είδε ποτέ τη ζωή με μάτι φυσιολογικό. Γεννήθηκε δυστυχισμένος και ψυχικά απωθημένος. Είχε τεράστιες φιλοδοξίες, μα πίστεψε ότι δεν ήταν ικανός να τις πραγματοποιήσει […] Παντρευτήκαμε… Η πρώτη μου έκπληξη ήταν όταν έμαθα άξαφνα – ο ίδιος δε μου το ‘χε πει ποτέ- ότι ήμουνα η πέμπτη του γυναίκα…
-Ε, είναι τόσο τρομερό αυτό;
Το τρομερό είναι ότι γι’ αυτόν ήτανε πολύ δύσκολο ν’ αλλάξει… και να μη μεταχειρισθεί την πέμπτη όπως μεταχειρίσθηκε κι’ όλες τις προηγούμενες»
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο Αλέκος Λιδωρίκης ρωτά την Ολίβια ντε Χάβιλαντ
«Τι ακριβώς ζητάτε;
Αυτό που κάνει την ύπαρξη μας ν’ αξίζει. Αυτό που ευτυχώς, βρήκα στην τέχνη μου: ικανοποίηση, ολοκλήρωση. Μα που δεν μπόρεσα να το βρω στη ζωή μου. Για μια γυναίκα τι υπάρχει πιο μεγάλο από το να συνδέσει τη ζωή της με τη ζωή ενός άνδρα; Να αναπνέει μαζί του χαρές και λύπες; Να συμμερίζεται τον κάθε αγώνα του, όπως κι’ εκείνος να συμπαθεί και να βοηθεί κάθε δικό της… Σωματική και ψυχική αδελφοσύνη που να χαρακτηρίζεται από αγάπη και αρμονία… Όλα τα αλλά είναι ψεύτικα και πρόσκαιρα. Μα με τον έρωτα, τον τίμιο το βαθύτερο, φθάνει κανείς ως το Θεό. Εγώ τον ονειρεύτηκα, μα, δυστυχώς, ήταν μοιραίο να μην το φθάσω […]
Πηγαίνει σε μια μικρή βιβλιοθήκη στο καλλιτεχνικό της σαλόνι της και φέρνει ένα χρυσοπράσινο άλμπουμ. Το ανοίγει. Βγάζει αποκόμματα, παλιά γράμματα και μερικά χειρόγραφα.
-Διαβάστε , λέει. Για εσάς δε θα είναι δύσκολο…
-Κοιτάζω με ευχάριστη έκπληξη.
-Μα αυτά είναι Ελληνικά!
-Διαβάστε, επιμένει η Ολίβια… Θέλω να σας ακούσω…
-«Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ… Ιχθύς…»
Και παρακάτω:
-«Θάλαττα», «Σοφοκλής», «Αναξαγόρας», «Αναξίμανδρος». Μα, τι είναι ολ’ αυτά;
-Είναι από του πατέρα μου τις σπουδές. Είχε μανία με τα Ελληνικά. Και όταν το ξαναείδα, έπειτα από τόσα χρόνια, ξέρετε τι μου είπε;.. «Ολίβια φιλώ σε…»
Χαμογελάει και μού εξηγεί:
– Αυτό θα πει: Ολίβια σ’ αγαπώ. Έτσι δεν είναι;
*Φωτογραφία της Ολίβια ντε Χάβιλαντ με αφιέρωση στον Αλέκο Λιδωρίκη, από το αρχείο του Αλ. Λιδωρίκη
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
